Οι 5 πιο συγκινητικοί κινηματογραφικοί μπαμπάδες της δεκαετίας

Ανήμερα της Γιορτής του Πατέρα θυμόμαστε εκείνους που μας έκαναν να δακρύσουμε στις σκοτεινές αίθουσες.

Κάπως απροσδόκητα, τα τελευταία χρόνια το σινεμά μας έχει προσφέρει αρκετούς πατρικούς ρόλους οι οποίοι έχουν καταφέρει να μας κάνουν αβίαστα να δακρύσουμε. Έτσι, λοιπόν, με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα, θυμόμαστε τους πιο συγκινητικούς κινηματογραφικούς μπαμπάδες της δεκαετίας.

“Aftersun” (Σάρλοτ Γουέλς, 2022)

Στην ερμηνεία που απογείωσε τη δημοφιλία του, ο Ιρλανδός Πολ Μεσκάλ υποδύεται έναν απόμακρο μα τρυφερό πατέρα, ο οποίος περνά ολιγοήμερες διακοπές με την κόρη του, σε μια προσπάθεια να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. Ο πραγματικός λόγος, όμως, που βρίσκεται πίσω από το ταξίδι, θα σας πλακώσει το στέρνο. Το “Aftersun”, ένα από τα καλύτερα και πιο συγκινητικά ντεμπούτα των τελευταίων ετών, πραγματεύεται τη σχέση της μνήμης με την ενηλικίωση και την απώλεια τόσο εύστοχα, που σε αφήνει ανοχύρωτο. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του “α”.

“Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου” (Λούκα Γκουαντανίνο, 2017)

Σε μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές του στιλάτου ρομαντικού δράματος του σκηνοθέτη Λούκα Γκουαντανίνο, ο Μάικλ Στούλμπαργκ που υποδύεται τον πατέρα ενός ερωτοχτυπημένου έφηβου (Τιμοτέ Σαλαμέ), κάνει μια υποδειγματική συζήτηση με το γιο του γύρω από την αποδοχή και την επούλωση των πληγών που έρχονται μετά από μια συναισθηματική απογοήτευση, με τρόπο που θα έπρεπε να ακολουθήσουν και οι πραγματικοί γονείς. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του “α”.

“Interstellar” (Κρίστοφερ Νόλαν, 2015)

Εσείς μέχρι πού θα φτάνατε για το παιδί σας; Τι θα λέγατε ως την άκρη μιας μαύρης τρύπας, στο τέλος του χρόνου, για να σώσετε κιόλας την ανθρωπότητα; Κάπως έτσι κινείται και ο χαρακτήρας του Μάθιου Μακόναχι στο θεαματικό sci-fi του Κρίστοφερ Νόλαν, ο οποίος εδώ έχει βαλθεί να κάνει να κλάψουν μέχρι και τα τσιμέντα. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του “α”.

“Ο Πατέρας” (Φλόριαν Ζέλερ, 2020)

Με ένα συγκλονιστικό Άντονι Χόπκινς στο πρωταγωνιστικό ρόλο, ο οποίος δικαίως έφερε στον ηθοποιό το δεύτερο Όσκαρ της αμίμητης καριέρας του, ο σκηνοθέτης Φλόριαν Ζέλερ παραδίδει μια λεπτοδουλεμένη, ευφυή και άκρως κινηματογραφική διασκευή ενός πολυβραβευμένου θεατρικού πάνω στην ταυτότητα, τη μνήμη, την εξουσία και το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του “α”.

“CODA” (Σίαν Χέντερ, 2021)

Πανάξιο βραβείο Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου για τον κωφό ηθοποιό Τρόι Κότσουρ, ο οποίος κλέβει την παράσταση στο γλυκόπικρο αμερικάνικο ριμέικ της “Οικογένειας Μπελιέ”, όπου η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τη 17χρονη Ρούμπι. Ένα παιδί κωφών ενηλίκων που όμως έχει την ακοή της και διατηρεί μια καθημερινότητά αφιερωμένη αποκλειστικά στο να συνδράμει τους δικούς της στο ψάρεμα, τη βασική πηγή εσόδων της οικογένειας. Οι προτεραιότητές της, όμως, θα αρχίσουν να αλλάζουν, όταν ξαφνικά προκύπτει ένα χειροπιαστό ενδεχόμενο να κερδίσει υποτροφία για μουσικές σπουδές. Τότε μέσα της διχάζεται βαθιά: να ακολουθήσει το όνειρό της ή να μείνει και να βοηθήσει, ενδεχομένως για πάντα, τους γονείς της; Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ.