Ρωτήσαμε την Μαριόν Κοτιγιάρ πώς μεταμορφώθηκε στο ‘Μικρό Θλιμμένο Κορίτσι’

Ρωτήσαμε την Μαριόν Κοτιγιάρ πώς μεταμορφώθηκε στο “Μικρό Θλιμμένο Κορίτσι”

Συναντήσαμε την οσκαρική ηθοποιό στο Παρίσι ώστε να μάθουμε περισσότερα για την ταινία όπου δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της.

Στο υβριδικό φιλμ “Μικρό Θλιμμένο Κορίτσι” (Μονά Ασάς), όπου το ντοκιμαντέρ σμίγει με τη μυθοπλασία, αλλά και τα στοιχεία βιογραφίας με την ανάγκη για την επούλωση ανοιχτών προσωπικών τραυμάτων, η οσκαρική ηθοποιός Μαριόν Κοτιγιάρ δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της.

Πιο συγκεκριμένα, στην ταινία που μόλις κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους, η Γαλλίδα σταρ υποδύεται τη μητέρα της σκηνοθέτριας, τη διακεκριμένη συγγραφέα Καρόλ Ασάς, η οποία πέρασε μια ζωή με διαδοχικά σκαμπανεβάσματα, γνωρίζοντας αναγνώριση για τη δουλειά της, αλλά και σωρεία κακοποιητικών συμπεριφορών που τη σημάδεψαν. Στην ταινία, η Κοτιγιάρ μεταμορφώνεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας στο ρόλο, έτσι τη συναντήσαμε στο Παρίσι για να μάθουμε περισσότερα για την παραγωγή που στήθηκε ολόκληρη πάνω της. Ακολουθούν όλα όσα μας είπε:

“Τι να πρωτοπώ, ήταν μια πραγματικά μοναδική εμπειρία. Δεν έχω κάνει ξανά στο παρελθόν ταινία με αυτό τον τρόπο. Επιπλέον, βρήκα ιδιαίτερα συγκινητικό πως σε κάθε κομμάτι της διαδικασίας ένιωθα ότι υπάρχει, όχι απλώς κατανόηση, αλλά και εκτίμηση για την ανάγκη η ερμηνεία να δουλευτεί λεπτομερώς. Θέλω να πω, η Μονά έδειξε αυθεντική αγάπη προς την τέχνη του ηθοποιού. Ακούγεται αδιάφορο, ενδεχομένως, να ξέρετε, όμως, ότι δεν είναι πάντα δεδομένο. Εν προκειμένω, ο συγκεκριμένος παράγοντας αποδείχθηκε καθοριστικός. Ας πούμε, στην έναρξη της παραγωγής, οι λήψεις των αρχικών σκηνών έπρεπε να γίνουν με πλεϊμπάκ. Δεν είχαμε να γυρίσουμε βιντεοκλίπ, αλλά διαλόγους, διαφορά που δυσκολεύει ραγδαία τον ηθοποιό για πολλούς τεχνικούς λόγους. Αναπόφευκτα, άρχισα να κάνω λάθη και να χάνω τα πατήματά μου, με αποτέλεσμα να φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω. Φανταστείτε έχανα τα λόγια μου, το ρυθμό, μου ήταν αδύνατο να ολοκληρώσω οποιαδήποτε σκηνή.

Παρ’ όλα αυτά, η Μονά ήταν μονίμως ψύχραιμη και δεν έχασε ποτέ την πίστη της σε μένα. Θυμάμαι να μου το λέει στο πλατό και να αισθάνομαι πως το λέει ειλικρινά, αν και είχε κάθε δικαίωμα να θεωρεί ότι είμαι εντελώς σκατά. (γέλια) Έπειτα από τόσο καιρό μπορώ και το αναφέρω χωρίς τύψεις, όμως τότε δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Δεν ξέρω κι εγώ τι διάολο είχα πάθει, διάβαζα το σενάριο, στο μυαλό μου λειτουργούσαν τα πάντα, αλλά μόλις πάταγα στο σετ κατέρρεαν όλα. Ίσως να ‘κόμπλαρα’ επειδή ήξερα ότι δεν πάμε να φτιάξουμε άλλη μία ταινία, αλλά κάτι πολύ σημαντικό και προσωπικό. Στο τέλος της ημέρας, παρά το τεράστιο άγχος μου, επέμεινα και ‘λύθηκα’. Εστίασα στη σπουδαία σκηνοθετική μεθοδολογία της Μονά, τις ιδέες της που με ενθουσίασαν και τη βοήθεια των πολύτιμων συνεργατών της, με αποτέλεσμα να συμμεριστώ τη μαχητικότητά τους και να βγω νικήτρια από τη δοκιμασία”.