Η Πόλη του Φωτός θα βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής για τις επόμενες εβδομάδες, καθώς το Παρίσι θα τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας επάνω στις πλέον εντυπωσιακές αθλητικές επιδείξεις των επιτευγμάτων του ανθρώπινου σώματος, νου και πνεύματος.
Ωστόσο, η διοργάνωση των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων έχει καταστεί πια ένα εξαιρετικά περίπλοκο και δύσκολο εγχείρημα – και πλέον εξαιρετικά απαιτητικό από άποψη οικονομικής βιωσιμότητας.
Οι ανά τετραετία καλοκαιρινές και χειμερινές διοργανώσεις έχουν κόστος. Ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, το θέαμα των Ολυμπιακών Αγώνων έχει αμαυρωθεί από υπερβάσεις προϋπολογισμού, μακρόπνοα χρέη, σπάταλες υποδομών, εκτοπισμό ανθρώπων και “εξευγενισμό” περιοχών, πολιτικές διαμάχες και περιβαλλοντική βλάβη.
Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή ελπίζει να διορθώσει την πορεία του “σκάφους”, ξεκινώντας με τους Αγώνες του Παρισιού: ο μη κυβερνητικός αθλητικός οργανισμός στοχεύει να υιοθετήσει μια πιο λιτή και πιο “πράσινη” προσέγγιση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
“Αυτοί θα είναι οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, μετά το Σίδνεϊ του 2000, όπου το συνολικό κόστος θα ανέρχεται σε λιγότερο από 10 δισεκατομμύρια δολάρια”, δήλωσε ο Victor Matheson, καθηγητής οικονομικών στο Κολλέγιο του Τιμίου Σταυρού που έχει ερευνήσει το οικονομικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων.
“Αυτό συμβαίνει επειδή η ΔΟΕ δεν έβρισκε πια πόλεις που να είναι πρόθυμες να φιλοξενήσουν αυτού του είδους τη διοργάνωση”, πρόσθεσε. “Γίνεται αρκετά σαφές ότι – υπό το παλιό καθεστώς – επρόκειτο για πραγματικές οικονομικές καταστροφές για τις εμπλεκόμενες πόλεις, εξαιρετικά ακριβές, με ελάχιστη ελπίδα να ανακτήσουν τα δαπανηθέντα χρήματα μακροπρόθεσμα”.
Ωστόσο, ορισμένοι οικονομολόγοι και ερευνητές υποστηρίζουν ότι πραγματικά βιώσιμοι Ολυμπιακοί αγώνες θα πρέπει να είναι πολύ διαφορετικοί από εκείνους που γνωρίζουμε σήμερα.
Στροφή προς την υπερβολή
Πριν από σαράντα χρόνια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες βρίσκονταν επίσης σε σταυροδρόμι.
Αφότου οι Αγώνες της Πόλης του Μεξικού το 1968 και οι αγώνες του Μονάχου το 1972 σημαδεύτηκαν από θανατηφόρα βία και οι Αγώνες του Μόντρεαλ του 1976 παρουσίασαν δραματικές υπερβάσεις κόστους, δεν υπήρχε σχεδόν κανένας που να ήθελε να φιλοξενήσει τους Αγώνες του 1984, σύμφωνα με τον Andrew Zimbalist, αθλητικό οικονομολόγο στο Smith College, ο οποίος έχει αναλύσει οικονομικές πτυχές των Ολυμπιακών Αγώνων και του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου στο βιβλίο του “Circus Maximus”.
Το Λος Άντζελες, η μόνη πόλη που διεκδίκησε τους αγώνες του 1984 (μετά την αποχώρηση της Τεχεράνης), μπόρεσε να χρησιμοποιήσει την υπάρχουσα υποδομή και τα γήπεδά της, να παρατάξει προσοδοφόρες εταιρικές χορηγίες και δικαιώματα μετάδοσης και να εντάξει την εκδήλωση στο μεγαθήριο του μάρκετινγκ το οποίο αποτελεί μέχρι και σήμερα.
Το κερασάκι στην τούρτα: η Οργανωτική Επιτροπή των Αγώνων του Λος Άντζελες κατέληξε με πλεόνασμα 215 εκατομμυρίων δολαρίων.
“Με την παρουσίαση ενός σαγηνευτικού μονοπατιού προς πιθανά κέρδη, πόλεις και χώρες παρατάσσονταν με χαρά για να αναλάβουν την τιμή να φιλοξενήσουν τους Αγώνες”, σημειώνει ο Zimbalist στο βιβλίο του. “Ο ανταγωνισμός για τη διοργάνωση των Αγώνων έγινε σχεδόν τόσο έντονος όσο ο ίδιος ο αθλητικός ανταγωνισμός”.
Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ορισμένες πόλεις ξόδευαν πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια μόνο για τη διαδικασία υποβολής υποψηφιότητας. Και από τη στιγμή που την κατέθεταν, το κόστος συχνά εκτινασσόταν πολύ πέρα από εκείνο που αρχικά είχε υπολογιστεί και προϋπολογιστεί.
Υπέρβαση κόστους
Συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Παρισιού, πέντε από τους τελευταίους έξι Ολυμπιακούς Αγώνες (καλοκαιρινούς και χειμερινούς) κατέγραψαν υπερβάσεις κόστους (προσαρμοσμένες στον πληθωρισμό) κατά πολύ πάνω από 100%, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης που δημοσιεύθηκε τον Μάιο του 2024.
“Όλοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, χωρίς εξαίρεση, έχουν υπερβεί το κόστος”, σημειώνουν οι ερευνητές. “Για κανένα άλλο είδος μεγάλου έργου δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ούτε καν για κατασκευή πυρηνικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής ή για αποθήκευση πυρηνικών αποβλήτων”.
Κι αυτή είναι μια συντηρητική εκτίμηση, καθώς δεν περιλαμβάνει έμμεσες κεφαλαιουχικές δαπάνες, όπως βελτιώσεις σε δρόμους, σιδηροδρομικές μεταφορές, αεροδρόμια, ξενοδοχεία και άλλες υποδομές που δεν σχετίζονται άμεσα με το αθλητικό κομμάτι των Ολυμπιακών Αγώνων.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Zimbalist (που περιλαμβάνουν το λειτουργικό κόστος και το άμεσο και έμμεσο κόστος υποδομών), οι ίδιοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονταν ολοένα και πιο κοστοβόροι: το Πεκίνο ξόδεψε περισσότερα από 40 δισεκατομμύρια δολάρια για τους Θερινούς Αγώνες του 2008, το Σότσι ξόδεψε πάνω από 50 δισεκατομμύρια δολάρια για τους Χειμερινούς Αγώνες του 2014 και το κόστος για το Ρίο πλησίασε 20 δισεκατομμύρια δολάρια για τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016.
“Ένα από τα μεγάλα ζητήματα, είτε εξετάζει κανείς το ζήτημα του πλεονάσματος ή ελλείμματος, είτε κάποιο άλλο αυστηρά οικονομικό ζήτημα, είναι ότι εάν θέλετε πραγματικά να μάθετε πόσα χρήματα δαπανώνται και πόσα χρήματα εισέρχονται, πρέπει να περιλαμβάνετε τα πάντα. Δεν μπορείτε να συμπεριλάβετε απλώς το κόστος των 17 ημερών αθλητικής δραστηριότητας”.
Όταν, δε, τα έσοδα κυμαίνονται σε ένα κλάσμα του κόστους – κατά μέσο όρο περίπου 6 έως 8 δισεκατομμύρια δολάρια από το 2005 – τα μαθηματικά αρχίζουν να μη βγάζουν ιδιαίτερο νόημα.
Επίσης, η λογιστική αποτύπωση του κόστους των Ολυμπιακών Αγώνων είναι εξαιρετικά εύκολη στη χειραγώγηση και διαστρέβλωση. Εκτός από το ότι οι έμμεσες δαπάνες δεν περιλαμβάνονται στους επίσημους προϋπολογισμούς, ορισμένες άμεσες λειτουργικές δαπάνες καταλήγουν επίσης εκτός των “βιβλίων”.
