Ο Federico Fellini, που υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του ιταλικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου, γεννήθηκε στο Ρίμινι της Ιταλίας και σε ηλικία 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο, η αγάπη του για το οποίο είναι φανερή και στο μετέπειτα κινημτογραφικό του έργο, σε ταινίες όπως το “La Strada” αλλά και το “Αmarcord”. Το 1939 μετάκομισε στη Ρώμη, αρχικά για σπουδές και στη συνέχεια έγινε αρθογράφος σε περιοδικά, κομβικό γεγονός, το οποίο τον έφερε σε επαφή με ανθρώπους του χώρου του θεάματος και του κινηματογράφου.
Το 1940 ξεκίνησε να γράφει κείμενα για το ραδιόφωνο και να συνεργάζεται σε κινηματογραφικά σενάρια στην Cinecitta, με γνωστότερο το σενάριο για το «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη», σε σκηνοθεσία Roberto Rossellini. Mε σαφή επιρροή από τον Ιταλικό Νεορεαλισμό, σκηνοθέτησε το “La Strada” το 1954, αλλά στο υπόλοιπο έργο του ξεπέρασε τον Νεορεαλισμό, κινούμενος σε πιο σουρεαλιστικά και αυτοβιογραφικά κινηματογραφικά μονοπάτια, δημιουργώντας ένα προσωπικό σινεμά με ταινίες όπως το “8 1/2″(1963) και το “La Dolce Vita”(1960).
Στο σινεμά του Fellini, η μνήμη, τα όνειρα, η φαντασία και ο πόθος συνδυάζονται με έναν πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο δημιουργικό τρόπο που δημιούργησε τον όρο «φελινικό», που παραπέμπει στο κινηματογραφικό στυλ του. Συχνά, οι ταινίες του περιλαμβάνονται στις λίστες με τις καλύτερες και επιδραστικότερες ταινίες όλων των εποχών, ενώ έχει διακριθεί πολλάκις με βραβεύσεις: το 1954 κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1960 τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας: το 1956 για το Λα Στράντα, το 1957 για το Οι νύχτες της Καμπίρια, το 1963 για το 8 ½ και το 1974 για το Θυμάμαι και προτάθηκε τέσσερις φορές για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες: Γλυκιά ζωή το 1961, 8 ½ το 1963, Σατυρικόν το 1970 και Θυμάμαι το 1975. Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του.
Ο Fellini είχε δηλώσει για την αυτοβιογραφικότητα των έργων του ότι «δεν είναι η μνήμη που κυριαρχεί στις ταινίες μου. Το να χαρακτηρίσει κάποιος τις τιανίες μου αυτοβιογραφικές είναι μία υπεραπλούστευση, μια βιαστική ταξινόμηση. Nομίζω ότι έχω επινοήσει σχεδόν τα πάντα: παιδική ηλικία, χαρακτήρες, νοσταλγία, όνειρα, αναμνήσεις, για την τέρψη της αφήγησης».