Thanksgiving

Φεστιβάλ κακογουστιάς και σαδισμού, στο οποίο αγνοείται η αρχή της φάρσας και το τέλος της σοβαροφάνειας.

Πριν από δύο δεκαετίες ο ηθοποιός Ιλάι Ροθ σύστησε εαυτόν ως έναν ενθουσιώδη σκηνοθέτη horror ταινιών χάρη στο “Καταφύγιο του Τρόμου” (2002) και το “Hostel: Η Αρχή της Παράνοιας” (2005) τα οποία, δίχως να είναι σπουδαία, κατάφεραν να προκαλέσουν αρκετή αίσθηση ώστε ο Αμερικανός να μείνει δραστήριος μέχρι σήμερα. Συνιστά, εξάλλου, έναν ένθερμο θαυμαστή του είδους, έχοντας κάνει στα νιάτα του μικρά περάσματα σε δύο “tromasterpieces” (“Terror Firmer”, “Citizen Toxie: The Toxic Avenger IV”) και αργότερα υπογράφοντας τους “Κανίβαλους” (2013), το “βλάσφημο” ριμέικ του cult “Ολοκαυτώματος των Κανίβαλων” (Ρουγκέρο Ντεοντάτο, 1980). Στις παραπάνω σκηνοθετικές απόπειρές του ο Ροθ απέδειξε πως γνωρίζει απ’ έξω το horror αλφαβητάρι, ιδίως όσον αφορά το gore και τους επί της οθόνης βασανισμούς, ενώ σε άλλες δουλειές του όπως το βιτριολικό “Μην Ανοίξεις” (2015), το μακάβριο χιούμορ προσέδωσε χαρακτήρα σε ένα προσωπικής κοπής exploitation.

Κάπως έτσι, ο Ροθ εφευρίσκει τρόπους να μένει στην επικαιρότητα δημιουργώντας σούσουρο, δίχως βέβαια να έχει παραδώσει μία αληθινά αξιομνημόνευτη ταινία τρόμου, κάτι που δεν καταφέρνει ούτε και στο “Thanksgiving” – το οποίο έχει ήδη(!) στα σκαριά το σίκουέλ του. Εν προκειμένω, ένα χρόνο μετά τη θανατηφόρα εισβολή πελατών σε πολυκατάστημα κατά τη διάρκεια μιας Black Friday που συνέπεσε με τη Μέρα των Ευχαριστιών, ένας μυστηριώδης μακελάρης ξεκινά ένα δολοφονικό σερί με θύματα τους υπεύθυνους της τραγωδίας.

Το αιματοβαμμένο slasher συναντά το torture porn σε ένα φιλμ – φεστιβάλ κακογουστιάς, όπου χάνεται το όριο ανάμεσα στη σαρκαστική απεικόνιση της βίας και τον κυνικό σαδισμό. Ο Ροθ επιχειρεί να συνδέσει την καταναλωτική μανία των Αμερικανών με την παράνοια ενός αυτόκλητου τιμωρού, εκφέροντας ένα δήθεν αντικαπιταλιστικό πολιτικό σχόλιο το οποίο καταρρίπτεται εν τη γενέσει του. Διότι θύματα του μασκοφόρου μακελάρη αποτελούν τόσο οι προνομιούχοι όσο και οι μη, την ώρα που τα κίνητρα του δολοφόνου, τα οποία επεξηγούνται με χαρακτηριστική ανεπάρκεια, φορτίζονται από την ιδιοτέλεια. Αλλά ως γνωστόν, ο καλός ο μύλος, όλα τα αλέθει…

Στα διαλείμματα μεταξύ των “σφαγών”, το “Thanksgiving” υιοθετεί την αφηγηματική λογική του “Scream”, καθώς οι πρωταγωνιστές αναζητούν την ταυτότητα του κακού με το χρόνο τους να τελειώνει επικίνδυνα. Ωστόσο, εκεί που η απολαυστική ταινία του Γουές Κρέιβεν θριάμβευσε χάρη στη μεταμοντέρνα ειρωνεία, εδώ απογυμνώνονται οι σεναριακές αδυναμίες του Ροθ, ειδικά στην ανάπτυξη επαρκούς σασπένς για την εξέλιξη της πλοκής και τη γραφή στοιχειωδώς συμπαγών χαρακτήρων. Η (οφθαλμοφανής) ανατροπή του φινάλε έρχεται απλώς για να επιβεβαιώσει πως το “Thanksgiving” δεν αποδιώχνει στιγμή τη λογική της φάρσας, έχοντας ταυτόχρονα τη ψευδαίσθηση πως μπορεί να παίρνει τον εαυτό του αταίριαστα σοβαρά.

ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία. 2023. Διάρκεια: 106′. Διανομή: Feelgood.