Στα τέλη του 2019, πριν η πανδημία της Covid-19 συγκλονίσει την παγκόσμια οικονομία και οδηγήσει σε αναβολή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, το Εθνικό Συμβούλιο Ελέγχου της Ιαπωνίας διαπίστωνε ότι οι εκτιμήσεις των διοργανωτών των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο για κόστος στα 12,6 δισεκατομμύρια δολάρια δεν περιλάμβαναν άμεσο κόστος επιπλέον 17 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Πέρυσι, η οργανωτική επιτροπή για τους αγώνες του Πεκίνου του 2022 ανέφερε πλεόνασμα 52 εκατομμυρίων δολαρίων επί τη βάσει δαπανών 2,24 δισ. δολαρίων. Ωστόσο, έρευνα του Business Insider διαπίστωσε ότι το συνολικό κόστος ήταν πιθανότατα πάνω από 10 φορές αυτό το ποσό.
Βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις
Εκείνο που συχνά προβάλλεται ως επιχείρημα είναι ότι, πίσω από τη λάμψη των εντυπωσιακών αθλητικών γεγονότων, ακολουθούν και “άυλες” θετικές συνέπειες: οι βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες οικονομικές επιπτώσεις της προετοιμασίας, η δραστηριότητα κατά τη διάρκεια των Αγώνων και τα συνακόλουθα έσοδα τα επόμενα χρόνια.
Ωστόσο τα περισσότερα από αυτά αναιρούνται τελικά από βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες οικονομικές απώλειες και χρέος. Για παράδειγμα, ο χρόνος, η εργασία και τα χρήματα που δαπανώνται σε μια μεγάλη εγκατάσταση είναι πιθανό να διακόπτουν το καθημερινό εμπόριο, να καταλαμβάνουν πολύτιμα ακίνητα, να τραβούν την προσοχή και την εργασία μακριά από απαραίτητα έργα υποδομής και να εξαντλούν μελλοντικούς πόρους μέσω συνεχιζόμενων δαπανών συντήρησης ή πληρωμών εξυπηρέτησης χρέους – συμπεριλαμβανομένων εκείνων για εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούνται σπάνια ή εγκαταλείπονται πλήρως.
Οι βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις περιλαμβάνουν επίσης αόρατο κόστος όπως η μετακίνηση κατοίκων (συνήθως χαμηλότερου εισοδήματος), ο εξευγενισμός (gentrifocation) και η πιθανή περιβαλλοντική βλάβη.
Εκείνο στο οποίο καταλήγουν όλα είναι το “καθαρό αποτέλεσμα”, αναφέρει η Amanda Phalin, αναπληρώτρια καθηγήτρια που ειδικεύεται στις διεθνείς επιχειρήσεις και τα οικονομικά στο Warrington College of Business του Πανεπιστημίου της Φλόριντα.
“Παρόλο που οι αθλητικές εκδηλώσεις, συμπεριλαμβανομένων των Ολυμπιακών Αγώνων, προσελκύουν πολύ κόσμο, υπάρχουν επίσης πολλοί άνθρωποι που θα εγκαταλείψουν την επίσκεψη εκεί λόγω της κοσμοσυρροής των Αγώνων”, τονίζει.
Εξαιτίας αυτής της μετατόπισης, ο οικονομικός αντίκτυπος του τουρισμού των αθλητικών εκδηλώσεων συνήθως καταλήγει να είναι αμελητέος.
Όσον αφορά τη θεωρία της “πόλης που μπαίνει στον χάρτη” ή τα μακροπρόθεσμα τουριστικά οφέλη, μερικές φορές απαιτούνται σημαντικές πρόσθετες επενδύσεις μετά το σβήσιμο της Ολυμπιακής Φλόγας. Η Phalin αναφέρει το Lake Placid της Νέας Υόρκης ως χαρακτηριστικό παράδειγμα: από τότε που φιλοξένησε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες το 1980, το Lake Placid έχει διοχετεύσει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του ως τουριστικό και επιχειρηματικό προορισμό.
