Ο Νόμος του Μέρφυ

Ο Νόμος του Μέρφυ

Ένα γράμμα αγάπης στο ίδιο το σινεμά και τη ζωή, ένα μεθυστικό κολάζ αναφορών και ανθρωπιάς, το οποίο παρόλο που παρασύρεται από την ορμή και την πληθωρικότητά του.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να περιγραφεί η φιλμογραφία του Άγγελου Φραντζή, η οποία φτάνει αισίως τις επτά μεγάλου μήκους. Όποια λέξη κι αν προτιμηθεί, ιδιοσυγκρασιακή, αυθεντική έως και τολμηρή, εκείνη που πάντα μοιάζει πιο κοντά στο πνεύμα της είναι η φιλοδοξία. Όχι ως αυτάρεσκη επιδίωξη για έναν κινηματογράφο βαρύγδουπων “μεγάλων νοημάτων”, όσο ως σινεφιλικός ενθουσιασμός με στόχο τη δημιουργία ταινιών που μεγεθύνουν το αίσθημα της διαφυγής, προτιμώντας το καλλιτεχνικό ρίσκο έναντι της δημιουργικής ασφάλειας.

Είτε πρόκειται για το ονειρώδες “Μέσα στο Δάσος”, είτε για το γυρισμένο στη Σιβηρία “Ακίνητο Ποτάμι” και τη νοσταλγική “Ευτυχία”, η κατασκευή αυθύπαρκτων κόσμων αποτελεί πυρηνικό στοιχείο στο σινεμά του Φραντζή. Όπως επίσης, η ανάπτυξη ενός δράματος γύρω από ήρωες παλλόμενους, οι οποίοι αγωνιούν να βρουν ένα απροσδιόριστο αλλά πολύτιμο “κάτι παραπάνω” στις ζωές τους. Υπό αυτή την έννοια, εάν μάλιστα προσθέσουμε στην εξίσωση τη νεανικότητα του “Polaroid” και τη δαιδαλώδη Αθήνα στο “Όνειρο του Σκύλου”, ο τωρινός “Νόμος του Μέρφυ” μοιάζει με την απόλυτη ταινία της “σχολής Φραντζή”. Επιπλέον, δεν έχει κανένα αντίστοιχο παράδειγμα στο μοντέρνο ελληνικό σινεμά και γι’ αυτό και μόνο προξενεί ένα γνήσιο ενδιαφέρον.

Στην ταινία χρησιμοποιείται κάθε πιθανό κινηματογραφικό εργαλείο. Έτσι, γεμάτη αυτοπεποίθηση, αυτή υιοθετεί διαφορετικά στιλ, περνώντας από το ειλικρινές μελόδραμα στη ρομαντική κωμωδία κι από το υπαρξιακό άγχος στο μιούζικαλ, από το “σπάσιμο” του τέταρτου τοίχου στο αυτοαναφορικό χιούμορ και τις παράλληλες πραγματικότητες, με αποτέλεσμα να δονείται από συναίσθημα σε κάθε πλάνο. Κινητήριος δύναμη η πρωταγωνίστρια Κάτια Γκουλιώνη που υποδύεται τη Μαρία Αλίκη, μια απογοητευμένη από τα πάντα ηθοποιό, η οποία ύστερα από ένα ατύχημα βρίσκει τον εαυτό της να βιώνει εναλλακτικούς ρόλους και άρα διαφορετικές ζωές, ελπίζοντας να φτάσει εγκαίρως στην αυτογνωσία, ώστε να επιστρέψει στην κανονικότητα.

Σχεδόν αμέσως, ο “Νόμος” παίρνει τη μορφή ενός μεθυστικού κολάζ κινηματογραφικών αναφορών, με ενδεικτική την υπέροχη αλά ιταλικό νεορεαλισμό ενότητα της πολύτεκνης μητέρας. Αντίστοιχα, ο γλυκόπικρα γραμμένος χαρακτήρας της Μαρίας Αλίκης συμπυκνώνει όλα εκείνα που κάνουν το φιλμ καμωμένο με αγάπη σε κάθε σπιθαμή του. Κάθε της αδυναμία να ανταποκριθεί σε μια ταυτότητα κρύβει μια οικεία ανασφάλεια και κάθε της κόπος συνδέεται με ένα παλιό ανεπούλωτο τραύμα, στοιχεία που της προσδίδουν μια ζεστή και γήινη διάσταση. Αυτή ακριβώς η πληθωρικότητα, ωστόσο, είναι τελικά που παρασύρει το φιλμ, οδηγώντας το στην επανάληψη. Τόσο σεναριακή (δεν είναι λίγες οι σεκάνς που πλατειάζουν) όσο και συμβολική, αφού αποσαφηνίζεται από νωρίς ο σκοπός και η αναπόφευκτη κατάληξη αυτής της οδύσσειας. Στοιχεία που αποδυναμώνουν τον συναισθηματικό αντίκτυπο ενός έργου που, ωστόσο, δεν χάνει ποτέ το χειροπιαστό πάθος του.

Ελλάδα. 2024. Διάρκεια: 129΄. Διανομή: TANWEER.