Πώς βλέπουμε σωστά σινεμά: Τα blockduster του ’23-’24 (Χρησιμοποιώντας την ΑΠόλυτη Μέθοδο)

Μια υπερπαραγωγή πάνω στον σωστό αναστοχασμό και στην ολοκληρωμένη ανάλυση ταινιών,  σε 4 μέρη. Από τον παγκόσμιο πρωταθλητή στις καταδύσεις στην ανθρώπινη ψυχοπαθολογία (κυρίως γιατί ταυτίζεται πάνυ με αυτή) – εμένα.

Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα

---

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και στη ζωή μου φρόντισα να ‘μαι πάμφτωχος κι επαίτης- δε με κάνουν κάστινγκ σ’ άλλο ρόλο. Anyways. Εφηύρα την καλύτερη μέθοδο όλων των εποχών για να κάνετε ανατομία σε οποιαδήποτε ταινία έχετε δει. Αν σας άγγιξε- και σε ποια σημεία… … Αν σας διέγειρε- και πάλι σε ποια σημεία… … Τι τέλος πάντων προέκυψε μετά από τη ρημαδοθέαση αυτών των καρέ.

Στη σημερινή εκπομπή θ’ ασχοληθούμε με τα φετινά blockduster του 2023-2024. Και όχι, δεν εννοώ blockbuster. Γιατί, όπως έλεγε και ο Nic Cageστο βραχύβιο talk show του, «Getinthe Cage», η εποχή των block buster πέρασε- την καλύπτει πια η σκόνη!

Deadpool & Wolverine (2024)

Τραβάτε-με-κι-ας-θέλω, κοπρίτης αντιήρωας, που δεν μπορεί να πεθάνει (τώρα για καλό, δεν ξέρω) αναζητά τη βοήθεια απολωλότος wolverine, ρεμπεσκέ, ασυμπάθιστου, μήπως και σώσουν το σύμπαν τους. Κι όχι μόνο αυτό της ταινίας.

Πρόκληση: Άμεσα συναρτώμενη με τη δυνατότητα σας για απενεργοποίηση του εγκεφάλου και παρακολούθησης καθαρόαιμης, αιματηρής, εντοσθιακής διασκέδασης χωρίς βά(θ)/(ρ)ος.

Ατάκα: Η μνήμη μου είναι σαν την πρώην μου- εγώ βασίζομαι σ’ αυτήν και αυτή μ’ απατάει.Αλλά το σενάριο βασίζεται σ’ ένα μείγμα zingersμεσεξ, βωμολοχία και λεκτικές ακροβασίες που θα εκτιμούσαν ή παρήγαγαν κατά ριπάς εφηβικοί νόες.

Πορνογραφικότητα: Το ακούτε αυτό; Όχι; Είναι το γέλιο μου.

Αδεσποτοσύνη: Πιστό θέαμα στο Rated-R περιεχόμενό του, με την προβλεψιμότητά του που καθόλου δεν ενοχλεί.

Ρέμβη: Τα eye (και ear, περιστασιακά)candies είναι τόσα πολλά που δεν έχεις χρόνο για άλλες ονειροπολήσεις.

Ηθοποιία: Thankyounext.

Ατμόσφαιρα: Καλοκαίρι βράδυ, ως προοίμιο βραδιάς Καφρολογίας και Ταρώ με ταιριαστούς συνδαιτυμόνες.

---

Πάντα Υπάρχει το Αύριο (2023)

Υπέροχη ιστορία ενδοοικογενειακών ντραβάλων, τοποθετημένη στην Ιταλία λίγο μετά τον Β’ΠΠ. Η αποφυγή της γελοίας σοβαροφάνειας και της κλισέ δραματικότητας, κατηγοριοποιεί τους θεατές της σε: αυτούς που τους άρεσε η ταινία και σ’ αυτούς που τους στέλνω την κατάρα μου.

Πρόκληση: Ποπ θέμα, (πιασάρικο θέμα, μιλήστε μας γι’ αυτό)που δε γίνεται να σ’ αφήσει ανεπηρέαστο. Εκτός αν είσαι ένα συνηθισμένο γουρούνι. Τότε, πίσω στον βούρκο σου, με την κατάρα μου για προίκα.