Η Αρχή Ολυμπιακής Περιφερειακής Ανάπτυξης του Lake Placid σημειώνει ότι οι Ολυμπιακοί χώροι σε αυτήν την περιοχή συνεχίζουν να προσελκύουν τουρισμό, να φιλοξενούν μεγάλα πρωταθλήματα (συμπεριλαμβανομένων παγκοσμίων κυπέλλων ποδηλασίας και αθλημάτων χιονιού), να συμβάλλουν στην ανάπτυξη μελλοντικών αθλητών και να έχουν ετήσιο οικονομικό αντίκτυπο 341,8 εκατομμυρίων δολαρίων, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη.
Μόνιμοι διοργάνωση σε μία ή δύο πόλεις;
Η ΔΟΕ και οι κοινότητες υποδοχής ελπίζουν να καταστήσουν τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων πιο βιώσιμη οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά.
Για τους Αγώνες του Παρισιού 2024, οι οποίοι είναι οι πρώτοι που ευθυγραμμίζονται με τον οδικό χάρτη της ΔΟΕ για την Ατζέντα 2020, με 40 συστάσεις για τη διασφάλιση της μελλοντικής βιωσιμότητας της διοργάνωσης, οι διοργανωτές ανακοίνωσαν μια σειρά από πρωτοβουλίες που στοχεύουν στη μείωση του αντίκτυπου των αγώνων.
Αυτό περιλαμβάνει την ανέγερση μίας και μόνης μόνιμης αθλητικής εγκατάστασης (ένα κέντρο υδάτινων σπορ με χαμηλές εκπομπές άνθρακα, βιολογικά σχεδιασμένο για μελλοντική χρήση τόσο από το κοινό όσο και από Γάλλους Ολυμπιονίκες) και την επένδυση σε υπάρχουσες ή προσωρινές κατασκευές που να αναδεικνύουν τα διάσημα μνημεία της πόλης, ενώ φέρνουν τον αθλητισμό και “έξω από τα στάδια”.
Οι διοργανωτές του Παρισιού προέβαλαν επίσης προσπάθειες για την ελαχιστοποίηση του αποτυπώματος άνθρακα των αγώνων, βασιζόμενοι σε χαμηλού αντίκτυπου ή ανακυκλωμένα αγαθά.
Επιπλέον, το Ολυμπιακό Χωριό του Παρισιού θα μετατραπεί σε γραφεία και κατοικίες σε μια ιστορικά φτωχή γειτονιά. Ωστόσο, οι προσπάθειες αναζωογόνησης έχουν εγείρει ανησυχίες σχετικά με τον εκτοπισμό χιλιάδων ανθρώπων και τις αρνητικές επιπτώσεις του gentrification.
Κοιτάζοντας μπροστά προς το Λος Άντζελες, το 2028, παρόμοιες προσπάθειες βρίσκονται σε εξέλιξη για Ολυμπιακούς Αγώνες “No Build”. Οι επερχόμενοι αγώνες του Λος Άντζελες δεν θα βασίζονται μόνο στην υπάρχουσα υποδομή, αλλά ορισμένες εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν 1.300 μίλια μακριά, στην Οκλαχόμα, η οποία διαθέτει μεταξύ άλλων εγκαταστάσεις για σόφτμπολ και κανό σλάλομ.
Ωστόσο, όπως αναφέρουν οι οικονομολόγοι, μπορεί να χρειαστούν πιο δραστικές κινήσεις στο μέλλον για να είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες πραγματικά βιώσιμοι και οικονομικά υγιείς.
Για να διασφαλιστεί η πραγματικά μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των Ολυμπιακών Αγώνων, οι Matheson, Zimbalist και Phalin δηλώνουν ότι μπορεί να χρειαστεί ο ορισμός μίας μόνο πόλης ή η εναλλαγή μεταξύ δύο πόλεων που να λειτουργούν ως μόνιμοι οικοδεσπότες.
Όχι απλώς μια αθλητική διοργάνωση
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού συμμετέχουν περίπου 10.500 αθλητές από 200 χώρες ή περιοχές. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ωστόσο, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από απλή διασκέδαση και αγωνίσματα.
Αποτελούν μεταξύ άλλων προβολή γεωπολιτικής επιρροής μέσα από τη βαθμολογία στους πίνακες μεταλλίων, την παρουσία παγκόσμιων ηγετών στην τελετή έναρξης και τους εθνικούς ύμνους που υποδέχονται τους νικητές των χρυσών μεταλλίων.
