Τα στοιχειωμένα σπίτια και οι θρύλοι τους: Από τη βίλα Καζούλη στην Κηφισιά, στο σανατόριο στην Πάρνηθα

Η απαρχή τους αφορά τραγικά γεγονότα. Στυγερά εγκλήματα, φόνοι, παράδοξες αυτοχειρίες, που με έναν καθηλωτικό τρόπο εγκλωβίζουν στους τοίχους των οικημάτων αυτών εικόνες του παρελθόντος που στοιχειώνουν τις σκέψεις των παλιών κατοίκων της κάθε περιοχής και περνούν από στόμα σε στόμα, αλλά και μέσω των γραπτών στους νεότερους. Ταυτισμένα πια στο υποσυνείδητό τους ως «στοιχειωμένα σπίτια»-σήματα κατατεθέντα για τους υπέρμαχους της Παραψυχολογίας.

Βίλες, παλιές επαύλεις, πύργοι και αρχοντικά, κτίρια κατά κανόνα εγκαταλειμμένα και ερειπωμένα σήμερα. Σε όλα παρατηρούνται κάποια μοτίβα. Σκιές στους τοίχους που σέρνονται μόλις πέφτει η νύχτα, ψυχές που αιωρούνται, μορφές που προβάλλουν πίσω από παράθυρα ή κουρτίνες, μυστηριώδεις φωνές, ήχοι και θόρυβοι, από τραγούδια και μελωδίες μέχρι κραυγές, ουρλιαχτά και οιμωγές, κρότοι, τραντάγματα που έρχονται από το… υπερπέραν, παράξενα σύμβολα, σατανιστικές τελετές, περίεργα φαινόμενα στην περιοχή γύρω από αυτά και παντού μια αίσθηση μυστηρίου, τρόμου, ακόμα και θανάτου. Πολλά είναι συνδεδεμένα με τη μαύρη περίοδο της Κατοχής, με μέρη και κτίρια που χρησιμοποιήθηκαν ως κρατητήρια και τόποι βασανιστηρίων.

Φυσικά πρόκειται για θρύλους που πολλοί αρέσκονται να τους προβάλλουν και να τρομάζουν, χωρίς τίποτε να συμβαίνει πλέον σε αυτά τα κτίρια. Πολλά είναι απόλυτα αποκυήματα της φαντασίας, είτε βασίζονται σε προφορικές αφηγήσεις που έχουν διασωθεί χωρίς τεκμήρια ή αποδείξεις για ό,τι τις συνοδεύει.

Αλλωστε, ορισμένα από αυτά τα οικήματα δεν υπάρχουν καν σήμερα. Τη θέση τους έχουν πάρει νέα κτίρια με εντελώς διαφορετική χρήση. Και κάποια όχι μόνο έχουν διατηρηθεί και ανακαινιστεί, αλλά και αποτελούν πραγματικά αρχιτεκτονικά κοσμήματα. Και πάλι, όμως, πολλοί επιμένουν ότι οι θρύλοι τους δεν έχουν ενταφιαστεί, αλλά αιωρούνται…

Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας: Το Καστέλο της Ροδοδάφνης

Το μέγαρο της Δουκίσσης Πλακεντίας, το Καστέλο της Ροδοδάφνης όπως ονόμασε η ίδια τη θερινή της κατοικία στην Πεντέλη, ανήκει σήμερα στον δήμο της περιοχής και φιλοξενεί το δημοτικό Πολιτιστικό Κέντρο. Πρόκειται για έναν εμβληματικό χώρο με μία βιβλιοθήκη με σπάνια βιβλία, καθώς και αίθουσα εκδηλώσεων έως και 1.000 ατόμων.
Πολλοί είναι οι μύθοι που συνοδεύουν αυτό το υπέροχο γοτθικό ανάκτορο, έργο του σπουδαίου Μακεδόνα αρχιτέκτονα Κλεάνθη. Η Σοφί ντε Μαρμπουά-Λεμπρέν -η δούκισσα της Πλακεντίας- ήταν κόρη του Γάλλου διπλωμάτη Φραγκίσκου Μπαρμπέ ντε Μαρμπουά και της Αμερικανίδας Ελίζαμπεθ Μουρ γεννημένη στη Φιλαδέλφεια το 1785. Τον τίτλο της δούκισσας τον απέκτησε 20 ετών όταν παντρεύτηκε τον Κάρολο Λεμπρέν, δούκα της Πλακεντίας και προστατευόμενο του Ναπολέοντα. Απέκτησε μία κόρη, την Καρολίνα-Ελίζα, την οποία αγαπούσε υπερβολικά.

