Στο Αίγιο γεννιέται μια φρέσκια κινηματογραφική κοινότητα

Στο Αίγιο γεννιέται μια φρέσκια κινηματογραφική κοινότητα

Παρακολουθήσαμε το διεθνές φεστιβάλ μικρού μήκους της πόλης που άφησε αισιόδοξες προσδοκίες για το μέλλον.

Δεν υπάρχουν πολλά μέρη στην Ελλάδα όπου τη θέαση μιας ταινίας συνοδεύει ο ήχος της θάλασσας. Ένα από αυτά, όμως, είναι το Πολύκεντρο στην πόλη του Αιγίου. Ο πολιτισμικός χώρος, ανάμεσα στο παλιό και το νέο λιμάνι με φόντο τον επιβλητικό ναό της Παναγιάς Τρυπητής, έχει δημιουργηθεί γύρω από τα κτίρια του πρώην εργοστασίου της “Χαρτοποιίας” και στο γεμάτο φοίνικες κήπο του φιλοξένησε για τρίτη χρονιά το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Αιγίου “Θόδωρος Αγγελόπουλος” (24-30/6). Μια φρέσκια διοργάνωση η οποία, αν και ακόμα βρίσκει τα πατήματά της, αφήνει μόνο αισιόδοξες προσδοκίες για το μέλλον, εάν κρίνουμε από όσα διαπιστώσαμε παρακολουθώντας το.

Behind the scenes

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μας έκαναν εντύπωση ήταν η χημεία μεταξύ των διοργανωτών. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Ανδρέας Άννινος πλαισιώνεται από μια ομάδα που επιδεικνύει χειροπιαστό νοιάξιμο για το φεστιβάλ, κάτι που μοιάζει αυτονόητο αλλά, πιστέψτε μας, δεν είναι πάντα. Εκτός από την ιδιοσυγκρασία των συντελεστών, πιθανότατα ένας ακόμα λόγος για το ζήλο τους να προέρχεται από τη συνύπαρξή αρκετών εξ αυτών στην ενεργή κινηματογραφική λέσχη του Αιγίου. Η πόλη, κιόλας, διαθέτει το ιστορικό δημοτικό σινεμά Απόλλων (700 θέσεων!) το οποίο “τρέχει” καθημερινά ο Σπύρος Σημάτης με ταινίες πρώτης προβολής, συμβάλλοντας έτσι καθοριστικά στη διαφύλαξη της κινηματογραφικής εμπειρίας στην περιοχή. Σε συζήτησή μας με τον κ. Άννινο, επισήμανε την αγάπη των συνεργατών του για τον κινηματογράφο, αφού κανείς τους δεν προσλήφθηκε συγκεκριμένα για αυτήν τη δουλειά, άρα υπάρχει προσωπική σύνδεση του καθενός με την επιτυχημένη υλοποίηση της πολύπλευρης δράσης. Ακολούθως, το φεστιβάλ υλοποιήθηκε χάρη σε μια συλλογική επιθυμία να φτιαχτεί μια κινηματογραφική διοργανωση, σκέψη που βρήκε πρόσφορο έδαφος στα ευήκοα ώτα της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον

Τώρα, όσον αφορά τις ταινίες του φεστιβάλ, το φετινό πρόγραμμα κλήθηκε σε γενικές γραμμές να ισορροπήσει μεταξύ τριών αξόνων. Από τη μία, να αναδείξει τις νέες φωνές του παγκόσμιου σινεμά μέσα από τα διαγωνιστικά τμήματα μυθοπλασίας, animation, ντοκιμαντέρ και σπουδαστικών μικρού μήκους. Ο κ. Άννινος ανέφερε πως το συγκεκριμένο φορμά προτιμήθηκε αφενός για πρακτικούς λόγους, ώστε οι βραδινές υπαίθριες προβολές να μπορούν να φιλοξενούν περισσότερες ταινίες και αφετέρου, διότι “οι μικρού μήκους έχουν μια ξεχωριστή μαγεία και μια μοναδική ικανότητα να υποβάλλουν το θεατή”, όπως σχολίασε χαρακτηριστικά.

Από την άλλη, να τιμήσει το όνομά του αναδεικνύοντας πτυχές του έργου του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης συνδέεται με το Αίγιο, μεταξύ άλλων είχε γυρίσει μέρος του “Θιάσου” και του “Μελισσοκόμου” εκεί, για αυτό και η διοργάνωση εκτός από την παρουσίαση της μικρού μήκους “Εκπομπής”, στα κιόσκια του Πολύκεντρου πρόβαλε αποσπάσματα συνεντεύξεων και ντοκιμαντέρ για το δημιουργό. Έπειτα, την αφίσα του θεσμού κόσμισε η Εύα Κοταμανίδου, ηθοποιός του Αγγελόπουλου σε έξι ταινίες εκ των οποίων του “Θιάσου” όπου παραδίδει έναν αφοπλιστικό μονόλογο. Επιλογή διόλου τυχαία, αφού το κεντρικό αφιέρωμα του προγράμματος αφορούσε τη θέση της γυναίκας στον κινηματογράφο και συμπεριελάμβανε ομιλίες ακαδημαϊκών και ταινίες όπως το “Μια Ζωή σε Θυμάμαι να Φεύγεις” της Φρίντας Λιάππα.

