Το Κοράκι

Το Κοράκι

Ριμέικ που (απο)μιμείται αισθητικά την ταινία του Άλεξ Πρόγιας, χωρίς αίσθηση προσανατολισμού και με πλήρη απουσία καινοτόμων ιδεών που να δικαιολογούν την ύπαρξή του.

Ας ξεκινήσουμε με μια φιλολογική απορία: Θα ερχόταν ποτέ η στιγμή να δούμε ένα ριμέικ του “Κορακιού” (Άλεξ Πρόγιας, 1994), εάν το Χόλιγουντ δεν διένυε παρατεταμένη περίοδο δυσανεξίας προς τις νέες, αυθεντικές, πρωτότυπες ιδέες; Πιθανότατα όχι, για περισσότερους από έναν λόγους. Αφενός, η ταινία του Πρόγιας, εκτός από το cult status της, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το μύθο του Μπράντον Λι. Το γιο του Μπρους, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ενσαρκώνοντας τον Έρικ Ντρέιβεν, ένα μουσικό που επιστρέφει στη ζωή για να εκδικηθεί τη δολοφονία του ίδιου και της συντρόφου του. Αφετέρου, το πρωτότυπο “Κοράκι” αποτύπωσε επιδέξια το πνεύμα της εποχής του, τόσο χάρη στην αξέχαστη γοτθική εικονογραφία όσο και στις μουσικές επιλογές, που περιλαμβάνουν συγκροτήματα όπως οι Cure, οι Nine Inch Nails και οι Jesus and Mary Chain. Κοινώς, εάν αποφασίσεις να διασκευάσεις αυτό το φιλμ, το λιγότερο που οφείλεις είναι να το κάνεις αξιοπρεπώς.

Ο Ρούπερτ Σάντερς (“Το Φάντασμα στο Κέλυφος”) είχε σίγουρα κάθε καλή πρόθεση να σκηνοθετήσει ένα τίμιο ριμέικ, μόνο που η απόπειρά του είναι τόσο συγκεχυμένη ώστε χρειάζεται ειλικρινής προσπάθεια για να εντοπίσεις τα όποια θετικά στοιχεία της· οι οποίες, βασικά, περιορίζονται στις ερμηνείες των Μπιλ Σκάρσγκαρντ και FKA Twigs. Από εκεί και πέρα, το μοντέρνο “Κοράκι” μοιάζει αναποφάσιστο σε κάθε επίπεδο, γι’ αυτό και πολύ γρήγορα εκτροχιάζεται. Πότε επενδύει στο να μοιάζει με αδέξια υπερηρωική περιπέτεια, έχοντας ως άλλοθι το κόμιξ του Τζέιμς Ο’Μπαρ στο οποίο βασίζεται, πότε θυμίζει μια σκοτεινή ερωτική ιστορία που, όμως, δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί πειστικά. Και, παράλληλα, αποφεύγει να ψηλαφήσει τις θεματικές που προσδίδουν ουσία στην ιστορία, όπως αυτή του πένθους. Επιπλέον φάουλ, το δανεισμένο από το παρελθόν στιλιζάρισμα, ελλείψει οποιασδήποτε αισθητικής καινοτομίας, το οποίο προσδίδει οφθαλμοφανείς ιδιότητες (απο)μίμησης και ισχνής δημιουργικότητας στο τελικό αποτέλεσμα. Δηλαδή, αλήθεια, το “Disorder” (Joy Division) στο σάουντρακ; Ριζοσπαστικό…

ΗΠΑ, Αγγλία. 2024. Διάρκεια: 111΄. Διανομή: TANWEER.