Οι μύθοι για εκείνη ξεκινούν ακριβώς όταν η κόρη της πέθανε. Συγκλονίστηκε και αρνιόταν να αποδεχτεί τον χαμό της – λέγεται μάλιστα ότι ταρίχευσε το σώμα της για να μην την αποχωριστεί. Η αγάπη της ήταν τόσο παθολογική που κρατούσε το ταριχευμένο πτώμα της μέσα στο αρχοντικό και φερόταν σαν η κόρη της να ήταν ζωντανή. Επίσης, γύριζε με μια λευκή νυχτικιά γύρω από το ανάκτορο τις νύχτες και όσοι περνούσαν από εκεί νόμιζαν ότι ήταν φάντασμα ή νεράιδα.

Μια ανεξήγητη πυρκαγιά κατέστρεψε το ανάκτορο και αποτέφρωσε και το ταριχευμένο πτώμα της κόρης της, βυθίζοντας τη δούκισσα ακόμη περισσότερο στην απόγνωση και την τρέλα και γεννώντας νέους θρύλους. Προτού η περιοχή κατακλυστεί από νέους κατοίκους και ανακαινιστεί και το κτίριο, κανείς δεν τολμούσε να περάσει από κοντά. Πολλοί ισχυρίζονταν πως μια λευκοντυμένη μορφή τριγύριζε στα ερείπια ψάχνοντας, ενώ άλλοι άκουγαν παράξενες φωνές και ουρλιαχτά.

Το μέγαρο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Γιατί; Σύμφωνα με τον Γάλλο συγγραφέα Εντμόντ Αμπού, που συναναστράφηκε με τη δούκισσα, εκείνη άφηνε τα κτίσματά της μισοτελειωμένα λόγω μια δεισιδαιμονίας ότι όταν αποπερατωθεί κάποιο η ίδια θα πεθάνει. Μετά τον θάνατο της, το 1854, το κτίριο παρέμεινε ακατοίκητο και ερειπωμένο. Το 1959 άρχισε η αναστήλωσή του με δημόσια δαπάνη. Οταν το 1961 ολοκληρώθηκε, δόθηκε στον διάδοχο και μετέπειτα βασιλιά Κωνσταντίνο Β’ ως εξοχική κατοικία.
Στα μέσα περίπου του 20ού αιώνα, ένας άλλος μύθος αναφερόταν σε παράνομη ερωτική σχέση της δούκισσας με τον αρχιληστή Χρήστο Νταβέλη.

Μάλιστα το κρυφό αντάμωμά τους επιτυγχάνονταν μέσω ενός τούνελ που ένωνε τη σπηλιά του Νταβέλη με το Καστέλο της Ροδοδάφνης. Μέχρι σήμερα, πάντως, η έρευνα δεν έχει αποδείξει κάτι τέτοιο. Η σπηλιά, σε υψόμετρο 720 μέτρων στα νοτιοδυτικά της Πεντέλης, έγινε επίσης αντικείμενο μεταφυσικών αναζητήσεων. Οι φήμες ξεκίνησαν από τη δεκαετία του ’70, όταν ερευνητές ανέφεραν την εμφάνιση ηλεκτρομαγνητικών φαινομένων, με τα όργανα των μετρήσεών τους να επηρεάζονται, πυξίδες να διαλύονται, ανιχνευτές μετάλλου να τρελαίνονται και φωτογραφικές μηχανές να δυσλειτουργούν.

Πικέρμι: Το Αρχοντικό του Μυστηρίου

Συνδεδεμένο με θρύλους που αγγίζουν τα όρια του παραφυσικού είναι ένα αρχοντικό στο Πικέρμι, το Αρχοντικό του Μυστηρίου, χτισμένο το 1910 από τον Περικλή Καλλέργη, επιστάτη στο κτήμα Σκουζέ. Η αρχή των παράξενων περιγραφών αφορά ολόκληρη την τοποθεσία και ξεκινάει από τον 18ο-19ο αιώνα, με αναφορές για παράξενα… ιπτάμενα πλάσματα, μικροσκοπικά δύσμορφα όντα που κινούνταν σπασμωδικά και απόκοσμους ψιθύρους που ακολουθούσαν.Σε αυτό, ο Καλλέργης σκότωσε, τυφλωμένος από ζήλια, τη γυναίκα του και ύστερα αυτοκτόνησε. Εκτοτε, κανείς ένοικος δεν κατάφερε να μείνει στο σπίτι αυτό για μεγάλο διάστημα.

