Πολύδροσο

Πολύδροσο

Ένα υπόκωφης έντασης και ανεπιτήδευτης ποίησης φιλμ, το οποίο συγκινεί, εξαντλεί, ωστόσο, τις κινηματογραφικές εκπλήξεις του, καθώς εγκλωβίζεται στη φόρμα.

“Μια ιστορία για ανθρώπους τρυφερούς, σ’ έναν όχι τρυφερό κόσμο”. Η φράση που ακούγεται στην αισίως έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) θα μπορούσε να περιγράφει το σύνολο της φιλμογραφίας του ξεχωριστού δημιουργού. Μας έχει συστήσει ήρωες που παρασύρονται από την ορμή των επιθυμιών τους παρότι νιώθουν παραίτεροι, ενίοτε μόνοι και συχνά πληγωμένοι από τις καταστάσεις που τους περιβάλλουν (“Νήμα”, “Ροζ”). Ελάχιστος μηχανισμός άμυνάς τους τα κοντινά πρόσωπα, οι φιλίες και τα μέρη όπου οι πολύτιμες σχέσεις τους σφυρηλατούνται. Έτσι, από την παραλία της “Γουινόνα” και το ανύπαρκτο “Γυμναστήριο”, περνάμε τώρα στο “Πολύδροσο”, το εξωτικό αθηναϊκό προάστιο που μέχρι σήμερα συντηρεί τη νοσταλγία μιας περασμένης αίγλης και τις ιδανικές συνθήκες για διαφυγή από την κανονικότητα. Εκεί, συναντάμε τη Σοφία, μια νεαρή γυναίκα που επιστρέφει στο σπίτι όπου μεγάλωσε για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της. Κατά τη διάρκεια των ημερών που περνούν μαζί, η σχέση τους μεταλλάσσεται, καθώς οι αναμνήσεις, τα επίμονα συναισθήματα, οι άρρητες σκέψεις και οι φόβοι του παρόντος ανακατεύονται θολώνοντας τα όρια της πραγματικότητας και του ονείρου.

Το “Πολύδροσο” δεν λειτουργεί σαν μια οποιαδήποτε συνηθισμένη ταινία, ούτε ακόμα και του Βούλγαρη. Είναι ένα φιλμ υπόκωφης έντασης και ατμόσφαιρας, το οποίο αποκωδικοποιείται αρμονικότερα αν ιδωθεί ως ένα κινηματογραφικό καταφύγιο. Ένα κουτί γεμάτο σουβενίρ τα οποία έχουν προσεκτικά τοποθετήσει μέσα του δύο άνθρωποι που αγαπιούνται απερίφραστα, μια μητέρα και η κόρη της. Σχέση η οποία δεν παρουσιάζεται τυχαία, αφού στο πέρας του έργου του The Boy η μητρότητα βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με τις εναλλακτικές εκφάνσεις της θηλυκότητας. Εδώ, μάλιστα, η σύνδεσή τους εξετάζεται υπό τη μορφή ταυτολογίας – μάνα και παιδί είναι συνονόματες, αποτελώντας έτσι συμβολική συνέχεια η μία της άλλης. Και εάν η μία χαθεί, εκείνη που μένει συνεχίζει να την “κουβαλά” μέσα της, σαν να έχει στοιχειωθεί από φάντασμα.

Ακολούθως, το “Πολύδροσο”, τόσο ως κυριολεκτικός όσο και κινηματογραφικός τόπος, αποτελεί ένα σταυροδρόμι ανάμεσα στην ανηλικιότητα και την ενηλικίωση, όπως αποτυπώνεται στο διαχωρισμό της αφήγησης ανάμεσα στην έφηβη και τη μητέρα, με τις Κόκκαλη και Καγιά, παρεμπιπτόντως, σε άψογο ερμηνευτικό σμίξιμο. Σε αυτές τις στιγμές είναι που ο Βούλγαρης επιδεικνύει τον εγγενή ρομαντισμό του και τη χαρακτηριστική ικανότητά του να σμιλεύει μια αδιόρατη θαλπωρή, χρησιμοποιώντας ανεπιτήδευτες ποιητικές εμπνεύσεις. Ταυτόχρονα, όμως, η επιλογή να κυριαρχεί η φόρμα έναντι της δραματουργίας μειώνει τα περιθώρια εκπλήξεων, με αποτέλεσμα να ευδοκιμεί η επανάληψη, αποδυναμώνοντας τις σαφείς σεναριακές κορυφώσεις. Το “Πολύδροσο”, επομένως, συγκινεί ως ένα γλυκό νανούρισμα και σπαρακτικό μοιρολόι μαζί, εξαντλεί γρήγορα, ωστόσο, τις κινηματογραφικές του ιδέες.

Ελλάδα. 2023. Διάρκεια: 84΄. Διανομή: CINOBO.