Arte Povera

Ένα άψογα στημένο μεταμοντέρνο ντοκιμαντέρ το οποίο αποτελεί πολύτιμη καταγραφή ενός καινοτόμου ορόσημου για την εγχώρια μουσική σκηνή.

Τον Απρίλιο του 2023 έκανε την εμφάνισή της σε επιλεγμένους κινηματογράφους η ταινία “Arte Povera”, το οπτικοακουστικό making off για το ομώνυμο άλμπουμ του πολύπειρου παραγωγού Beats Pliz. Επτά μήνες αργότερα το φιλμ επανέρχεται για ευρύτερη διανομή στις αίθουσες, με το δίσκο στο ενδιάμεσο να έχει γνωρίσει ευρεία αποδοχή και να έχει γράψει ιστορία ως ο πρώτος στο ελληνικό χιπ χοπ που έχει φτιαχτεί χρησιμοποιώντας πρωτότυπες συνθέσεις κλασικής μουσικής. Πίσω από τις δύο άρρηκτα συνδεδεμένες παραγωγές βρίσκεται ο κατά κόσμον Φώτης Γεωργιάδης, ταιριαστά ένας σύγχρονος άνθρωπος – ορχήστρα, ο οποίος ευθύνεται για τα πάντα στα εν λόγω πρότζεκτ, από τη μουσική μέχρι τη σκηνοθεσία.

Η μεταμοντέρνα προσέγγιση που διαπνέει το άλμπουμ δε θα μπορούσε να λείπει και από το κινηματογραφικό “Arte Povera”, το οποίο αποφεύγει τις συμβάσεις ενός τυπικού ντοκιμαντέρ αντιμετωπίζοντας το χρονικό των ηχογραφήσεων τόσο καθαρά καταγραφικά όσο και ως βίντεο κλιπ αλλά και teaser του άλμπουμ. Έτσι δεν υπάρχει λεπτό που να περνάει στράφι στη μεγάλη οθόνη, αφού τα πάντα είναι προσεκτικά σχεδιασμένα από τον Γεωργιάδη ώστε να περιπλέκουν το ρεαλισμό (σκηνές στο στούντιο) με την προσχεδιασμένη δράση – μυθοπλασία (σεκάνς αυτοκινήτου, θεάτρου).

Την ώρα που η εγχώρια χιπ χοπ σκηνή απολαμβάνει μια παρατεταμένη περίοδο καλλιτεχνικής ακμής και δημόσιας αποδοχής, ποδοσφαιρικά γήπεδα και venues αρκετών χιλιάδων χωράνε πλέον τους ράπερς, τα κομμάτια του “Arte Povera” έρχονται να επαληθεύσουν το δημιουργικό πλούτο μιας μουσικής που διαχρονικά αντιμετωπίζει την υποτίμηση της ντόπιας ιντελιγκέντσιας. Υπό αυτήν την έννοια, είναι δύσκολο να μη συγκινούν οι συναισθηματικά φορτισμένοι συμβολισμοί του δίσκου, όπως ο άψογος στίχος του Εθισμού “Ορχήστρες που παίζουν για μας / Τα κωλόπαιδα της γειτονιάς” (“Recital In D# Minor”) ή ο φόρος τιμής του Sadam στον Mad Clip (“Lavara & Balaclava in C Minor”).

Έξυπνα, ο Γεωργιάδης μεταφράζει τις νότες του σε κινηματογραφικές εικόνες προσπερνώντας τυχόν παραγωγικούς περιορισμούς και υιοθετώντας ασπρόμαυρη αισθητική. Κινήσεις οι οποίες κλείνουν το μάτι από τη μία στο καθαυτό κίνημα του arte povera (τέχνη “από τα κάτω” με φθηνά υλικά) και από την άλλη στον κλασικισμό του σινεμά. Από εκεί και πέρα βέβαια, όσο καλοστημένες και εάν είναι οι αρχικές βιντεοκλιπίστικες βινιέτες, τα μυθοπλαστικά κομμάτια του ντοκιμαντέρ σταδιακά τείνουν προς την επανάληψη και φλερτάρουν με την αυταρέσκεια. Αφενός κάποιες ιδέες λειτουργούν σαφώς καλύτερα από άλλες, όπως εκείνη του άτυπου road movie στη Θεσσαλονίκη, αφετέρου ίσως θα είχε νόημα στη θέση ορισμένων όμοιων κοντινών του Γεωργιάδη ο οποίος βρίσκεται έτσι κι αλλιώς παντού, να βρίσκονταν πλάνα από την πρόσφατη μεγαλειώδη συναυλία του στον ασφυκτικά sold out Λυκαβηττό. Όχι τίποτα άλλο, αυτή η βραδιά αποτελεί ακόμα ένα ορόσημο για τον ίδιο, έναν επιπλέον φαινομενικά ακατόρθωτο στόχο ο οποίος επετεύχθη με κρότο.

Ελλάδα. 2023. Α/Μ. Διάρκεια: 80΄. Διανομή: VILLAGE CINEMAS.