Ακολουθεί μια ματιά στον τρόπο λειτουργίας της ΔΟΕ και των Ολυμπιακών Αγώνων.
Επιχείρηση και όχι φιλανθρωπία
Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή είναι ένας μη κερδοσκοπικός, μη κυβερνητικός οργανισμός, με έδρα τη Λωζάνη της Ελβετίας. Παράγει το 91% των εσόδων της από την πώληση δικαιωμάτων μετάδοσης (61%) και χορηγίες (30%). Τα έσοδα για τον τελευταίο τετραετή κύκλο των Χειμερινών και Θερινών Αγώνων που ολοκληρώθηκαν με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2021 ήταν 7,6 δισεκατομμύρια δολάρια.
Η ΔΟΕ ισχυρίζεται ότι επιστρέφει το 90% των εσόδων της πίσω στον αθλητισμό, αν και οι αθλητές λαμβάνουν απευθείας μόνον ένα μικρό τμήμα αυτών των εσόδων. Μπορεί να υπάρξει μια κίνηση ώστε αυτό να αλλάξει. Οι διοργανώτριες χώρες πληρώνουν το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Μέλη και προνόμια
Η ΔΟΕ αποτελείται από περίπου 100 μέλη. Τα μέλη επιλέγουν τους νεοεισερχόμενους και η μακροβιότερη σε θητεία είναι η πριγκίπισσα Νόρα του Λιχτενστάιν. Τουλάχιστον άλλοι έξι γαλαζοαίματοι είναι μέλη της ΔΟΕ.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας ανήκει στον πρόεδρο Τόμας Μπαχ – δικηγόρο από τη Γερμανία που είναι επίσης μέλος – και το εκτελεστικό του συμβούλιο. Τα μέλη της ΔΟΕ είναι τυπικά εθελοντές, αν και όλα τα έξοδα του Μπαχ καλύπτονται από τη ΔΟΕ. Η ετήσια έκθεση της ΔΟΕ αναφέρει ότι αυτά ανέρχονταν σε 370.000 δολ. το 2022. Περιελάμβαναν μια ετήσια “αποζημίωση” 275.000 ευρώ, ενώ πληρώθηκαν επίσης οι φορολογικές του υποχρεώσεις ύψους 163.000 δολαρίων στην Ελβετία.
Τα μέλη της ΔΟΕ λαμβάνουν ημερομίσθια μεταξύ 450-900 δολ. για να παρακολουθούν συναντήσεις, ενώ δικαιούνται ταξίδια στην Α’ Θέση και διαμονή σε καταλύματα πέντε αστέρων.
Απλήρωτοι εθελοντές
Απλήρωτοι εθελοντές βοηθούν τη ΔΟΕ και τους τοπικούς διοργανωτές να διεξάγουν τους Αγώνες. Συνήθως λαμβάνουν στολές, φαγητό όταν εργάζονται και κάποια μικρά έξοδα μεταφοράς. Σπάνια περιλαμβάνεται κατάλυμα.
Το Παρίσι αναζήτησε συνολικά 45.000 εθελοντές. Το Τόκιο αρχικά αναζητούσε 80.000. Συνήθως, μόνον οι εύποροι μπορούν να προσφέρουν εθελοντική εργασία. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο δυσκολεύτηκαν να βρουν εθελοντές επειδή πολλοί από τους φτωχούς της πόλης δεν μπορούσαν να εργαστούν δωρεάν. Κάποιοι εμφανίστηκαν την πρώτη ημέρα, έλαβαν τις στολές τους και δεν επέστρεψαν ποτέ.
Το σύστημα του εθελοντισμού μπορεί να θεωρηθεί ως οικονομική εκμετάλλευση. Εάν οι εθελοντές πληρώνονταν με ελάχιστο μισθό 10 δολ. την ώρα, το επιπλέον κόστος θα μπορούσε να φτάσει τα 100 εκατομμύρια δολάρια. Ορισμένοι εθελοντές στο Παρίσι έχουν απειλήσει να μην εμφανιστούν για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για τις Ολυμπιακές δαπάνες και την πρόσφατη μεταρρύθμιση στο γαλλικό συνταξιοδοτικό σύστημα.