Τα (ποιητικά) highlights

Καθώς παρακολουθούσαμε τα διαφορετικά διαγωνιστικά τμήματα, ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα από τη συχνότητα με την οποία “ξεμυτούσαν” μικρού μήκους που δε δίσταζαν να εκφέρουν ποιητικό κινηματογραφικό λόγο, τάση που σπανίζει χαρακτηριστικά από τις μοντέρνες μεγάλου μήκους. Σε αυτό το ύφος, από το “μέτωπο” των ελληνικών παραγωγών ξεχώρισε, αναπόφευκτα, το υπερβατικό “Φῶς ἐκ Φωτός” (Νεριτάν Ζιντζιρία) το οποίο, συμπτωματικά, παίχτηκε μια μέρα αφού απέσπασε το βραβείο Ίρις καλύτερου ντοκιμαντέρ, όπως επίσης το σπαρακτικά προσωπικό “Lumen” (Ειρήνη Τζούλια) και το “παζολινικών” ανησυχιών “Η Μητέρα Μου Είναι Αγία” (Σύλλας Τζουμέρκας) που γυρίστηκε με την τεχνική του live cinema στην Ελευσίνα. Από τις διεθνείς παραγωγές, το αιγυπτιακό “I Promise You Paradise” (Μοράντ Μοστάφα) συνόψισε την οδύνη της προσφυγιάς χωρίς να χρειαστεί πολλά λόγια, χρησιμοποιώντας ορισμένα συγκλονιστικά κάδρα, ενώ αξέχαστο θα μας μείνει το “Aqueronte” (Μανουέλ Μουνιόθ Ρίβας) από την Ισπανία. Ένα λυρικό έργο πάνω στην έννοια του θανάτου, καθώς άνθρωποι διασχίζουν τον ποταμό Αχέροντα αγνοώντας πως είναι νεκροί.

Εξωστρεφές βλέμμα

Βέβαια, την προσοχή έκλεψαν, επίσης, οι διακεκριμένοι καλεσμένοι των διοργανωτών που τιμήθηκαν για το έργο τους. Συγκεκριμένα, ο δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ Αλεξάντερ Πέιν (“Τα Παιδιά του Χειμώνα”), ο οποίος κατάγεται από το Αίγιο, η σκηνοθέτρια της “Φόνισσας” Εύα Νάθενα και η πρωταγωνίστρια της σινε-μεταφοράς Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Παρουσίες που προσέδωσαν πολύτιμη ορατότητα σε ένα φεστιβάλ το οποίο έχει ήδη κερδίσει σημαντική μερίδα του ντόπιου κοινού, αλλά σαφώς δεν έχει εξαντλήσει τη δυναμική του. Ο κ. Άννινος αναγνωρίζει πως η καθιέρωση του θεσμού στις συνήθειες των κατοίκων είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα για το μέλλον. “Χρόνο με το χρόνο η προσέλευση αυξάνεται, παλεύουμε πολύ ώστε οι Αιγιώτες να αγκαλιάσουν ακόμα περισσότερο το φεστιβάλ. Η παρουσία γνωστών ονομάτων βοηθά προς αυτήν την κατεύθυνση, διότι με αυτόν τον τρόπο μας μαθαίνει επιπλέον ένα κοινό που ενδεχομένως να μην είναι σινεφίλ με τη στενή έννοια του όρου”.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, αναγνωρίσαμε πως τα βράδια στο Πολύκεντρο έχουν το δικό τους χαρακτήρα, ένα άτυπο τελετουργικό. Οι βολικές πλαστικές καρέκλες ταξινομούνται δίχως αυστηρότητα, ανάλογα με το πώς εξυπηρετούνται όλοι οι θεατές, άλλοι γύρω από το συντριβάνι του κήπου ώστε να ξεκουράζονται και τα πόδια, άλλοι κεντρικά στη “χρυσή τομή” της μεγάλης οθόνης. Παράλληλα, δεν απουσιάζει ο χαμηλόφωνος σχολιασμός των μικρού μήκους, παραδόξως δίχως ποτέ να ενοχλεί. Αντιθέτως, το απενοχοποιημένο μοίρασμα εντυπώσεων και η ενστικτώδης αντίδραση σε όσα συμβαίνουν, αποδεικνύεται ακριβώς εκείνο το συστατικό που θα έκανε, γενικότερα, πιο απολαυστικές τις κινηματογραφικές προβολές. Μακριά από τη σοβαροφάνεια μιας εστέτ σινεφιλίας και εγγύτερα σε μια γήινη, ανθρώπινη, ψυχαγωγική θέαση. Αδιόρατες ποιότητες σαν και αυτήν κάνουν φεστιβάλ όπως του Αιγίου να έχουν τα φόντα να δημιουργήσουν μια νέα και σταθερή κοινότητα, την οποία ευχόμαστε να συναντήσουμε ξανά.