Κάποιοι περαστικοί δε έλεγαν ότι η ψυχή της δολοφονημένης γυναίκας έβγαινε τα βράδια και περιφερόταν αναζητώντας λύτρωση στα άδεια δωμάτια του αρχοντικού. Επίσης, ότι στη βαθιά νύχτα ακούγονταν από το οίκημα φωνές και ουρλιαχτά μιας γυναίκας να εκλιπαρεί για κάτι.Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι ο Καλλέργης δεν είχε παντρευτεί ποτέ και ότι το κτίριο χρησιμοποιήθηκε στην Κατοχή ως φρουραρχείο από τους Ιταλούς και στα υπόγειά του γίνονταν βασανιστήρια.

Αλλοι μίλησαν για παράξενα φαινόμενα, ενώ κάποιοι υποστήριξαν ότι οι σκιές οφείλονταν στην ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του οικήματος. Οι υποστηρικτές της ιδέας του στοιχειωμένου σπιτιού όμως επέμεναν απτόητοι ότι επρόκειτο για τις στοιχειωμένες ψυχές όσων πέρασαν το κατώφλι του.

Ενας παραψυχολόγος ανέφερε, σύμφωνα με μαρτυρία γνωστού τραγουδιστή, ότι σε έρευνα-αυτοψία που πραγματοποίησε διαπίστωσε ότι όντως στο σπίτι βρίσκονται… εγκλωβισμένα πνεύματα που πρέπει να ελευθερωθούν…

Νέο Φάληρο: Ο Πύργος των Στοιχειωμένων Ονείρων

Στην οδό Σμολένσκι 4 στο Νέο Φάληρο ένα νεοκλασικό κτίριο, πραγματικός πύργος, παραμένει ακατοίκητο και ερειπωμένο εδώ και δεκαετίες. Χτίστηκε τον 19ο αιώνα και είναι γνωστό στους λάτρεις των μεταφυσικών φαινομένων. Πρόκειται για το σπίτι ενός υφασματέμπορου, του Κυριάκου Κουρτάλη, που έζησε στις αρχές του περασμένου αιώνα και φέρεται σήμερα να… φιλοξενεί το φάντασμά του. Ο Κουρτάλης ήταν ένας φιλόδοξος άνθρωπος. Απέτυχε όμως να γίνει τενόρος, όπως και δήμαρχος της περιοχής για μόλις 4 ψήφους. Το πάθος του για ένα αξίωμα ήταν τέτοιο που οι φίλοι του τον αποκαλούσαν «κύριο δήμαρχο» ή «κύριο υπουργό»! Εκτοτε μίσησε τους ανθρώπους. Ετσι, όταν στα τελευταία χρόνια της ζωής του χρεοκόπησε, άρχισε να βυθίζεται στην τρέλα.

Απομονώθηκε λοιπόν στον πύργο του και πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Αργότερα, κάτοικοι της περιοχής έλεγαν ότι περνώντας έξω από το σπίτι συχνά άκουγαν κάποιον να τραγουδάει πίσω από τα κλειστά παντζούρια. Αν κάποιος όμως άγγιζε την αυλόπορτα, η φωνή άλλαζε χροιά και ακουγόταν σκληρή: «Μακριά. Ο πύργος είναι δικός μου». Ή ακόμη, όταν έπεφτε ο ήλιος, ότι έβλεπαν μια γέρικη ανδρική μορφή είτε να στέκεται στο παράθυρο κοιτάζοντας επίμονα και σιωπηρά έξω είτε να τριγυρνά στον πύργο, ψιθυρίζοντας ακατάληπτα λόγια.

Καλλιθέα: Το νεοκλασικό του καταραμένου έρωτα

Στην οδό Λασκαρίδου στην Καλλιθέα υπάρχει ένα εντυπωσιακό διώροφο νεοκλασικό, η Βίλα Λασκαρίδη, ένα εξαίσιο έργο του Ερνέστου Τσίλερ. Ενας καταραμένος τελικά έρωτας είναι αυτός που τη στοίχειωσε. Ιδιοκτήτρια, η ζωγράφος Σοφία Λασκαρίδου, της οποίας η ζωή άλλαξε μετά την αυτοκτονία του αγαπημένου της, του λογοτέχνη Περικλή Γιαννόπουλου, που δεν μπόρεσε να αντέξει το ότι η ζωγράφος βρισκόταν μακριά του, στο Μόναχο, για σπουδές και στις 8 Απριλίου 1910 έδωσε τέλος στη ζωή του τραβώντας τη σκανδάλη καβάλα σε ένα άσπρο άλογο μέσα στα νερά του Σκαραμαγκά, ντυμένος με κοστούμι και με βαριές πέτρες στις τσέπες.

Ηταν παράφορα ερωτευμένος μαζί της, όμως η νεαρή καλλιτέχνις, παρότι έτρεφε ανάλογα αισθήματα, όταν τη ζήτησε σε γάμο αρνήθηκε. Δεν ήθελε να εγκαταλείψει τη ζωγραφική, ούτε την ανεξαρτησία της. Κόρη πολύ πλούσιας οικογένειας με καταγωγή από την Τραπεζούντα, ζούσε στα σαλόνια της κοσμικής Αθήνας δειπνώντας ακόμη και με τον βασιλιά Γεώργιο. Ηταν μάλιστα η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών.

Ο Γιαννόπουλος την είχε προειδοποιήσει για τις προθέσεις του με ένα γράμμα. Εκείνη όταν το έλαβε επέστρεψε αμέσως στην Αθήνα, αλλά ήταν αργά. Βυθίστηκε στο πένθος, κατέρρευσε, έδιωξε το υπηρετικό προσωπικό, σφράγισε τα παντζούρια για να μην μπαίνει φως στο σπίτι και έζησε έτσι μέχρι να πεθάνει.

Ο θρύλος την ήθελε να κάθεται συνεχώς σε μια κουνιστή πολυθρόνα επαναλαμβάνοντας το όνομα του Γιαννόπουλου. Αργότερα, άνοιξε το σπίτι και δεχόταν και επισκέψεις, αλλά μόνο την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα. Πενθούσε με τον τρόπο της σε όλη της τη ζωή τον Γιαννόπουλο. Κάποια απ’ αυτές τις Κυριακές την επισκέφτηκε ο Φρέντυ Γερμανός. Του είπε πολλά, αλλά περισσότερα ήταν αυτά που έγραψε στα απομνημονεύματά της που εκδόθηκαν το 1955 με τίτλο «Από το ημερολόγιό μου – Θύμησες και στοχασμοί» και το 1960 στο συμπλήρωμά του με τίτλο «Συμπλήρωμα: Μια αγάπη μεγάλη». Ο έρωτάς της για τον Γιαννόπουλο.

Κηφισιά: Η Βίλα Καζούλη και τα φαντάσματα της Κατοχής

Χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο εντυπωσιακά και πολυσυζητημένα κτίρια της Αθήνας. Ενα πραγματικό στολίδι στην Κηφισιά, σε έκταση 47 στρεμμάτων, έχοντας χτιστεί στις αρχές του περασμένου αιώνα από τον Αιγυπτιώτη επιχειρηματία Νικόλαο Καζούλη. Η βαριά σιδερένια πύλη, τα περίτεχνα γλυπτά λιοντάρια, έργο του διάσημου γλύπτη Δημήτρη Φιλιππότη, η μεγάλη μαρμάρινη σκάλα και ο επιβλητικός τρούλος αποτελούν μείγμα νεοκλασικισμού και αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, ενώ και η εντυπωσιακή του συμμετρία και προκαλεί δέος.

Το περίφημο αυτό κτίριο, αφού πέρασε και από τα χέρια του… ΕΛΑΣ, περιήλθε τελικά στην κατοχή του Ελληνικού Δημοσίου το 1949, στεγάζοντας αρχικά το νοσοκομείο ΚΑΤ μέχρι το 1952 και μετά τους σεισμοπαθείς των Ιονίων Νήσων. Πολύ αργότερα, το 1999, στο κτίριο στεγάστηκε το Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης, ενώ από τον Ιούνιο του 2014 είναι εγκατεστημένες εκεί οι υπηρεσίες του Πράσινου Ταμείου.