Ατάκα: «Γιατί δε φεύγεις;» ρωτάει η αγανακτισμένη έφηβη κόρη την κακοποιημένη μαμά. «Να πάω πού;» απαντά εκείνη. Κι εκείνη την ώρα σκέφτεσαι ότι μάλλον η Φραγκογιαννούήταν ένας ακριβοδίκαιος Robocop, που κάτι ήξερε παραπάνω. Κι ότι κάποιοι άντρες δε θέλουν σωφρονισμό, αλλά ευνουχισμό.

Πορνογραφικότητα: Μπόλικη. Κι ας το χαρακτηρίζουν μελό οι επαγγελματίες κριτικοί (δηλαδή άνθρωποι που, όταν ήταν παιδιά, έτρωγαν τις μπαταρίες που άλλαζαν οι γονείς τους απ’ τα παιχνίδια τους).

Αδεσποτοσύνη: Μεγάλη, δη προς το τέλος. Το οποίο είναι κουλό αλλά ενδιαφέρον.

Ρέμβη: Πραγματικά όμως. Για τον κόσμο που ζούσαν οι γιαγιάδες μας, ίσως και οι μανάδες μας και μάλλον, δυστυχώς, ακόμη οι κόρες τους.

Ηθοποιία: Ήταν όλοι τους υπέροχοι.

Ατμόσφαιρα: Δεν έχει σημασία. Μια πολύ καλή ταινία, είναι πολύ καλή όσα ναρκωτικά κι αν κάνεις, όπου κι αν τα κάνεις.

 Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2 (2024)

Η Ράιλι περνάει στην εφηβεία (βλαμμένα έφηβοι, μη συμπεριφέρεστε σαν χιμπατζήδες στους θερινούς!) και η πολυκοσμία στο κέντρο ελέγχου του μυαλού της φέρνει μια περιπέτεια στην ανελέητη Χαρά και την υπόλοιπη συμμορία που ‘φαγε έξωση. 

Πρόκληση: Αν είδατε την πρώτη ταινία με καλό μάτι (ως οφείλατε), αντίστοιχα θα βιώσετε και τη δεύτερη.

Ατάκα: Η μνήμη μου είναι σαν τον πρώην της πρώην μου- άχρηστη, που ξέρει μόνο να εμφανίζεται τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Αλλά, γενικά, καλογραμμένη ταινία.

Πορνογραφικότητα: Μιας και συνεχίζει τη θεσπέσια βουτιά στον εσωτερικό κόσμο των homosapiens, υπέρτατη. Απλώς λίγο ξαναζεσταμένη.

Αδεσποτοσύνη: Θα ήμουν πιο σίγουρος αν επρόκειτο περί ηθικολογίας και mainstreamεναλλακτικής χειραγώγησης, αν δεν είχα σχεδόν ξεχάσει, επί το πλείσοτν, την πλοκή.

Ρέμβη: Ως προς το κόνσεπτ, ξεκάθαρα, φαγητό για σκέψη. Και επιδόρπιο και δεύτερο πιάτο.

Ηθοποιία: Η μεταγλώττιση δεν αφήνει κανένα παράπονο.

Ατμόσφαιρα: Βράδυ, μετά από δουλειά, μετά από καβγά με έφηβο. Εκεί, ή τον καταλαβαίνεις ή μισείς το animation για πάντα.

---

Φόνισσα (2023)

Ή αλλιώς «Υπέγραψες την καταδίκη σου αν ατύχησες να είσαι γυναίκα»

Πρόκληση: Μόνο;

Ατάκα: Τη στιγμή που λέει η κόρη «Θα της δώσουμε το όνομά σου» και κάνει η Φραγκογιαννού με timing παλαίμαχου standupcomedian, «Ναι, να μη χαθεί», ή κάτι παρεμφερές.

Πορνογραφικότητα: Εντάξει, με τέτοιο πρωταγωνιστικό καστ θα έπρεπε η σκηνοθέτιδα να στρέψει τις κάμερες προς την αντίθετη κατεύθυνση για να βγάλει ρηχό αποτέλεσμα.

