Οι Unboxholics κάνουν από σήμερα την πρώτη τους προσπάθεια να δείξουν στον κόσμο ότι είναι καλοί storytellers.
Όταν μια ταινία ελληνικής παραγωγής και συνολικά ελληνική κάνει ρεκόρ προπωλήσεων, σου προκαλεί τεράστιο ενδιαφέρον και σε ιντριγκάρει να την δεις. Οι Unboxholics είναι Youtubers με πολύ δυνατή βάση κοινού και ήταν σχεδόν φυσιολογικό να υπάρχει τέτοια δίψα του κόσμου να τους στηρίξει σε αυτό τους το εγχείρημα.
Αν κρίνουμε από τα στατιστικά στο κανάλι τους, στα social media τους, αλλά και το πόσο γρήγορα πέτυχε το σάιτ τους, χωρίς να έχει δεκανίκια, τότε δεν προκαλεί έκπληξη που η ταινία τους έχει κάνει από σήμερα, που κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Rosebud, τόσο κόσμο να αγοράσει εισιτήριο για να την δει.
Είναι τρομερά δημοφιλείς, έχουν ένα μεγάλο brand σε επίπεδο εμπορικό, με σταθερές συνεργασίες αυτά τα 12 χρόνια που ασχολούνται με το Youtube και η δύναμη που τους έδωσε το κοινό τους, έφερε και την οικονομική άνεση για να αποτολμήσουν την πρώτη τους κινηματογραφική προσπάθεια τα αδέλφια Καρπάδες, δη στον τομέα του ψυχολογικού θρίλερ/horror.
Το «Μην Ανοίγεις την Πόρτα» είχαμε την ευκαιρία να το δούμε πριν κυκλοφορήσει στις αίθουσες και από δω και πέρα θα εκφράσουμε όσα μας προξένησε η θέαση της ταινίας, στην οποία κάνουν τη σκηνοθεσία οι Unboxholics, γράφουν το σενάριο οι Unboxholics και πρωταγωνιστεί στον μόνο ανδρικό ρόλο ο Σάκης Κάρπας, ενώ στον μοναδικό γυναικείο πρωταγωνιστεί η Φωτεινή Λεβογιάννη. Έπαθαν «Μπράντλεϊ Κούπερ» κοινώς, οι Unboxholics.
Τι πραγματεύεται το horror των Unboxholics
Οι δύο μόνοι χαρακτήρες της ταινίας δεν έχουν όνομα. Δεν αναφέρεται ποτέ. Είναι ένας άντρας που ζει μόνος του σε ένα σπίτι βαθιά στο δάσος, όπου εγκαταστάθηκε όταν πέθανε ο γιος του. Είναι δύο χρόνια εκεί, ζει χωρίς ίντερνετ, χωρίς κινητό, χωρίς αυτοκίνητο. Κάθε μέρα βγαίνει να κόψει ξύλα και μαγειρεύει το φαγητό του σε τσουκάλι. Δεν έχει ρεύμα, έχει μόνο συσκευές με μπαταρίες και κάθε δύο βδομάδες ένας φίλος του ανεβαίνει στο σημείο, είναι ο μόνος που το γνωρίζει, και του πηγαίνει προμήθειες. Δεν έχει ούτε ίχνος ανθρώπινης επαφής.
Ένα βράδυ, όπως κάθεται ήρεμος στην τραπεζαρία και τρώει και διαβάζει, του χτυπάει δυνατά την πόρτα μια γυναίκα και ουρλιάζει να της ανοίξει. Της ανοίγει κι εκείνη πετάγεται μέσα, πέφτει στο πάτωμα και κοιτάζει έντρομη προς το δάσος, ζητώντας του με απόγνωση να κλείσει την πόρτα. Εκεί δεν ανοίγει απλά την πόρτα σε μια κοπέλα, αλλά σε ένα μαρτύριο τριών ημερών.
Η κοπέλα υποστηρίζει πως είναι βιολόγος και πως είχε πάει με μια ομάδα τριών ακόμα για να μελετήσουν τη χλωρίδα της περιοχής, μέσα στη νύχτα είδε κάτι να επιτίθεται στις σκηνές, ούρλιαξε, έτρεξε και βρέθηκε στο σπίτι του. Το επόμενο πρωί που πάνε στο ξέφωτο που υποστηρίζει ότι είχαν διανυκτερεύσει, δεν υπάρχει ίχνος ανθρώπινης παρουσίας, ούτε σημάδια στο έδαφος από κάποια μάχη.
Ο άντρας δεν παίρνει το μήνυμα και όσο περνάει ο χρόνος παραμονής της εκεί, τόσο θα της αποκαλύψει πράγματα για τον θάνατο του γιου του. Όχι πως δεν τα ξέρει. Τα ξέρει και τα παραξέρει. Διότι δεν είναι άνθρωπος. Είναι ένα ανθρώπινο δοχείο μιας μεταφυσικής οντότητας.
Παρά τα μεταφυσικά γεγονότα που ακολούθησαν εκείνη την πρώτη αναζήτηση, ο μοναχικός ξυλοκόπος δεν θεώρησε πως έπρεπε να την φοβηθεί. Θεώρησε πως ο φόβος του κινείται προς μια δασική φιγούρα και ως εκεί. Δεν σκέφτηκε πως δεν έπρεπε ποτέ να ανοίξει την πόρτα. Στο τέλος όμως, θα καταλάβει πως δεν είχε άλλη επιλογή παρά να την ανοίξει και να αποδεχτεί το τέλος του.