Αυτό το κτίριο-κόσμημα για πολλές δεκαετίες ήταν συνδεδεμένο με διάφορους θρύλους. Αρχική αφορμή, το ότι είναι χτισμένο πάνω σε ένα τούρκικο νεκροταφείο. Τη φήμη του στοιχειωμένου την απέκτησε επειδή επί γερμανικής κατοχής χρησιμοποιήθηκε ως φρουραρχείο των SS και στα δύο υπόγειά του μαρτύρησαν δεκάδες Ελληνες αγωνιστές που βασανίστηκαν απάνθρωπα, ενώ κάποιοι εξ αυτών άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή.

Μοιραία, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, η βίλα συνδέθηκε με σειρά από φοβερές ιστορίες. Κάτοικοι της περιοχής ισχυρίζονταν ότι άκουγαν τα ουρλιαχτά και τα κλάματα των θυμάτων και έβλεπαν τα φαντάσματά τους να περιφέρονται τις νύχτες μέσα και έξω από τη βίλα ζητώντας βοήθεια. Αλλοι ότι άκουγαν τραγούδια απελπισίας από τα ενδότερα. Μια επιπλέον φήμη που ενίσχυσε την υποτιθέμενη ύπαρξη φαντασμάτων ήταν η δολοφονία μιας δημοσιογράφου από τους Γερμανούς ακριβώς έξω από την έπαυλη, η οποία μάλιστα χρησιμοποιήθηκε το 1970 για τα γυρίσματα της γνωστής ταινίας του Νίκου Φώσκολου «Υπολοχαγός Νατάσσα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Ρεματιά Χαλανδρίου: Το σπίτι της Τζίνας Μπαχάουερ

Στη γωνία των οδών Προφήτη Ηλία και Μάρκου Μπότσαρη, δίπλα στην πασίγνωστη Ρεματιά του Χαλανδρίου, βρίσκεται μια ερειπωμένη μονοκατοικία. Κάποτε ανήκε στη Ελληνίδα διεθνούς φήμης κλασική πιανίστρια Τζίνα Μπαχάουερ.

Κόρη Αυστριακού και Ιταλίδας, γεννήθηκε τον Μάιο του 1913 στην Αθήνα, όπου γνώρισε τις πρώτες της διακρίσεις στο πιάνο. Συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι, αλλά και στο Λονδίνο ως μαθητευόμενη του Σεργκέι Ραχμάνινοφ. Εζησε με τον πρώτο της σύζυγο, επιχειρηματία Ιωάννη Χριστοδούλου, στην Αίγυπτο. Μετά τον αιφνίδιο θάνατό του, το 1950, παντρεύτηκε τον Βρετανό διευθυντή ορχήστρας Αλεκ Σέρμαν, ο οποίος άφησε τη δική του καριέρα για να γίνει ο μάνατζέρ της.Δεν απέκτησε παιδιά.

Στο συγκεκριμένο σπίτι η Μπαχάουερ πέρασε πολλά -και όλα τα τελευταία- χρόνια της ζωής της. Εκεί τη βρήκε νεκρή, από καρδιακή ανακοπή, στις 22 Αυγούστου 1976 ο Σέρμαν, προτού εμφανιστεί στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, μαζί με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Ουάσινγκτον. Η ίδια είχε δώσει εντολή να παραχωρηθεί το σπίτι στο Ωδείο Αθηνών, όμως αυτό δεν ευωδόθηκε.

Και από τότε ξεκίνησαν οι θρύλοι που στοιχειώνουν την έρημη και εγκαταλειμμένη πια μονοκατοικία. Και λένε ότι από το εσωτερικό του σπιτιού ακούγονταν θόρυβοι και ήχοι που έμοιαζαν να προέρχονται από πλήκτρα πιάνου και τελικά κάποιοι τις εκλάμβαναν ως μελωδίες. «Η Τζίνα δίνει κονσέρτο για τους φίλους της», έλεγαν. Στο σπίτι, όμως, δεν υπάρχει πουθενά κάποιο πιάνο. Κάποιοι κάτοικοι της περιοχής, δε, ισχυρίζονταν πως είχαν δει μια μαυροφορεμένη γυναίκα να κυκλοφορεί γύρω. Δεν είναι βέβαια και σπάνιο θέαμα.

Εκάλη: Η σφαγή μιας τετραμελούς οικογένειας από τον μπάτλερ

Συνδεδεμένη με μια ανατριχιαστική ιστορία, τη στυγερή δολοφονία της οικογένειας του επιχειρηματία Μιχάλη Χρυσαφίδη, τον Ιούνιο του 1991, είναι μια κατοικία – και από πολλούς θεωρούμενη γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο στοιχειωμένη ή και ματωμένη βίλα της Εκάλης. Οδός Θησέως, αριθμός 10. Εδώ όμως τα γεγονότα είναι διασταυρωμένα και απολύτως πραγματικά: τα τέσσερα μέλη της οικογένειας, το ζεύγος Χρυσαφίδη και οι δύο γιοι τους, βρέθηκαν έπειτα από πολυήμερες αναζητήσεις, καθώς δεν έδιναν σημεία ζωής, όλα νεκρά στο υπόγειο της βίλας μέσα στα αίματα.

Οι υποψίες της Αστυνομίας στράφηκαν στον Ταϊλανδό μπάτλερ της οικογένειας, τον 28χρονο τότε Πρασέρτ Σερτουασάνα (γνωστός ως Τάι), ο οποίος μαζί με τη σύζυγο, την πεθερά και την αδερφή της πεθεράς του έφυγαν για την Ταϊλάνδη. Λίγες ημέρες αργότερα, ο ανιψιός του Χρυσαφίδη, Αλέξανδρος Μακρίδης, ένας γείτονας και ο διευθυντής Πωλήσεων του εργοστασίου του μπήκαν με τη βοήθεια κλειδαρά στο σπίτι. Στο υπόγειο βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα σκηνικό φρίκης: τα πτώματα των τεσσάρων μελών της οικογένειας. Ο 16χρονος Μιχάλης-Δημήτρης, φιμωμένος, άγρια ξυλοκοπημένος και με το κρανίο του να έχει συνθλιβεί με μια βαριοπούλα.

Σε διπλανό δωμάτιο, ο 18χρονος Γιώργος, επίσης φιμωμένος και με πλήγματα από σκεπάρνι. Δίπλα του ο 48χρονος πατέρας και στο τρίτο δωμάτιο η 43χρονη Λιζ, φορώντας επίσημο φόρεμα, αλλά χωρίς εσώρουχο. Στα φονικά όπλα και ένα τσεκούρι. Η ιατροδικαστική έρευνα απέδειξε ότι και τα τέσσερα θύματα είχαν βασανιστεί προτού δολοφονηθούν.

Οι δολοφονίες, όμως, έγιναν σταδιακά. Πρώτα τα δύο παιδιά. Μία ημέρα μετά ο πατέρας και δύο ημέρες αργότερα η μητέρα. Το τελευταίο στοιχείο ανέτρεψε την αρχική υπόθεση ότι μοναδικός δολοφόνος ήταν ο μπάτλερ. Αποδείχθηκε ότι η Λιζ Χρυσαφίδη είχε δολοφονηθεί ενώ ο Ταϊλανδός βρισκόταν στην πατρίδα του. Στο χρηματοκιβώτιο βρέθηκαν κοσμήματα της οικογένειας, όχι όμως μετρητά. Μετά την αποκάλυψη του φρικτού εγκλήματος, οι ελληνικές αρχές ζήτησαν από τους Ταϊλανδούς την έκδοση του Τάι, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το τετραπλό έγκλημα παραμένει ανεξιχνίαστο. Η εμπλοκή του μπάτλερ θεωρείται δεδομένη, όπως και το ότι είχε συνεργό ή συνεργούς. Ποιος ήταν όμως ο εγκέφαλος;

Εναν χρόνο μετά την αποκάλυψη του εγκλήματος η βίλα της οικογένειας Χρυσαφίδη διατέθηκε προς πώληση σε ιδιαίτερα ελκυστική τιμή.
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Τράγκας κατέθεσε τότε προσφορά, αλλά σε αντίθεση με ό,τι υποστήριζαν πολλά δημοσιεύματα, τελικά δεν αγόρασε το σπίτι, που κατέληξε σε έναν επιχειρηματία.

