Αυτό που αρχικά φάνηκε να είναι η εξάπλωση της φωτιάς σε ολόκληρη την περιοχή αποδείχτηκε τελικά ότι ήταν απλώς μια κίνηση συμβολικού χαρακτήρα, που θα έδινε σε όλους τη δυνατότητα να απεγκλωβιστούν από την κρίση χωρίς την ετικέτα του χαμένου. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, οι 12 πύραυλοι του Ιράν εναντίον του Κατάρ βαφτίστηκαν τελικά ως το σήμα εκκίνησης για αποκλιμάκωση. Η λογική λέει ότι η εκεχειρία θα κρατήσει, αφού μοιάζει να είναι αυτό που όλοι επιθυμούν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Το πόσο μακρόπνοη θα αποδειχτεί είναι άγνωστο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν είναι μια λύση “μακράς πνοής”, αφού δεν αγγίζει τον πυρήνα μιας μακρόχρονης, ιστορικής σύγκρουσης, προσθέτοντας μάλιστα με τον τρόπο που προέκυψε και κάποιες άγνωστες έως τώρα παραμέτρους στην εξίσωση.
Ο Τραμπ δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν
Ο Ντόναλντ Τραμπ σε μεγάλο βαθμό ακολούθησε μια τακτική που θα μπορούσε να συνοψιστεί στην πρόταση: “Αν θες να εμφανιστείς ως ειρηνοποιός, πρέπει πρώτα να προκαλέσεις πόλεμο”. Η κλιμάκωση δεν ήταν άσχετη με τη στάση του όλο το προηγούμενο διάστημα και η κορύφωση ήρθε με την επίθεση εναντίον του πυρηνικού προγράμματος, που αποδείχτηκε κυρίως ως μια επίδειξη ισχύος και προσώρας έφερε το αποτέλεσμα που αυτός επεδίωκε.
Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακά οι ΗΠΑ ήταν αυτές που έπαιρναν τις αποφάσεις για όλες τις μεγάλες συγκρούσεις-επεμβάσεις στο παρελθόν, όπως έγινε στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν. Αλλά κρατούσαν κάποια προσχήματα, ζητώντας τη στήριξη και των “συμμάχων” και εντάσσοντάς τους στις σχετικές διαδικασίες. Αυτήν τη φορά οι αποφάσεις ήταν αποκλειστικά δικές του και οι σύμμαχοι έμειναν στο σκοτάδι. Έπρεπε απλώς να αποδεχτούν τα γεγονότα.
Το Διεθνές Δίκαιο σε διακοσμητικό ρόλο
Η προηγούμενη παρατήρηση δεν είναι άσχετη με μια διαπίστωση που έκαναν αυτές τις ημέρες μια σειρά από ειδικοί του Διεθνούς Δικαίου, αμφισβητώντας ανοιχτά την αμερικανική επίθεση ως μη συμβατή με αυτό. Οι αρχές του Διεθνούς Δικαίου δεν χρειάζονται πια ούτε ως άλλοθι που αναζητούσαν οι ισχυροί του πλανήτη για να δικαιολογήσουν τις επιθέσεις τους, συχνά κατασκευάζοντας “τεκμήρια”, όπως έγινε στο Ιράκ. Απλώς αγνοούνται. Ο ΟΗΕ διαρκώς απαξιώνεται. Αυτό δεν είναι κάτι εντελώς καινούριο. Από την Ουκρανία μέχρι τη Γάζα, το δίκαιο του ισχυρότερου επιβάλλεται πια χωρίς κανείς να μπορεί να αντισταθεί. Είναι ωστόσο λύση να μην αναρωτιέται κανείς τι θα συνέβαινε, αν κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον ο Τραμπ αποφάσιζε ότι η κατάληψη της Γροιλανδίας είναι θέμα “αυτοάμυνας” των ΗΠΑ;
Ευρωπαϊκή ομοφωνία: αγνοείται
Η αγνόηση του Διεθνούς Δικαίου θα ήταν κανονικά το πρώτο που θα έπρεπε να απασχολεί τους Ευρωπαίους. Με εξαίρεση τον Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος είχε το θάρρος να καταδικάσει δημόσια ως “παράνομη” την επίθεση Τραμπ, οι υπόλοιποι απλώς αποδέχτηκαν τα τετελεσμένα. Εντυπωσιακό στοιχείο παραφωνίας η πλήρης διαφοροποίηση της γερμανικής κυβέρνησης από τη δήλωση Μακρόν. Η ανάρτηση του καγκελάριου Μερτς το πρωί της Τρίτης στο Χ μιλά από μόνη της: “Εάν αυτή η κατάπαυση του πυρός επιτύχει, μετά τις αποφασιστικές στρατιωτικές επιθέσεις των ΗΠΑ εναντίον ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, θα είναι μια πολύ θετική εξέλιξη”. Η ειρήνη ως συνέπεια των βομβαρδισμών, πλήρης υιοθέτηση δηλαδή της γραμμής Τραμπ. Μένει να φανεί τι θα ακούσουμε για το θέμα τις επόμενες μέρες στις Συνόδους Κορυφής ΝΑΤΟ και ΕΕ και πόσο “κοινές” θα είναι οι δηλώσεις Παρισιού και Βερολίνου.
