77ο Φεστιβάλ Καννών: Girls just wanna have fun

Η σέξι «Παρθενόπη» του Πάολο Σορεντίνο και η διασκεδαστικότατη «Anora» του Σον Μπέικερ πρόσθεσαν χρώμα και κέφι σ’ ένα πρόγραμμα στο οποίο εξακολουθούν να κυριαρχούν τα σκοτεινά δράματα.

Από τα βαριά ονόματα του φετινού προγράμματος, ο Πάολο Σορεντίνο επισκέπτεται για έβδομη φορά το μεγάλο γαλλικό φεστιβάλ στο οποίο αναδείχτηκε, φιλοδοξώντας να κερδίσει επιτέλους τον Χρυσό Φοίνικα, κάτι που δεν κατόρθωσε με ταινίες σαν το “Il Divo” και την “Τέλεια Ομορφιά”. Η “Παρθενόπη” του, όμως, δεν διαθέτει την κινηματογραφική τους βαρύτητα και πολυπλοκότητα, αν και είναι (ακόμα) ένα χάρμα ειδέσθαι φελινικό ερωτικό γράμμα στην αγαπημένη του Νάπολη. Την πόλη της οποίας τη γοητεία, το χαρακτήρα και τις ποικίλες αντιφάσεις παραλληλίζει, δυστυχώς εξώφθαλμα, με μια πανέμορφη και καλλιεργημένη κοπέλα η οποία αναζητά την ταυτότητά της στο δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα. Η αέρινη, αεικίνητη κάμερα δεν την χάνει ποτέ από τα μάτια της, τρελά ερωτευμένη με ένα αιθέριο πλάσμα (η 27χρονη Μιλανέζα Σελέστε Ντάλα Πόρτα) το οποίο, όπως και η ταινία, αλλά και η γεμάτη τσιτάτα, εξυπνάδες και αφορισμούς ιδέα του Σορεντίνο για τη νοτιοϊταλική πραγματικότητα, είναι πανέμορφη στην όψη και άδεια στην (κινηματογραφική) καρδιά.

Η “Anora”, αντίθετα, είναι μια πολύ πιο ταπεινή σεξεργάτρια και μια ξεκαρδιστικά γλυκόπικρη ιστορία μιας ανάλογης πορείας θηλυκής ενηλικίωσης. Γιατί ο Σον Μπέικερ (“The Florida Project”) φέρνει σε πρώτο επίπεδο τους τρισδιάστατους χαρακτήρες του, τα πάθη και τα λάθη τους, περιγράφοντας με κασαβετική ευθύτητα την ανισόρροπη σχέση του κοινωνικού περιθωρίου με το αμερικανικό όνειρο. Είναι σκληρός και ταυτόχρονα αστείος, τρυφερός και απρόβλεπτος, σε μια indie κωμωδία με Ρώσους ολιγάρχες, Νεοϋρκέζες στριπτιζούδες, ξέφρενες νύχτες στο Λας Βέγκας και μια καλά κρυμμένη μελαγχολία, η οποία πλημμύρισε χειροκροτήματα το Παλέ ντε Φεστιβάλ. Συγκίνησε φυσικά και τους παρόντες κριτικούς, οι οποίοι ανέβασαν την “Anora” στην κορυφή της λίστας με τα αστεράκια τόσο του Screen Daily όσο και του Film Francais.

Από τις διαγωνιστικές συμμετοχές οι οποίες σίγουρα θα ξεχαστούν γρήγορα είναι το “Motel Destino” του Καρίμ Αϊνούζ. Του Βραζιλιάνου δημιουργού της εξαιρετικής “Αόρατης Ζωής της Ευριδίκης Γκουσμάο”, ο οποίος επιστρέφει στις Κάννες ένα χρόνο μετά το κοστουμαρισμένο δράμα “Firebrand”. Με πολύ καυτές ερωτικές σκηνές κι ένα ηλεκτροφόρο ρεαλισμό στήνει με πειστικότητα τον κόσμο ενός φτηνού σεξο-ξενοδοχείου στη βραζιλιάνικη επαρχία, διασκευάζοντας ελεύθερα το αρχετυπικό νουάρ μυθιστόρημα “Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές”. Θέλοντας να ξεφύγει από αυτό που θα περιμέναμε, χάνεται αφηγηματικά στην τρίτη πράξη (ένα μόνιμο πρόβλημα του μοντέρνου σινεμά), καταλήγοντας στην κοινότοπη φλυαρία.

Τέλος, η γνωστή μας ηθοποιός και σύζυγος του Γιώργου Λάνθιμου Αριάν Λαμπέντ (“Attenberg”, “Άλπεις”) περνά για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα με ένα αγγλόφωνο οικογενειακό δράμα το οποίο προβλήθηκε στο τμήμα “Ένα Κάποιο Βλέμμα”. Το “September Says” αφορά δυο έφηβες αδελφές οι οποίες προσπαθούν να βρουν τη θέση τους σ’ ένα εκφοβιστικό και ρατσιστικό αγγλικό σχολικό περιβάλλον, αναγκασμένες κάποια στιγμή να φύγουν με τη μητέρα τους για λίγο καιρό στην Ιρλανδία. Στιβαρή σκηνοθεσία, λανθιμικές νότες, κοινωνική παρατήρηση της βρετανικής σχολής και μια νέα δημιουργός με προσωπικότητα, η οποία επιστρατεύει ένα άκρως ριψοκίνδυνο δραματικό τρικ για να αιφνιδιάσει, κίνηση που ως ένα σημείο υπονομεύει ένα σκοτεινό, συναισθηματικό και βαθιά ειλικρινή αποχαιρετισμό στην παιδική αθωότητα.
 

Ευχαριστούμε την  Aegean Airlines  για την υποστήριξή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.