Σανατόριο Πάρνηθας: Το πιο στοιχειωμένο κτίριο της Ελλάδας

Κι άλλα κτίρια όμως της Αττικής θεωρούνται από πολλούς στοιχειωμένα, ότι κουβαλάνε και κρύβουν στο κουφάρι τους έναν περίεργο, συνήθως απόκοσμο θρύλο. Οπως το παλιό Σανατόριο της Πάρνηθας, που λειτούργησε μεταξύ 1919 και 1965 και μετά επιχειρήθηκε, ανεπιτυχώς, να μετατραπεί σε ξενοδοχείο.
Εχει χαρακτηριστεί το πιο στοιχειωμένο κτίριο της Ελλάδας και αποτελεί το σύμβολο ομάδων που ασχολούνται με τη μεταφυσική και την παραψυχολογία. Είναι ετοιμόρροπο και πολλοί επισκέπτες του ισχυρίζονται ότι έχουν ακούσει παράξενες φωνές, ενώ στους τοίχους του κυριαρχούν περίεργα σύμβολα.

Οι φήμες λένε πως δεν πρέπει κάποιος να κατέβει νύχτα στο υπόγειο, όπου ήταν το νεκροτομείο του σανατορίου, καθώς εκεί «στήνουν χορό» οι ψυχές των νεκρών που περιφέρονται. Παράλληλα, ακούγεται ότι κάποιες πολύ σκοτεινές νύχτες πραγματοποιούν εκεί τις τελετές τους ομάδες σατανιστών. Μια σαφώς πιο λογική εξήγηση για πολλά.

Πρόσφορη τοποθεσία για ανάλογες θεωρίες και παράξενες ιστορίες αποτελεί και ένας δρόμος στο Μετς, στο Παγκράτι, ιδανικός προορισμός για τους λάτρεις του παραφυσικού. Στην οδό Αγρας 22 βρίσκεται ένα νεοκλασικό που ανήκε κάποτε σε έναν σταβλάρχη του βασιλιά Κωνσταντίνου. Γείτονες έχουν αναφέρει πως υπήρχαν περίεργα φώτα, μυστηριώδεις κινήσεις μορφών και όσοι το έχουν επισκεφθεί μιλούν για μια παράξενη ατμόσφαιρα και ένα παγωμένο αίσθημα αδικαιολόγητου φόβου

. Επίσης, ότι από το σπίτι ξεπηδούσαν μορφές και σκιές που πάντως ποτέ δεν πείραζαν κανέναν, αλλά και μόνο στη θέα τους έμενε κανείς άγαλμα. Η πιο περίεργη φήμη ωστόσο που αφορά αυτό το σπίτι ήταν ότι μερικές φορές εμφανίζεται δίπλα του ένας δρόμος! Από το πουθενά…

Στο Θησείο εντοπίζεται άλλη μια τραγική ιστορία που εξελίχθηκε σε τρομακτικό μύθο. Τη δεκαετία του 1930, δίπλα στον σταθμό του Ηλεκτρικού κατοικούσε μια πανέμορφη κοπέλα, η Αθανασία, φτωχή όμως και ορφανή από πατέρα, η οποία δούλευε για να ετοιμάσει την προίκα της όταν θα παντρευόταν. Κάποια μέρα όμως οι οικονομίες της έκαναν φτερά. Τις είχε κλέψει η ίδια της η μητέρα που εξαφανίστηκε με τον εραστή της. Ο αρραβωνιαστικός της, με τη σειρά του, όταν έμαθε ότι οι οικονομίες εξαφανίστηκαν την εγκατέλειψε.

Η Αθανασία βυθίστηκε σε απελπισία. Δεν άντεξε. Κρεμάστηκε από ένα δοκάρι μέσα στο σπίτι της που σήμερα στέκει έρημο. Κάποιοι λένε ότι μια μορφή πίσω από τον σταθμό του Ηλεκτρικού τριγυρνούσε μερικά βράδια, ενώ από το σπίτι ακούγονταν συχνά γυναικεία κλάματα, τα οποία ξαφνικά μεταβάλλονταν σε σατανικά γέλια.

Θεσσαλονίκη: Το σπίτι στη Βασ. Ολγας 263

Ενα πολυσυζητημένο σπίτι, από αυτά που τα συνοδεύουν θρύλοι και παραφυσικές διαδόσεις, είναι αυτό της οδού Βασιλίσσης Ολγας 263 στη Θεσσαλονίκη. Η φήμη του ξεκινάει επί Τουρκοκρατίας. Ανήκε σε κάποιον πλούσιο μπέη που έπνιξε με σχοινί μία από τις γυναίκες του όταν αυτή αντέδρασε στη συμπεριφορά του. Επί Κατοχής το υπόγειό του χρησιμοποιήθηκε από την Γκεστάπο για βασανιστήρια. Παράξενοι θόρυβοι, κραυγές, αντικείμενα που πέφτουν, πόρτες που ανοιγοκλείνουν, φώτα που αναβοσβήνουν, κρύσταλλα που σπάνε είναι κάποια από τα στοιχεία που κατά καιρούς αναφέρουν οι περαστικοί.