Το Ισραήλ κέρδισε, αλλά πόσο άνοιξε η όρεξή του;
Ένα άλλο ερώτημα αφορά φυσικά τη στάση της κυβέρνησης Νετανιάχου το επόμενο διάστημα, που είναι ο μεγάλος κερδισμένος της υπόθεσης. Η ολόπλευρη στήριξη που του παρείχε ο Τραμπ δεν θα ήταν παράλογο να τον οδηγήσει σε σκέψεις και για επόμενα βήματα για έναν στόχο που επανέλαβε συχνά τις τελευταίες ημέρες: Να αλλάξει την Ιστορία, το μέλλον της περιοχής συνολικά. Ο πειρασμός για ένα βίαιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με όλους τους πιθανούς εχθρούς μεγαλώνει, και μαζί και η πιθανότητα για μια νέα αναζωπύρωση κάποια στιγμή.
Κανείς δεν μπορεί να είναι ενάντια σε μια προοπτική ειρηνικής συνύπαρξης Εβραίων και Μουσουλμάνων στο μέλλον. Το ερώτημα είναι αν αυτή μπορεί να επιτευχθεί με το “σφυρί” ή τη βαριοπούλα, όπως δείχνουν να πιστεύουν Τραμπ και Νετανιάχου.
Σκέφτεται κανείς τις Ιρανές και τους Ιρανούς;
Μεγάλο ερωτηματικό πίσω και από την ερώτηση για την επόμενη μέρα εντός Ιράν. Πολλοί Ιρανοί που ζουν στη Δύση σημείωσαν την αδιαφορία των Δυτικών για την καθημερινότητα των περίπου 90 εκατομμυρίων συμπατριωτών τους που ζουν κάτω από ένα σκληρό, θεοκρατικό καθεστώς. Η “συμπάθεια” για τις ξεσηκωμένες Ιρανές μετά τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί εξατμίστηκε γρήγορα και δεν συνοδεύτηκε από κυρώσεις, οι οποίες θα πίεζαν για εκδημοκρατισμό της χώρας. Οι αναφορές τώρα στους καταπιεσμένους Πέρσες μόνο ως περιτύλιγμα άλλων στόχων μπορεί να θεωρείται. Και τα σενάρια που προέβαλαν τον γιο του Σάχη Ρέζα Παχλαβί ως εν δυνάμει σωτήρα δείχνουν άγνοια της κατάστασης στη χώρα. Ο φόβος είναι ότι μετά το σοκ των τελευταίων ημερών, το καθεστώς μπορεί να γίνει ακόμα πιο σκληρό, για να ανασυνταχθεί και να νιώσει ασφαλές. Κίνδυνοι υπάρχουν φυσικά και για πιθανές εσωτερικές συγκρούσεις ομάδων με διαφορετικά συμφέροντα. Το μέλλον για τους κατοίκους της αχανούς και ιστορικής αυτής χώρας δεν φαντάζει ρόδινο.
Η Γάζα δεν αξίζει να είναι μονόστηλο στα ΜΜΕ
Η σύγκρουση Ισραήλ-Ιράν απέτρεψε για λίγο το βλέμμα από το δράμα της Γάζας. Πολλοί λένε ότι ήταν και αυτός ένας στόχος της επιλογής Νετανιάχου, να φτάσει δηλαδή την κατάσταση στα άκρα. Ακόμα και οι άβουλοι Ευρωπαίοι, που είχαν αρχίσει δειλά να σκέφτονται το ενδεχόμενο κάποιων ήπιων κυρώσεων εναντίον της κυβέρνησης στο Τελ Αβίβ, έκαναν πάλι πίσω. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που συντελείται στη Γάζα, αλλά και στη Δυτική Όχθη με την επέκταση των εποικισμών, δεν μπορεί να είναι μονόστηλο στα δυτικά ΜΜΕ. Όχι μόνο γιατί η σιωπή και η αδιαφορία είναι αναντίστοιχες με το κύμα διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους που έχει φουντώσει σε ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη. Αλλά γιατί η σιωπή είναι απόδειξη συνενοχής και κυρίως ηθικού ξεπεσμού για τους ηγέτες αυτού του πλανήτη.
Πηγή: Deutsche Welle