Δεν είναι εύκολο να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα και αυτό το βλέπεις παρακολουθώντας το «Killerwood», δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Χρήστου Μασσαλά, δύο χρόνια μετά την πρώτη του, «Broadway». Στην ταινία ένας νεαρός σκηνοθέτης (Βαγγέλης Νταούσης) παλεύει να γυρίσει μια ταινία τρόμου, είδος που με εξαιρέσεις είναι ανύπαρκτο στην Ελλάδα. Τα εμπόδια πολλά, άλλοτε αστεία, άλλοτε όχι, και πάνω τους ο Χ. Μασσαλάς, έξυπνα, κτίζει τη δική του ταινία, στην οποία μεταξύ άλλων παίζουν η Ελσα Λεκάκου, η Τζόυς Ευείδη και η Ρούλα Πατεράκη.
Ξεκινώντας την κουβέντα από την ταινία μέσα στην ταινία, ρώτησα τον Χ. Μασσαλά γιατί κατά τη γνώμη του στην Ελλάδα δεν έχει ευδοκιμήσει η ταινία «είδους», όπως π.χ. το σινεμά τρόμου. «Θεωρώ ότι το σινεμά τρόμου πάει χέρι-χέρι με έναν σκληρό, βαθιά ριζωμένο «καθωσπρεπισμό»» είπε. «Και αυτός ο «καθωσπρεπισμός» πάει χέρι-χέρι με μια ευμάρεια που δεν είναι πρόσκαιρη, κρατάει χρόνια. Ενώ όμως στην Ελλάδα χωρίς αμφιβολία υπάρχει βαθύς συντηρητισμός, δεν νομίζω ότι φτάσαμε ποτέ σε αυτό το σημείο «καθωσπρεπισμού» συνολικά, ακριβώς γιατί η ελληνική κοινωνία δεν στεριώνει κάπου για καιρό. Στην Αμερική όμως, που στον 20ό αιώνα δεν βίωσε πολέμους στο έδαφός της, βασίλεψε μια «γερή» μεσαία τάξη λευκών και εντελώς «καθωσπρέπει» ανθρώπων που ζούσαν σε φαινομενικά ήσυχους δρόμους, με αρμονική αρχιτεκτονική και προδιαγεγραμμένα ζητούμενα. Εκεί λοιπόν, στα ήσυχα λευκά προάστια, όπου όλα λειτουργούσαν ρολόι, βρήκε πρόσφορο έδαφος για να χτυπήσει το «κακό» στο σινεμά τρόμου, υπό τη μορφή ενός μασκοφόρου σίριαλ κίλερ, που ερχόταν να διαλύσει την αρμονία που είχε επιτευχθεί μέσω της καταπίεσης».
Η «αρχή» που κρατά δεκαετίες
Βέβαια, η ταινία «Killerwood» χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τον τρόμο για να μιλήσει βαθύτερα, όπως για το τι σημαίνει κάνω σινεμά στην Ελλάδα; Τι σημαίνει για τον Μασσαλά; «Για να κάνεις σινεμά, οπουδήποτε στον κόσμο αλλά ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου η κινηματογραφική παραγωγή αντιμετωπίζει θεμελιώδη προβλήματα, σημαίνει ότι πρέπει να το θέλεις διακαώς» είπε. «Αν δεν το θέλεις διακαώς θα τα παρατήσεις γρήγορα, γιατί οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές στην αρχή. Και η «αρχή» αυτή κρατάει πολλά χρόνια, για να μην πω δεκαετίες». Ο ίδιος, σήμερα, βγάζει τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του στα 38. Για σκηνοθέτης δεν πιστεύει ότι θεωρείται ηλικιακά μεγάλος, ειδικά για την Ελλάδα, όπου αρκετοί σκηνοθέτες ξεκινούν και μετά τα 40. Είναι όμως ένας άνθρωπος που από πολύ μικρός ήξερε ότι θέλει να γίνει σκηνοθέτης, που στα 18 του σπούδαζε κινηματογράφο και στα 22 του είχε ήδη μεταπτυχιακό στη σκηνοθεσία. «Οπότε παρότι θεωρούμαι ένας σκηνοθέτης στο ξεκίνημά του, ασχολούμαι επισήμως 20 χρόνια με το σινεμά, κάνοντας μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες. Συνεχίζω να μην ξέρω τι μέρα μου ξημερώνει και να αγωνιώ με τον ίδιο τρόπο σήμερα που θέλω να βάλω μπρος την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μου με όταν ξεκινούσα την πρώτη. Το «γιατί» σε όλο αυτό είναι πολύ σύνθετο. Είναι ένα πρόβλημα συστήματος – και μέσα στο σύστημα βάζω και τους σκηνοθέτες, που έχουμε και το δικό μας μερίδιο ευθύνης».
Ρώτησα τον Χ. Μασσαλά αν στο «Killerwood» έκανε συμβιβασμούς. Δεν έκανε είπε. «Συμβιβασμός για μένα είναι να κάνω κάτι που δεν το πιστεύω πραγματικά. Κάθε φορά τα όνειρά μου πατούν με το ένα πόδι στον ρεαλισμό των δυνατοτήτων μου, οπότε με τη δεύτερη ταινία μου ήξερα ότι αφενός θα πρέπει να γίνει με λίγα χρήματα, ώστε να μπορεί να χρηματοδοτηθεί άμεσα, και αφετέρου ότι θα έκανα πολλά πράγματα ο ίδιος». Οντως, εκτός από τη σκηνοθεσία και το σενάριο, έκανε την παραγωγή, το μοντάζ, τη μουσική, τον ηχητικό σχεδιασμό. «Είναι λίγο ακραίο να τα κάνεις όλα αυτά, σου παίρνει πολύ χρόνο και κουράζεσαι, αλλά είχα μάθει ήδη από τις μικρού μήκους μου να κάνω πολλά πράγματα παράλληλα».