Η πιο περίεργη ιστορία μυστηρίου του συγκεκριμένου αρχοντικού πάντως διαδραματίστηκε στη δεκαετία του 1980. Οι πολυάριθμοι ιδιοκτήτες του το έδωσαν ως αντιπαροχή.
Λέγεται ότι την παραμονή της εκκίνησης των εργασιών ο εργολάβος πέθανε από ανακοπή καρδιάς, ενώ ο αρχιτέκτονας και μηχανικός σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ταξιδεύοντας από Αθήνα προς συμπρωτεύουσα. Γείτονες μιλούσαν για λάμψεις που εμφανίζονταν ξαφνικά μέσα από τα παράθυρα, όμως άλλοι υποστηρίζουν πως δεν έχουν παρατηρήσει ποτέ το παραμικρό. Ο θρύλος του συγκεκριμένου αρχοντικού εξακολουθεί να μαγνητίζει μέχρι σήμερα πολλούς λάτρεις παραφυσικών δραστηριοτήτων, που προσπαθούν να επιβεβαιώσουν ή να απορρίψουν τον συγκεκριμένο αστικό μύθο.

To Κόκκινο Σπίτι και ο χαμένος δρόμος

Αλλο οίκημα με… προϊστορία θρύλου είναι το Κόκκινο Σπίτι στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, έργο του αρχιτέκτονα του Λεονάρντο Τζενάρι, το 1926. Ανήκε κάποτε στην οικογένεια Λόγγου, σημαντική οικογένεια κλωστοϋφαντουργών, που όμως το 1939 καταστράφηκε οικονομικά και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και την εν λόγω κατοικία, μέχρι τότε σύμβολο οικονομικής ισχύος.

Το σπίτι ρήμαζε και ίσως γι’ αυτόν τον λόγο να απέκτησε και τη φήμη του στοιχειωμένου, που ενισχύθηκε με ιστορίες περί παραφυσικών φαινομένων να οργιάζουν, αφορώντας όμως την εμφάνιση όχι φαντασμάτων αλλά βρικολάκων. Σήμερα, υπό την ιδιοκτησία του Ιβάν Σαββίδη έχει περάσει σε μια άλλη εποχή, απαλλαγμένη από τους αρνητικούς θρύλους του παρελθόντος. Αλλο σπίτι με τη φήμη του στοιχειωμένου στη Θεσσαλονίκη είναι η Οικία Χατζηγώγου στην Αρετσού της Καλαμαριάς, αντίγραφο κατά πολλούς του αρχοντικού της Βασιλίσσης Ολγας,

Επίσης αρνητική αύρα διαπερνά ένα μικρό στενό πλακόστρωτο δρομάκι, την περιβόητη οδό Μαύρης Πέτρας, στην Ανω Πόλη, που αν το περπατήσει κανείς νομίζει ότι τα σπίτια γέρνουν από πάνω του παρακολουθώντας το κάθε του βήμα. Φτάνει δε σε ένα αδιέξοδο όπου ο θρύλος λέει πως κάθε τρεις μέρες, τα μεσάνυχτα, εμφανίζεται ένας χαμένος δρόμος που κανείς δεν ξέρει πού οδηγεί.

Στην Ανω Πόλη ξεχωρίζει και η «μυστική» πλατεία Τερψιθέας, όπου βρίσκεται ο τουρμπές (μαυσωλείο) του Μουσά Μπαμπά, για τον οποίο κυκλοφορούσε η φήμη ότι είναι στοιχειωμένος από το φάντασμα του δερβίση φύλακα του τεκέ!

Ειδήσεις σήμερα:

Ντόναλντ Τραμπ: Επιστρέφει στον Λευκό Οίκο – Αυτή την ώρα η συνάντηση με Μπάιντεν, στις 19:00 η ορκωμοσία

«Ήθελαν να με σκοτώσουν, μου την είχαν στήσει», λέει ο Στέφανος Κοκολογιάννης για τη βεντέτα στο Ηράκλειο

Νέο βίντεο από τους πυροβολισμούς στο Ηράκλειο – Η στιγμή που ο δράστης κινείται στο διάδρομο κρατώντας το όπλο