Πού τα χάλασε το Μην Ανοίγεις Την Πόρτα
Το Μην Ανοίγεις Την Πόρτα έχει μια σεναριακή απλότητα, κάτι που επιτρέπει στον θεατή να παρακολουθεί την εξέλιξη της πλοκής χωρίς να χάνει νοήματα, έχει έναν καλό αριθμό στιγμών για jumpscare, δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός του. Ως τα πιο δυνατά σημεία της ταινίας βρήκα τις σκηνές με τα όνειρα-οράματα του άντρα και τις επισκέψεις στο δάσος. Είναι γενικά μια ταινία που θα ήταν καλύτερη σε βωβή εκδοχή.
Αλλά έχει και μια τεράστια σεναριακή ασάφεια, σε βαθμό που νιώθεις ότι δεν έχει πλοκή. Είναι μια αλληγορία, όπως αποκαλύπτεται το ζουμί της ιστορίας στο τέλος, αλλά μέχρι εκείνο το σημείο δεν υπάρχει τίποτα στέρεο. Οκ, στα horror είναι καλύτερο να μη βλέπεις ποτέ τον τρόμο, αλλά να σκέφτεσαι πως ανά πάσα στιγμή θα εμφανιστεί, αλλά οι Unboxholics το πήγαν στο άλλο άκρο.
Με τον τρόπο που τελειώνει η ταινία, είναι σαν να μην έχει τέλος, είναι σαν να μην είχε ούτε μέση, ούτε αρχή.
Η δε κορύφωση της ιστορίας, η τελευταία σεκάνς, γίνεται τόσο επίπεδα, χωρίς διακύμανση, δεν έχει κλιμάκωση και είναι και λίγο ξενέρωτο τελικά που φαινέται κάπου στο βάθος αυτή η εξωκοσμική φιγούρα, αλλά σαν μια μουτζούρα, παρά σαν κάτι πιο συγκεκριμένο.
Οι Unboxholics τα έχουν πάει περίφημα στα στοιχεία της ταινίας που είναι και οι ίδιοι καλοί, δηλαδή στη σκηνοθεσία, στα πλάνα, στο μοντάζ, ο ήχος τους είναι εξαιρετικός, η Kid Moxie έχει κάνει μια καταπληκτική μουσική, αλλά η αδυναμία του σεναρίου είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορούν τα υπόλοιπα να διατηρήσουν τη δυναμική της ταινίας.
Υπάρχει ένας κανόνας πως ένα καλό σενάριο εξυψώνει μέτριους ηθοποιούς κι ένα κακό σενάριο βαραθρώνει καλούς ηθοποιούς. Εδώ δεν ξέρω τι από τα δύο ισχύει, διότι έχουμε μία ηθοποιό, τη Φωτεινή Λεβογιάννη, που κρατάει μόνη της το ερμηνευτικό, και τον Σάκη Κάρπα που στα σημεία που μιλάει αναδεικνύει την δική του ερμηνευτική αδυναμία και του σεναρίου.
Μου άφησε την αίσθηση η ταινία πως της λείπουν κομμάτια, πως δεν την είδα ολόκληρη, πως είχε κάτι περισσότερο, αλλά δεν προβλήθηκε γιατί κάτι χάλασε στο φιλμ.
Ως κατακλείδα, η ταινία των Unboxholics μου μοιάζει με μια δική τους ανάγκη να κάνουν όπως όπως ένα πρώτο βήμα με στόχο να δείξουν τι μπορούν να κάνουν αν τους εμπιστευτούν και άνθρωποι του χώρου.
Είναι σαν το πρώτο κάπως αδέξιο βήμα ενός μωρού που καταλαβαίνει τις ιδιότητες που έχουν τα πέλματα. Κι επειδή δεν μπορώ ποτέ να είμαι αυτός που αφαιρεί από τους ανθρώπους την προσωπική τους ανάγκη να εκφραστούν, το Μην Ανοίγεις Την Πόρτα καλώς υπάρχει, καλώς έγινε ταινία. Άπαξ και ευεργέτησε ψυχικά τους δημιουργούς, εκεί τελειώνει η ιστορία.
Το αν αξίζει να πάει κάποιος να την δει, ούτε αυτό μπορώ να το πω. Όσα παρέθεσα παραπάνω, διαμορφώνουν την επιθυμία του καθενός ή δεν την αγγίζουν και καθόλου. Στο τέλος της ημέρας, εκείνοι εξέθεσαν εαυτούς, εγώ είμαι εδώ απλώς για να γράψω για αυτό που είδα. Όχι για να κρίνω.
Αυτό το πρώτο εγχείρημα από τους Unboxholics μου αφήνει την εντύπωση ότι έχουν να δώσουν πραγματάκια σε επίπεδο παραγωγών και σκηνοθεσίας σε αυτό το genre, αλλά ίσως θα είναι καλύτερο τα σενάρια να έχουν και μια έξτρα συμμετοχή εκτός των δυο τους.