Αδεσποτοσύνη: Παιδοκτονίες, γυναικοκτονίες, μια ολόκληρη κοινότητα να χορεύει (χωρίς παρέκκλιση) στον χορό του Παράλογου- ταμάμ. Το παιχνίδι είναι στημένο αλλά για δίκαιο σκοπό.

Ρέμβη: Το «Πάντα Υπάρχει το Αύριο» φαντάζει το πολύ, πολύ, χαρούμενο αδερφάκι του, να σας πω.

Ηθοποιία: Φέρτε το Όσκαρ από τώρα. Τι; Δεν είναι υποψήφια και σ’ αυτήν την κατηγορία η ταινία; Α, ρε, ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού που σας χρειάζεται εκεί στην μαλΑκαδημία…

Ατμόσφαιρα: Αν είστε μες το κέφι και νιώθετε ότι δεν αξίζετε την τόση ευτυχία, η ταινία αυτή αποτελεί θαυμάσιο αεροδιάδρομο προσγείωσης στην πραγματικότητα.

---

Τελειώνει με Εμάς (2024)

Το ομαδικό θάψιμο από κριτικούς και κοινό (μερίδα του έστω), λειτούργησαν ως αφροδισιακό για την περιέργειά μου. Τέλος πάντων, το GossipGirl ερωτεύεται τον νόθο γιο του PaulStanley, σε μια ιστορία επιβίωσης, χειραφέτησης και γυναικείας ενδυνάμωσης και τα λοιπά και τα λοιπά.

Πρόκληση: Άααααααλλη μια ιστορία γυναικείας κακοποίησης απ’ τον σύντροφό της, που, ναι, σε κάνει οπωσδήποτε να σκέφτεσαι, όσο ατσούμπαλα και φορμουλαικάκι αν το κάνει.

Ατάκα: «Είμαι τόσο σέξι που μόνο στην τηλεόραση βλέπεις παρόμοιους ανθρώπους» ή μια τέτοια μπουρδάρα λέει ο πρωταγωνιστής. Που σκηνοθετεί κιόλας. Και δεν ξέρω αν είναι ειρωνεία.

Πορνογραφικότητα: Εμένα μου βγάζει κάτι το ειλικρινές και ευαίσθητο η ταινία. Όσο αβαθής κι αν κρίνεται. Ειδικά, αν ξεπεράσει κανείς το σχεδόν ανυπόφορο πρώτο μισό, κάτι λέει. Δηλαδή τι; Ν’ απολογηθώ στις ορδές των προβατοκουλτουριάρηδων που αυτοϊκανοποιούνται μόνο με Όρσον Γουέλς, Ακίρα Κουροσάβα και Κώστα Σφήκα;

Αδεσποτοσύνη: Μπα. Γνώριμα μονοπάτια για το παραπάνω μοτίβο.

Ρέμβη: Τα γνωστά. Γυναίκες ιππότες, αγόρια μαύρες κότες.

Ηθοποιία: Ότι η Blake η Lively επαγγέλλεται ηθοποιός, το λες και επίτευγμα. (Blake, το ξέρω ότι διαβάζεις, αλλά, Blake, σε παρακαλώ, αν με σεβάστηκες ποτέ σου, κάνε κάνα σεμινάριο υποκριτικής. Και πάρε και τον άλλον τον φωστήρα, τον Ryan, μαζι).

Ατμόσφαιρα: Χαλαρά, κάπου, κάποτε, whatever.

04/10: Πώς βλέπουμε σωστά σινεμά: Η Απόλυτη Μέθοδος

08/10: Πώς βλέπουμε σωστά σινεμά: Τα blockduster του ‘23-’24 (Χρησιμοποιώντας την Απόλυτη Μέθοδο)

Ακολουθούν:

12/10:Πώς βλέπουμε σωστά σινεμά: Οι φεστιβαλικές ταινίες του ‘23-’24 (Χρησιμοποιώντας την Απόλυτη Μέθοδο)

16/10: Πώς βλέπουμε σωστά σινεμά: Οι προσωπικές προτιμήσεις του ‘23-’24 (Χρησιμοποιώντας την Απόλυτη Μέθοδο)