Ο Χρήστος που δε μένει πια εδώ παρουσιάζει το ‘Mommy’ του Ξαβιέ Ντολάν

Η ταινία ενός εκ των τελευταίων enfants terribles του παγκόσμιου σινεμά έχει την τιμητική της στην επόμενη προβολή της σειράς «αυτό που το λένε αγάπη».

Μετά την μεγαλειώδη απήχηση του κοινού στην επετειακή προβολή των “Χαμένων στη Μετάφραση” (Σοφία Κόπολα), όταν η ταράτσα του θερινού Άνεσις γέμισε ασφυκτικά από τους θεατές, ο Χρήστος που δε μένει πια εδώ παρουσιάζει το “Mommy” του πολυσυζητημένου Ξαβιέ Ντολάν την Τρίτη 26/9 στον κινηματογράφο Δαναό (21.00, € 7).

Η υπόθεση της ταινίας που απέσπασε το ειδικό βραβείο της επιτροπής στις Κάννες και το Σεζάν καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής, τοποθετείται σε ένα φανταστικό Καναδά, όπου ένας νόμος επιτρέπει σε αναξιοπαθούντες γονείς να εγκαταλείψουν τα προβληματικά παιδιά τους στα νοσηλευτικά ιδρύματα. Σε αυτό το κλίμα, η κάμερα στρέφεται στη σχέση μιας χήρας και του ταραχοποιού όσο και βίαιου γιου της. Ενώ και οι δύο προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα ζώντας κάτω από την ίδια στέγη, η Κάιλα, μια μυστηριώδης γειτόνισσα, προσφέρει την βοήθειά της. Καθώς η συγκινητική παρουσία της γίνεται ολοένα και πιο έντονη, προκύπτουν ερωτήματα σχετικά με την δική της ζωή και κυρίως επαναπροσδιορίζεται η έννοια μιας νέας, διαφορετικής οικογένειας.

Γράφει ο Χρήστος για το “Mommy”:
“Νιώθω κοντά με τον Ξαβιέ Ντολάν, whatever means. Ήταν 20 όταν γύρισε το ‘Σκότωσα τη Μητέρα μου’, ήμουν 22 όταν είδα την ταινία στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και άκουσα ένα ‘κρακ’ και έψαχνα να βρω από που έρχεται. Δεν είναι ο Ταρκόφσκι, ούτε ο Αντονιόνι, ούτε ο Άντερσον, και δεν προσποιήθηκε ποτέ του ότι ήθελε να γίνει κανένας Τριφό. Η μεγαλομανία που πολλοί του αναγνώριζαν -και όχι άδικα- όσο τα χρόνια περνούσαν και η μανία του να ‘περιποιείται’ μόνος του τις ταινίες του, να σκηνοθετεί, να γράφει, να παίζει σε αυτές, να μοντάρει, να φτιάχνει τα κοστούμια και να προτείνει ‘καινούργιες’ μουσικές σε teen κοινό που ‘πουλούσε μούρη’ ότι έβλεπε σινεφίλ σινεμά, τον έκαναν δημιουργό υπό παρακολούθηση και τα φεστιβάλ έδειχναν να τον αγκαλιάζουν. Επί του προσωπικού ξανά, ναι αγαπώ τον Ντολάν, αλλά με έναν πολύ δικό μου τρόπο, μια ανάγκη καλύτερα θα έλεγα πως είναι. Πως έβρισκα τότε connections σε μια παρατεταμένη εφηβεία που έψαχνε κινηματογραφικούς και προσβάσιμους ήρωες, και ο Ντολάν είχε κάμποσους από αυτούς. Ναι, δεν είναι ο πιο ικανός δημιουργός, αλλά είναι ο πιο νοιαστικός, αγαπάει τις ιστορίες και το σινεμά του, πιο πολύ τους θεατές του, γιατί εκεί βρίσκει την καταξίωση. Ή την έβρισκε. Και το ‘Mommy’ θαρρώ και θεωρώ πως είναι η κορυφή του δικού του βουνού, που ανέβαινε από το ‘Σκότωσα τη Μητέρα μου’ και τις ‘Φανταστικές Αγάπες’, τον ‘Λόρενς για Πάντα’, τον ‘Τομ στη Φάρμα’ κι ύστερα το ‘Μονάχα το Τέλος του Κόσμου’, τα σχεδόν απρόβλητα ‘Τζον Ντόνοβαν’ ο ‘Ματίας και Μαξίμ’. Εκεί ανάμεσα στη ‘Φάρμα’ και στον ‘Κόσμο’, το ‘Mommy’ στέκει το πιο στιβαρό και το πιο συγκινητικό κομμάτι μιας ιλιγγιώδους κούρσας, που ποιος ξέρει πως την είχε σκεφτεί.

‘Mommy’ λοιπόν για τη συνέχεια, την Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου και ώρα 21:00 στον κινηματογράφο Δαναό, πάρτε χαρτομάντιλα, θα έχει κλάμα στα 140 λεπτά που απλώνει ο Ντολάν την πιο συγκινητική του ιστορία, εκείνη που έχει πατημένο το γκάζι για όσο αντέξει ο καθένας”.

Θυμίζουμε πως το “Mommy” προβάλλεται στο πλαίσιο της συνεργασίας ανάμεσα στον κινηματογράφο και τη σινεφιλική social media-κή σελίδα “Ο Χρήστος δεν μένει πια εδώ”, οι οποιοι παρουσιάζουν έναν μηνιαίο κύκλο ειδικών προβολών, ο οποίος ολοκληρώνεται το Δεκέμβριο και αποτελείται από ταινίες επιλεγμένες μέσα από την ματιά του Χρήστου και με θεματικό άξονα “αυτό που το λένε αγάπη”.