Η έναρξη της Ολυμπιάδας του Παρισιού μας δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε ψυχαγωγικότατα αθλητικά δράματα που πρόσφεραν έντονες συγκινήσεις.
«Foxcatcher»
Διαχρονικά, οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν σταθερή πηγή έμπνευσης για τον κινηματογράφο, έχοντας καταφέρει να δημιουργήσουν ένα άτυπο υποείδος στο σινεμά. Είτε με τη μορφή ντοκιμαντέρ είτε ποιοτικών αθλητικών δραμάτων, η Ολυμπιάδα παρέχει διαρκώς ιστορίες που συγκινούν στη μεγάλη οθόνη. Για αυτό, λοιπόν, με αφορμή την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, φτιάξαμε την ακόλουθη λίστα που περιλαμβάνει καλογραμμένες “ολυμπιακές” ταινίες τις οποίες, όμως, μπορεί να μην έχετε δει. Έτσι, μην απορήσετε αν λείπουν φιλμ σαν τους οσκαρικούς “Δρόμους της Φωτιάς” (Χιού Χάντσον, 1981), το “Μόναχο” (2005) του σπουδαίου Στίβεν Σπίλμπεργκ ή το πιο πρόσφατο “Εγώ, η Τόνια” (Κρεγκ Γκιλέσπι, 2017). Εδώ πάμε να θυμηθούμε έτερους, ειλικρινά αξιόλογους, τίτλους που αξίζει να ανακαλύψετε.
“Πάμε Χιόνι;” (Τζον Τάρτελταουμπ, 1993)
Η Τζαμάικα είναι γνωστή για πολλά, σίγουρα όχι όμως για την εξοικείωσή της με σπορ του χιονιού. Το 1988 ωστόσο, ένας δρομέας και ένας έκπτωτος προπονητής, αποφασίζουν να κάνουν το ακατόρθωτο και να φτιάξουν μια εθνική ομάδα έλκηθρου στο πάγο. Η απίθανη πλην πραγματική ιστορία εμπνέει αυτήν τη αβίαστα διασκεδαστική ταινία της Disney, η οποία θα έπρεπε να μνημονεύεται συχνότερα.
“Foxcatcher” (Μπένετ Μίλερ, 2014)
Τσάνινγκ Τέιτουμ και ένας περίπου αγνώριστος Στιβ Καρέλ, δίνουν μία από τις καλύτερες ερμηνείες τους σε ένα βαθιά υποβλητικό και περίτεχνο ψυχογράφημα, το οποίο περιστρέφεται γύρω από τη σχέση του πρωταθλητή ελευθέρας πάλης Μαρκ Σουλτζ και του σπόνσορά του Τζον ντι Ποντ. Πρόκειται για έναν εκκεντρικό πολυεκατομμυριούχο ο οποίος προσπαθεί να “μπει” ανάμεσα σε εκείνον και στον μεγαλύτερο αδερφό και μέντορά του Ντέιβ, επίσης πρωταθλητή της πάλης. Ένα βιογραφικό δράμα οδυνηρά σκληρής κριτικής, που φωτίζει τη σκοτεινή (ταξική, οικονομική, ψυχολογική) πλευρά κάθε εφήμερου success story, το οποίο απέσπασε πέντε οσκαρικές υποψηφιότητες. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του “α”.
“Downhill Racer” (Μάικλ Ρίτσι, 1969)
Ένας γεμάτος αυτοπεποίθηση -στα όρια της αλαζονίας- σκιέρ, γίνεται μέλος της αμερικανικής εθνικής ομάδας αποφασισμένος να σπάσει όλα τα ρεκόρ. Η ιδιοτέλειά του, ωστόσο, τον φέρνει αντιμέτωπο με τον προπονητή και τους συναθλητές του, σε ένα φιλμ όπου ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ κλέβει την παράσταση και το ίδιο το σπορ δεν αποτελεί παρά αφορμή για κατάδυση στο ελαττωματικό υποσυνείδητο των ηρώων.
“Without Limits” (Ρόμπερτ Τάουνι, 1998)
Ασυναγώνιστος ως σεναριογράφος, ο Ρόμπερτ Τάουνι (“Chinatown”) που έχασε πρόσφατα τη ζωή του, στο μετρημένο σκηνοθετικό έργο του εμπνεύστηκε δύο φορές από ιστορίες ολυμπιακών αθλητών. Μία από αυτές, αφορά το μαραθωνοδρόμο Στιβ Πρεφοντέιν, ο οποίος είχε μια τεταμένη σχέση με τον προπονητή του Μπιλ Μπάουερμαν. Ο Τάουνι χειρίζεται με σφρίγος τις διαφορές τους, ενώ όσοι δε γνωρίζουν την πραγματική ιστορία του Πρεφοντέιν, καλύτερα να δουν το φιλμ γνωρίζοντας όσο το δυνατόν λιγότερα.
“The Cutting Edge” (Πολ Μάικλ Γκλέιζερ, 1992)
Ένα αντιφατικό δίδυμο πρωταγωνιστεί σε αυτό το τσαχπίνικο δράμα. Πρόκειται για έναν αντιπαθή πρώην παίκτη χόκεϊ και μία απρόβλεπτη πατινέρ, οι οποίοι επιδιώκουν να συνεργαστούν ώστε να διαγωνιστούν στους Ολυμπιακούς ως ζευγάρι. Δύο διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται και κάπου θα πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή, σε ένα σενάριο που υπογράφει ο Τόνι Γκίλροϊ (“Μάικλ Κλέιτον”, “Χωρίς Ταυτότητα”).
Διαβάστε ακόμα
Τελευταία άρθρα Σινεμά