Κάποτε όταν φτάναμε με ένα Fiat 127 μέχρι την κεντρική Πελοπόννησο, νιώθαμε ήρωες, σαν εξερευνητές και στο νεανικό μας μυαλό, ίσως λίγο ριψοκίνδυνοι. Κάτι όμως που τελικά με τα σημερινά δεδομένα, δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.
Ο λόγος είναι ότι τα σημερινά μικρά, μόνο “μικρά” δεν είναι! Ένα από αυτά, το SEAT Ibiza, βρέθηκε στα χέρια μου και για λίγες ημέρες θα ξέφευγα στις πλαγιές των Αθαμανικών Όρων, ή αλλιώς Τζουμέρκα.
Κείμενο-Φωτογραφίες: Κώστας Κατσίγιαννης
“Οι απότομοι και οδοντωταί κορυφαί εγείρουν στην καρδιά των θεατών το τραχύ και άγριον ορεινό αίσθημα, παρόμοιον με αυτό που εγείρει η θέα μυστηριωδών πύργων του Μεσαίωνα…”, έγραφε ο πεζογράφος και ποιητής Κ. Κρυστάλλης περιγράφοντάς τα δίνοντας με τον καλύτερο τρόπο την εικόνα που περιμένει κάποιος να συναντήσει εκεί.
Έτσι κρύβοντας μέσα μου μια μικρή ανησυχία, για την ικανότητα του μικρού Ibiza, το φόρτωσα κι έφυγα. Η πρώτη εντύπωση θετικότατη με την πολύ καλή αίσθηση του τιμονιού και το μικρό, σαφή όγκο του να σε κάνουν να νιώθεις οικία από την πρώτη στιγμή.
Το μοτέρ του ήδη στην Αττική Οδό δείχνει τις δυνατότητές του με τις γρήγορες ασφαλείς προσπεράσεις, ενώ η άριστη αίσθηση και δύναμη των φρένων με έκαναν να νιώθω σιγουριά.
Μέχρι τη γέφυρα του Ριο ακόμα δεν είχα μάθει τις πληροφορίες του ταμπλό του, αλλά μου αρκούσε ότι κάθε τόσο όλο και κάτι ανακάλυπτα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο topgeargreece.gr