Η νέα ταινία του Ρουμάνου σκηνοθέτη δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο με όχημα το βιτριολικό σαρκασμό και την εμβριθή πολιτική κριτική.
Άραγε θα καταφέρει να μπει στο κλειστό κλαμπ των σκηνοθετών που έχουν αποσπάσει δύο φορές τη Χρυσή Άρκτο ο Ράντου Ζούντε; Σίγουρα δεν έχει αμελητέες πιθανότητες ο ιδιοσυγκρασιακός δημιουργός, ο οποίος επιστρέφει στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Βερολίνου (13-23/12) τέσσερα χρόνα μετά το τολμηρό “Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό” που του έφερε το μεγάλο βραβείο.
Το νέο πόνημά του με τίτλο “Kontinental ‘25” προξενεί εξαρχής εντύπωση διότι μοιάζει να έχει γυριστεί χειροποίητα, με περιορισμένο προϋπολογισμό και χωρίς υφολογική επιτήδευση, δίνοντας την αίσθηση πως ο Ζούντε θέλει να αφήσει πίσω του το καλογυαλισμένο “φεστιβαλικό” στυλιζάρισμα των προηγούμενων φιλμ που τον έκαναν διάσημο στο arthouse κύκλωμα. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως η ταινία δεν είναι πλούσια σε ιδέες, κάθε άλλο, ο Ρουμάνος σατιρίζει σαρδόνια τις ενοχές των σύγχρονων λευκών μικραστών και δη των συμπατριωτών του, δίχως να προσπερνά την εθνικιστική ανοησία που φαίνεται να κυριαρχεί τελευταία στη ρουμανική πολιτική πραγματικότητα. Όλα αυτά, καθώς μια δικαστική κλητήρας που ανήκει στην ουγγρική μειονότητα της Τρανσιλβανίας, όπου τοποθετείται η δράση, εκτελεί την έξωση ενός απόρου συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων. Δίνεται λίγος χρόνος στον άντρα να μαζέψει τα πράγματά του, όμως, στη συνέχεια εκείνος αυτοκτονεί. Η κίνησή του καταρρακώνει ψυχολογικά την ηρωίδα η οποία πια οφείλει να διαχειριστεί τις δραματικές συνέπειες του λειτουργήματός της.
Το “Kontinental ‘25” συνιστά ταυτόχρονα εξωφρενική κωμωδία και οξυδερκές πολιτικό δοκίμιο, δίπολο ταυτόσημο με τη σκηνοθετική σφραγίδα του Ζούντε, όπως επίσης μια εξερεύνηση του μοντέρνου άγχους γύρω από το κόστος της προσωπικής ευθύνης. Η πρωταγωνίστρια “έκανε απλώς τη δουλειά της” ή οφείλει να φέρει ηθικό βάρος λόγω της θέσης της; Ήρθαν “απλώς” έτσι τα πράγματα ή ο άκρατος κυνισμός της ελεύθερης αγοράς επιλέγει να μην υπολογίζει μη προνομιούχες ανθρώπινες ζωές; Ο Ζούντε επιφορτισμένος με το βιτριολικό σαρκασμό του δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο, αναδεικνύοντας παράλληλα τις σουρεαλιστικές αντιφάσεις του ύστερου καπιταλισμού. Όπως την ανάγκη ενός ντελιβερά να “ντύσει” το κιβώτιό του με την επιγραφή “είμαι Ρουμάνος”, ώστε να προτιμηθεί έναντι των μεταναστών και εξίσου ταξικά υποβαθμισμένων συναδέλφων του. Η μοντέρνα εθνική ταυτότητα των συμπατριωτών του σκηνοθέτη αποδομείται μέσα από την αμηχανία της να εμπνεύσει φρέσκιες συλλογικές αφηγήσεις, αλλά κυρίως, από την αδυναμία της να προστατεύσει όσα, όντως, την απειλούν. Όπως τις ξένες επενδύσεις που αποικιοκρατικά αλλοιώνουν τον πολιτισμικό – αρχιτεκτονικό χαρακτήρα ολόκληρων πόλεων, και άρα δρουν αποξενωτικά προς τους κατοίκους της.
Παρά το έκδηλο και αβίαστο ενδιαφέρον που δημιουργεί το “Kontinental ‘25”, την ίδια στιγμή αποτελεί μια πρώτη ένδειξη πως ο Ζούντε αρχίζει να επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Τα στατικά πλάνα της πόλης, οι γνώριμοι διανοουμενίστικοι στοχασμοί, οι πολλαπλές κινηματογραφικές αναφορές και οι μεγάλες διαλογικές σκηνές συγκεντρωτικά λειτουργούν, αλλά δεν παύουν να ανήκουν σε εργαλεία που έχουν χρησιμοποιηθεί ξανά, ίσως με μεγαλύτερη ευστοχία, από τον ίδιο δημιουργό στο παρελθόν. Ο Ρουμάνος, πάντως, παραμένει μεταξύ των ελάχιστων που υπηρετούν σήμερα το σύγχρονο, εμβριθές και αδιαπραγμάτευτα πολιτικό σινεμά.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη συνδρομή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
Διαβάστε όλα τα νεότερα για το 75ο Φεστιβάλ Βερολίνου εδώ.
Διαβάστε ακόμα
Τελευταία άρθρα Σινεμά
