‘No Cap’: Είδαμε το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για τον ράπερ Light

Δύο χρόνια (και όχι μόνο) από τη ζωή του διάσημου μουσικού έρχονται στο προσκήνιο σε σκηνοθεσία του έμπειρου Ντένη Ηλιάδη.

Σχετικά νωρίς στη διάρκεια του “No Cap: 2 Years of Light”, υπάρχει ένα στιγμιότυπο που αναπόφευκτα προξενεί χειροπιαστή νοσταλγία. Πρόκειται για την ενότητα της αναδρομής στα πρώτα δισκογραφικά βήματα του Light και συγκεκριμένα, όταν κυκλοφόρησε το βίντεο κλιπ του “Ποιος Είμαι” το 2016. Από όσους θυμούνται να το ακούν πρώτη φορά τότε, επτά χρόνια μετά άλλοι τριανταρίζουμε και άλλοι μπορεί να παίρνουν πτυχίο. Κοινώς, βλέποντας τις εικόνες από τους γεμάτους Ρομά δρόμους της Ξηροκρήνης, ένα από τα πολύτιμα στοιχεία που κάνουν το κλιπ να είναι σήμερα σημείο αναφοράς, νιώθεις πως εκεί συνέβη ένα σημείο τομής. Και παράλληλα, πως το 2016 βρίσκεται έτη φωτός μακριά, περίπου ισότιμα με το βαθμό στον οποίο έχει εξελιχθεί και ο ίδιος ο Light. Πλέον ο trap ήχος είναι οικείος στους πάντες, αποτελεί κομμάτι της εγχώριας εμπορικής μουσικής και από τη μεριά του ο ράπερ έχει υλοποιήσει την άτυπη υπόσχεση του στίχου “από τον πάτο ξεκίνησα, τώρα στ’ αστέρια”, αφού μεταξύ άλλων μετρά πλατινένιους δίσκους, εκατομμύρια ακροάσεις στο Spotify και έξι άλμπουμ (ένα στα καλύτερα της 20ετίας), με την κυκλοφορία του τελευταίου (“No Cap”) να συμπίπτει με την πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ.

Συν τοις άλλοις, η ταινία έρχεται σε μια συγκυρία που το trap και το hip-hop συνολικά συζητιούνται διαρκώς στην ελληνική δημόσια σφαίρα. Κλαμπ και γήπεδα ολόκληρα γεμίζουν από τους αντίστοιχους performers, οι δρόμοι “βουίζουν” με τα κομμάτια τους, την ώρα που απέναντι σε αυτήν την τάση ο συντηρητισμός της ελληνικής κοινωνίας δε χάνει την ευκαιρία να ξεμυτίσει και να αντιδρά σκορπώντας ηθικό πανικό. Είτε μιλάμε για τον ακροδεξιό βουλευτή Κυριάκο Βελόπουλο είτε για το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, το οποίο πρόσφατα κάλεσε σε απολογία (lol) “για υποκίνηση σε βία και μίσος” τρεις ράπερ. Σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, το κινηματογραφικό “No Cap” επιδιώκει τόσο να ψηλαφήσει την πορεία και την επίδραση του Light στη σκηνή όσο και να εμβαθύνει στη ψυχοσύνθεσή του, δίχως, ταυτόχρονα, να αποφεύγεται η αναφορά σε επικρίσεις που έχει δεχθεί κατά καιρούς και φυσικά, το πολυσυζητημένο (και πολυκαιρισμένο) beef με τον Snik.

Υπό αυτήν την έννοια, το “No Cap” τιμά τον τίτλο του καθώς δεν επιδιώκει τον εξωραϊσμό του Light. Ομολογουμένως άβολες σκηνές, όπως ένας καβγάς σε γύρισμα ή οι παρεξηγήσεις γύρω από την απώλεια του εμβληματικού Mad Clip, συνθέτουν ένα αμφίσημο πλην ειλικρινές πορτρέτο του μουσικού με μία παράμετρο, βέβαια. Όσες φορές ο Light εμφανίζεται εκτεθειμένος η αφήγηση δεν αργεί να του δώσει δίκαια είτε μέσω σοβαροφανών νουθεσιών του ίδιου είτε μέσω σαρκασμού των άλλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κομμάτι που αφορά το μισογυνισμό, το οποίο προσεγγίζεται έτσι κι αλλιώς ελαττωματικά και περιλαμβάνει την ειρωνική παράθεση πλάνων της Maryo (Meksikanoi Baringes, όποιος ξέρει – ξέρει) που καταφέρεται εναντίον του σε μια σειρά από βίντεο που προφανώς τρολάρει. Ή όταν εμφανίζεται η Kimi ως μια από τις ελάχιστες γυναίκες ράπερ στην Ελλάδα, τη στιγμή που η παρουσία τους βρίσκεται σε σταθερή άνθιση τα τελευταία χρόνια και διαρκώς αυξάνεται (EXPE, 0-100 σειρένε, Χαρά κ.ο.κ.).

Από την άλλη, η παραπάνω δραματουργική αδυναμία ίσως να είναι και αποτέλεσμα της σκηνοθετικής λογικής που εφαρμόστηκε. Ο δοκιμασμένος και έμπειρος Ντένης Ηλιάδης (“Buzzheart”, “Το Τελευταίο Σπίτι Αριστερά”) προσπαθώντας να χωρέσει τα πάντα σε εκατό και κάτι λεπτά αλλού δίνει υπέρμετρη προσοχή (ο επικίνδυνος τρόπος ζωής ενός ράπερ, εξωτικοποιημένη απεικόνιση περιθωρίου) και αλλού ελάχιστη (οι πολλές ώρες δουλειάς στο στούντιο, το μουσικό στίγμα του Light). Η δε κορύφωση με τα όσα συνέβησαν στα βραβεία MAD VMAs το 2022, στερεί το “No Cap” από διαχρονικότητα και εξυπηρετεί βασικά την εσωτερική κατανάλωση του fanbase. Ωστόσο, δε γίνεται να παραγνωριστούν ορισμένες σχεδόν συγκινητικές αρετές, οι οποίες συνοψίζονται κυρίως στη συναυλία στις φυλακές και στην παρουσία της οικογένειας του Light. Κάθε τους σκηνή βάζει τα πάντα σε προοπτική, προσφέρει ορισμένες άγνωστες πληροφορίες μα πρωτίστως κρατά γειωμένες τις εντάσεις και δείχνει πως ο Light βρίσκεται σε νέα καλλιτεχνική και προσωπική φάση. Τα tracks του νέου δίσκου το επαληθεύουν, ισορροπώντας ανάμεσα στον καθιερωμένο trap ήχο αλλά και τις ανανεωτικούς πειραματισμούς (“Once In A Lifetime”). Κατ’ επέκταση, το “No Cap” διαδέχεται το “Arte Povera” (Φώτης Γεωργιάδης, 2023) στο μέτωπο των εγχώριων hip-hop μουσικών ντοκιμαντέρ, τα οποία γενικώς σπανίζουν, πόσο δε μάλλον στο συγκεκριμένο είδους. Μακάρι να πολλαπλασιαστούν μελλοντικά, εξάλλου και ο Snik δεν ετοίμαζε κάτι αντίστοιχο κάποια στιγμή; Ίδωμεν…