Η σκηνή θα μπορούσε να είναι σκηνοθετημένη από τον Τέρενς Μάλικ: μαλακή άμμος, φωτιά στην παραλία, απολαυστικό κοκτέιλ με bourbon κι ο ήλιος να βουτάει αργά στη θάλασσα. Ο Πολ Γουέσλι, γνωστός στο ευρύ κοινό ως Στεφάν από το εξαιρετικά επιτυχημένο σίριαλ «The Vampire Diaries», βρίσκεται στο «W Costa Navarino» για έναν λόγο πιο προσωπικό απ’ όσο φαντάζεται κανείς: για να μιλήσει για το Brother’s Bond, το μπέρμπον που συνδημιούργησε με τον συμπρωταγωνιστή του -και αδερφό του στη σειρά- Ιαν Σομερχάλντερ. «Αυτό δεν είναι απλά ένα brand. Είναι κάτι που φτιάξαμε με τα χέρια μας», μου λέει πίνοντας ένα κοκτέιλ που έχει επιμεληθεί η ομάδα mixology του ξενοδοχείου. Το όνομά του; Mystic Charmer: ένα δροσιστικό πάντρεμα μπέρμπον, λεμονιού και τζίντζερ, με μια νύξη από πιπέρι. «Αγαπώ αυτό το ποτό. Το πίνεις στην παραλία το καλοκαίρι και έχει τη γεύση νύχτας, αλλά ανάλαφρης», περιγράφει.
Η βραδιά συνεχίζεται σε ένα τραπέζι κάτω απ’ τα αστέρια, σε μια ατμόσφαιρα που σφραγίζεται από τις γεύσεις που υπογράφει ο νέος executive chef του «W Costa Navarino», Νίκος Μπίλλης. Δίπλα στον Γουέσλι βρίσκεται πάντα η μνηστή του, το μοντέλο Νάταλι Κάκενμπεργκ, η οποία τον κοιτάζει με ένα βλέμμα που ισορροπεί μεταξύ υποστήριξης και τρυφερότητας. «Είμαστε συνέχεια στον δρόμο, δεν έχουμε έναν σταθερό τόπο διαμονής. Λίγο Τέξας, λίγο Νέα Υόρκη, ένα μικρό μέρος στο Τορόντο, μερικές φορές στην Ελλάδα. Λατρεύω πραγματικά τη χώρα σας. Υπάρχει ξεχωριστό χρώμα και ενέργεια εδώ», μου λέει εκείνος.
Το μπέρμπον που συνδημιούργησε με τον Σομερχάλντερ γεννήθηκε στη διάρκεια της πανδημίας, σε ένα δωμάτιο στην Καλιφόρνια. «Αρχίσαμε να δοκιμάζουμε γεύσεις στο σπίτι του Ιαν. Μπέρδεμα, δοκιμές, τρέλα… Αλλά τελικά βρήκαμε κάτι που αγαπήσαμε». Τον ρωτάω πώς νιώθει που τώρα δίπλα στην ιδιότητα του ηθοποιού προσθέτει κι εκείνη του επιχειρηματία. «Μπορείς να είσαι και τα δύο. Για μένα η δημιουργία ενός προϊόντος είναι επίσης μια μορφή τέχνης. Το design του μπουκαλιού, η αίσθηση του ξύλου, ακόμα και ο τρόπος που πίνεις το ποτό, όλα έχουν ένα στοιχείο προσωπικής έκφρασης. Ειδικά όταν δεν βάζεις απλώς το όνομά σου πάνω σε κάτι, αλλά το χτίζεις από την αρχή», μου εξηγεί. Το Brother’s Bond είναι, όπως αναφέρει, μια επέκταση του δεσμού του με τον Ιαν. «Είμαστε σαν αδέλφια. Οχι κολλητοί, αλλά αληθινοί συνεργάτες. Δουλέψαμε μαζί στο πλατό κάθε μέρα για οκτώ χρόνια. Ξέρουμε ο ένας τον άλλον όσο λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Και είμαστε τελείως διαφορετικοί. Αυτό κάνει τη συνεργασία μας λειτουργική: συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο».
Το όνομα Brother’s Bond λοιπόν δεν είναι τυχαίο. Είναι δέσμευση, είναι σχέση, είναι εκείνο το ποτό που, όπως λέει ο ίδιος, «θα σερβίριζα αν ερχόσουν στο σπίτι μου». Και αν μπορούσε να τσουγκρίσει ένα ποτήρι με κάποιον που δεν είναι πια εδώ; «Θα το έκανα με τον πατέρα μου. Του πήγαινα κονιάκ και ουίσκι όταν τον επισκεπτόμουν. Τώρα θα ήθελα να του προσφέρω το δικό μου μπέρμπον, που δεν πρόλαβε δυστυχώς να δοκιμάσει».
Εννοείται πως η κουβέντα επεκτείνεται από το μπέρμπον στο Χόλιγουντ. Ο Γουέσλι αυτόν τον καιρό έχει στα σκαριά δύο ταινίες, ενώ δηλώνει περήφανος για τον ρόλο του θρυλικού Κάπτεν Κερκ στη σειρά «Star Trek: Strange New Worlds». «Είναι τιμή για μένα και διαφορετικό κοινό. Οταν έπαιζα στο “Vampire Diaries” ήμουν 26 ετών, τώρα είμαι 42. Το “Star Trek” είναι πιο κοντά στην ενήλικη ταυτότητά μου. Εχει βάθος, κληρονομιά, βαρύτητα». Τον ρωτάω για τα επόμενα σχέδιά του: «Εχω μάθει να πηγαίνω με τη ροή. Ισως ξεκινήσω μια καινούρια εταιρεία, ίσως γράψω κάτι, ίσως παίξω σε ένα θεατρικό στα πολωνικά – είναι η πρώτη μου γλώσσα άλλωστε».
Ποιο είναι όμως το μεγάλο του όνειρο; «Να αφήσω κάτι πίσω. Θέλω το Brother’s Bond να γίνει μια επιτυχημένη εταιρεία που να την κληροδοτήσω στα παιδιά μου. Και θέλω το “Star Trek” να συνεχιστεί και να παίζω τον Κάπτεν Κερκ για όσο με θέλουν. Κι ύστερα, ίσως να αποσυρθώ κάπου στη Γαλλία ή στην Ιταλία, με πολλά κατοικίδια, ένα παιδί και τη Νάταλι στο πλευρό μου». Μετά το Ναβαρίνο ο Γουέσλι έχει ήδη σχεδιάσει το καλοκαίρι του: «Θα πάμε στη Βαρκελώνη και μετά στην Τοσκάνη και την Ακτή Αμάλφι. Ησυχες ρομαντικές διακοπές με τη Νάταλι για τις οποίες ανυπομονώ». Από το κόκκινο χαλί, στο χρυσό ηλιοβασίλεμα της ακτής Ναβαρίνου: ο Πολ Γουέσλι μοιάζει να ξέρει καλά ότι η επιτυχία δεν είναι πάντα φώτα και πρεμιέρες. Μερικές φορές είναι ένα δείπνο δίπλα στη φωτιά, ένα κοκτέιλ με μπέρμπον και μια ζωή που χωράει λίγο απ’ όλα – και, κυρίως, καρδιά.
Συνέντευξη στον Λευτέρη Τρίγκα
