Σινέ-MiC – Τίγρης, του Andrei Tănase [ΣΙΝΕΜΑ]

Η μέρα της τίγρεως είναι πραγματικό περιστατικό. Από αυτό αφορμάται ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Αντρέι Τανάσε στην πρώτη του μεγάλου μήκους. Μια θηλυκή τίγρις έξω από το κλουβί. Έτσι νιώθει και η ηρωίδα, η κτηνίατρος Βέρα [Cătălina Moga], η οποία καλείται να αντιμετωπίσει μια κρίση που πιθανότατα προκάλεσε. Δυο ακόμη σοβαρότερες κρίσεις την ταλανίζουν αυτόν τον καιρό. Προσωπικές. Η διαχείριση της απώλειας του αβάπτιστου βρέφους της [που θα λεγόταν Μπόγκνταν] και η διάστασή της με τον τσιλιμπούρδα σύζυγο, ηθοποιό-σκηνοθέτη, τον άπιστο Θωμά [Paul Ipate]. Τρία σε ένα και τρεις στον γύρο.

Ο παραλληλισμός της τίγρεως έξω απ’ το κλουβί είναι προφανής. Η παραβολή της φαλλοκρατούμενης αστικής κοινωνίας με ζούγκλα εξίσου εμφανής και φόρα ενοχλητική. Πόσον χώρο μπορεί να διεκδικήσει μια τίγρις που έχει φρίξει με όσα συμβαίνουν γύρω; Δικαιούται ορθόδοξη κηδεία η τίγρις αλλά όχι το αβάπτιστο; Η ορχιδέα φαλαίνοψις είναι κυανή και το δάσος του Αμαζονίου δεν θα πάει πουθενά; Ο Πινόκιο και οι Αρειανοί που κολλάνε; Κάπως έτσι αναπτύσσεται και αφρίζει κινηματογραφικά το ρουμάνικο νέο κύμα, πατώντας από-τη-μια στον θεαματικά βατό ρεαλισμό και χαράσσοντας από-την-άλλη την επιφάνεια ώστε να φανούν οι παθογένειες που χαίνουν.

Στις χαραμάδες κινείται επίγεια και η μουσική επένδυση του JB Dunckel [Ζαν Μπενουά Ντανκέλ]. Στα περιθώρια και στα όρια της τρέλας και της φρονιμάδας. Θέατρο παραλόγου η μεταμοντέρνα τρανσιλβανική περιαστική σκηνή. Σκηνικό διαφυγής και εγκλωβισμού. Χώρος και τροφή για σκέψη και σοβαρούς προβληματισμούς. Ειρωνεία τύχης και αποδοχή ήττας. Μικρές ήττες που ενδέχεται να φέρουν την πύρρειο ανασυγκρότηση. Ενδέχεται.

ΥΓ. Προτιμώ τον διαχωρισμό: ο τίγρης, η τίγρις, το τιγράκι. Όπως προτιμώ και τα βραβεία των μικρών τοπικών φεστιβάλ: Transilvania International Film Festival, Buzz IFF.