Αθλητισμός και πολιτική αναμειγνύονται
Η ΔΟΕ ισχυρίζεται ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες υπερβαίνουν την πολιτική. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, είναι άκρως πολιτικοί. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ΔΟΕ έχει καθεστώς παρατηρητή στα Ηνωμένα Έθνη, ενδεικτικό του ρόλου της στον κόσμο.
Ο πολιτικός επιστήμονας Jules Boykoff σημειώνει στο πρόσφατο βιβλίο του “What Are The Olympics For” ότι οι αθλητές παρελαύνουν στην τελετή έναρξης ανά χώρα. Θα μπορούσαν κάλλιστα, σημειώνει, να βαδίζουν ομαδοποιημένοι ανά αθλήματα. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, θα υποβάθμιζε το εθνικό στοιχείο, κλειδί για τη δημοτικότητα των Αγώνων. Ο Αδόλφος Χίτλερ χρησιμοποίησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 για να προωθήσει την ατζέντα του. Η λαμπαδηδρομία έχει τις ρίζες της στο Βερολίνο.
Η ΔΟΕ συνήθιζε να ορίζει τις πόλεις διεξαγωγής των Αγώνων επτά χρόνια πριν τη διεξαγωγή τους. Το 2015, καθώς επρόκειτο να απονείμει τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2022, η ΔΟΕ είχε μόνο δύο υποψηφιότητες: το Πεκίνο και το Αλμάτι του Καζακστάν. Η πρωτεύουσα της Κίνας κέρδισε σε κλειστή ψηφοφορία. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Σουηδίας, της Γερμανίας και της Ελβετίας, εγκατέλειψαν τις υποψηφιότητές τους λόγω του υψηλού κόστους.
Από τότε, η ΔΟΕ έχει καταργήσει το παλιό σύστημα υποβολής υποψηφιοτήτων. Είχε μόνο δύο το 2017 για τους Θερινούς Αγώνες του 2024: Παρίσι και Λος Άντζελες. Απένειμε στο Παρίσι τους Αγώνες του 2024 και έδωσε στο Λος Άντζελες τους Αγώνες του 2028. Το 2021, όρισε τους Αγώνες του 2032 στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας – 11 χρόνια νωρίτερα – κυρίως λόγω του σημαντικού μέλους της ΔΟΕ Τζον Κόουτς.
Σκάνδαλα και διαφθορά
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν εμπλακεί συχνά σε υποθέσεις σκανδάλων ή διαφθοράς, ίσως λόγω του μεγάλου ποσού δημόσιου χρήματος και των πιεστικών προθεσμιών.
Οι πιο πρόσφατοι Αγώνες στο Τόκιο ενεπλάκησαν σε ένα σκάνδαλο δωροδοκίας σχετικά με συμβόλαια, χορηγίες και την ίδια την υποψηφιότητα της ιαπωνικής πρωτεύουσας.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο του 2016 είχαν μείνει ουσιαστικά χωρίς χρήματα όταν άνοιξαν τις πύλες τους. Το τότε μέλος της ΔΟΕ Κάρλος Νούζμαν, ο οποίος ήταν επικεφαλής των Αγώνων, συνελήφθη με την κατηγορία της διαφθοράς μόλις τελείωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Οι Χειμερινοί Αγώνες του 2014 στο Σότσι της Ρωσίας σημαδεύτηκαν από ένα κρατικό σκάνδαλο ντόπινγκ και συγκάλυψης.
Η διαφθορά στη διαδικασία υποβολής υποψηφιοτήτων στους Χειμερινούς Αγώνες του Σολτ Λέικ το 2002 οδήγησε σε ορισμένες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Οι διοργανωτές των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Ναγκάνο το 1998 στην Ιαπωνία αναφέρεται ευρέως ότι κατέστρεψαν ενοχοποιητικά οικονομικά στοιχεία που έδειχναν ότι ξόδεψαν εκατομμύρια σε πολυτελή ψυχαγωγία για μέλη της ΔΟΕ.