Φεστιβάλ Βερολίνου 2025: Είδαμε τις ‘Άγριες Μέρες’ του Βασίλη Κεκάτου

Το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο του Έλληνα σκηνοθέτη πραγματοποίησε παγκόσμια πρεμιέρα στην επετειακή 75η Μπερλινάλε.

Μία πρωτότυπη μικρού μήκους (“Η Σιγή των Ψαριών Όταν Πεθαίνουν”), ένας Χρυσός Φοίνικας στο ίδιο φορμά (“Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό και Εμάς”) και μια τολμηρή τηλεοπτική σειρά (“Milky Way”), ήταν αρκετά για να βάλουν τον Βασίλη Κεκάτο για τα καλά στον εγχώριο και διεθνή κινηματογραφικό χάρτη. Ένας σκηνοθέτης με ξεχωριστό βλέμμα και εμφανή δυναμική, αναπόφευκτα, είχε την προσοχή μας στο 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου (13-23/2), όπου η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του με τίτλο “Οι Άγριες Μέρες Μας” πραγματοποίησε παγκόσμια πρεμιέρα στο πλαίσιο του διαγωνιστικού τμήματος Generation 14plus.

Ο τίτλος προειδοποιεί και εκπληρώνει την υπόσχεση πως όσα εσωκλείει η ταινία ανήκουν στη σφαίρα του φθαρτού, του απρόβλεπτου και του γεμάτου ρίσκο. Η φούρια του φιλμ διακρίνεται ήδη από τα πρώτα εισαγωγικά λεπτά, όπου αφού συστηνόμαστε στη Χλόη (Δάφνη Πατακιά), μια νεαρή γυναίκα μετέωρη δίχως σχέδιο, εν ριπή οφθαλμού εγκαταλείπει την καταπιεστική οικογένειά της για να διαφύγει στο άγνωστο. Σύντομα σμίγει με μια παρέα έτερων απόκληρων οι οποίοι, όμως, δεν είναι ανοργάνωτοι. Καθώς διανύουν την επαρχία με ένα φορτηγάκι, κλέβουν τα ενεχυροδανειστήρια που βρίσκουν στο διάβα τους για να συντηρούνται, αλλά και να επιστρέψουν τα προσωπικά αντικείμενα στους κατόχους τους.

​​​​​​Οι “Άγριες Μέρες” διέπονται από ένα διαπεραστικό ρομαντισμό ο οποίος είναι ήδη εμφανής και μόνο αναφέροντας την πλοκή. Στο σύνολό της η αφήγηση συνιστά γράμμα αγάπης στην ελευθεριότητα της νεανικότητας, την ανυπακοή στις κοινωνικές συμβάσεις, τις μικρές ουτοπίες που γεννιούνται χάρη στο σμίξιμο ανθρώπων που τους ενώνει ένα κοινό συναίσθημα. Συν τοις άλλοις, κομβικό στοιχείο εν προκειμένω αυτό της ταξικής καταγωγής, αφού οι πρωταγωνιστές εξερευνούν έναν επικίνδυνο πλην εναλλακτικό τρόπο ζωής σε μια Ελλάδα μετά την κρίση, όπου τα συντρίμμια της λιτότητας έχουν αφήσει ρημαγμένα σπίτια, ανεκπλήρωτα όνειρα και τίποτα να τα αντικαταστήσει. Απέναντι σε αυτήν τη ματαιωτική πραγματικότητα, το ανοιχτό πεδίο, η φύση δίχως όρια και η δημιουργία μιας αυτοσχέδιας οικογένειας, αποτελούν τα θεμέλια ενός πολύτιμου καταφυγίου απέναντι στη σκόρπια βία της ζωής. Καθοριστικό συμπλήρωμα στις παραπάνω αναπαραστάσεις, ένα εντυπωσιακό στιλιζάρισμα που ευθύνεται για το σμίλευμα μιας, ενίοτε, απαράμιλλης εικονογραφίας.

Όσα, όμως, κερδιζουν οι “Άγριες Μέρες” σε επίπεδο επίκαιρου προβληματισμού και κινηματογραφικής αισθητικής, αδυνατούν να αναπληρώσουν ικανοποιητικά σε αφηγηματικό βάθος και καινοτομία. Η ενέργεια της ταινίας είναι κατάφωρα γοητευτική, βρίσκεται στο σταυροδρόμι του “American Honey” (Άντρεα Άρνολντ), του “Δίχως Στέγη, Δίχως Νόμο” (Ανιές Βαρντά), του “Kids” (Λάρι Κλαρκ), ακόμα και του “Animal” (Σοφία Εξάρχου), αλλά οι ήρωές της προσδιορίζονται σχεδόν αποκλειστικά από τις ορμές τους. Σαν αποτέλεσμα το φέρσιμό τους μοιάζει εγκλωβισμένο μεταξύ ανηλικιότητας και ενηλικίωσης, ενώ η καταγραφή της λαϊκότητάς τους να τείνει προς την εξωτικοποίηση. Ως προς το τελευταίο είναι ενδεικτικές οι βινιέτες όπου άγνωστοι, εξίσου μη προνομιούχοι, που συναντά η παρέα στα ταξίδια της εξομολογούνται τα ταξικά τραύματά τους, σκηνές που διακόπτουν με απότομη σοβαρότητα τη δράση επιδιώκοντας στη θεωρία ένα οργανικό διάλειμμα ποίησης που, όμως, στην πράξη μοιάζει αμήχανο.

Οι “Άγριες Μέρες” ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των ταινιών που αποθεώνοντας τη σεναριακή ρευστότητα και την απείθεια απέναντι στους ακαδημαϊκούς κανόνες, χάνεται το νόημα εάν ως θεατής προσπαθείς να τις εξορθολογήσεις, διότι δεν έχουν αυτό το σκοπό. Συνιστούν μια ευχή, μια επιθυμία για κάτι ορμητικό, γενναίο και ανατρεπτικό. Το φιλμ του Κεκάτου είναι όλα αυτά, ένα ονειρώδες road movie όπου η εξέγερση δε μένει απωθημένο, αλλά καθημερινή υλοποίηση. Σε καλωσορίζει στη θέση του συνοδηγού, νιώθεις τον αέρα να σε χτυπά στο πρόσωπο και τους παλμούς να ανεβαίνουν, αλλά, θα ταίριαζε να μην αφήνονταν τα πάντα τόσο μετέωρα μέσα στη χειροπιαστή υπεροχότητά τους.

Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη συνδρομή της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.

Διαβάστε όλα τα νεότερα για το 75ο Φεστιβάλ Βερολίνου εδώ.