Φόρτωση Text-to-Speech…
Το νησί ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2024), 129΄
Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ
Ερμηνείες: Τζουντ Λο, Σίντνεϊ Σουίνι, Ανα ντε Αρμας
Ο διακεκριμένος δημιουργός Ρον Χάουαρντ εμπνέεται από μια αληθινή ιστορία εξερεύνησης αλλά και αγριότητας, για να μας ταξιδέψει στα εξωτικά Γκαλάπαγκος της δεκαετίας του 1930. Εκεί ο γιατρός και φιλόσοφος Ρίτερ (Τζουντ Λο) έχει αποσυρθεί μαζί με τη γυναίκα του (Βανέσα Κίρμπι), προκειμένου να συγγράψει το πόνημα που θα σώσει την… ανθρωπότητα. Γοητευμένη από το όραμά του, η οικογένεια Βίτμερ (Ντάνιελ Μπρουλ, Σίντνεϊ Σουίνι) φτάνει και αυτή στο νησί για μόνιμη εγκατάσταση, ενώ λίγο αργότερα εκεί θα αφιχθεί και η μυστηριώδης Βαρώνη (Ανα ντε Αρμας), παρέα με τους εραστές της και ένα εξωφρενικό σχέδιο για τη δημιουργία υπερπολυτελούς ξενοδοχείου.
Ο Χάουαρντ ξεκινά να χτίζει τη δική του μελέτη της ανθρώπινης φύσης, απηχώντας έτσι και έργα όπως ο λογοτεχνικός «Αρχοντας των μυγών» του Ουίλιαμ Γκόλντινγκ, ωστόσο στην πορεία μάλλον παρασύρεται και ο ίδιος υπερβολικά από τη γοητεία της ιστορίας, αλλά και των πρωταγωνιστών του. Στις καλύτερες στιγμές της, η ταινία κινηματογραφεί ιδανικά –αλλά όχι στυλιζαρισμένα– το παρθένο τοπίο των Γκαλάπαγκος (έχει γυριστεί όντως εκεί), δημιουργώντας το σκηνικό όπου θα αναπτυχθούν οι δυναμικές και οι ισορροπίες μεταξύ των κατοίκων. Οι τελευταίες θα παραγάγουν μερικές εξαιρετικά καλοστημένες σκηνές, όπως π.χ. η αγωνιώδης της γέννας, όμως στην πορεία ο θεματικός άξονας θα λησμονηθεί εν μέρει και το τελικό αποτέλεσμα, αν και εντυπωσιακό, θα παραμείνει άνισο.
Weapons ★★½
ΤΡΟΜΟΥ (2025), 128΄
Σκηνοθεσία: Ζακ Κρέγκερ
Ερμηνείες: Τζούλια Γκάρνερ, Τζος Μπρόλιν
Το φιλμ που έχει προκαλέσει αρκετή κουβέντα και αποτελεί εισπρακτικό φαινόμενο στην Αμερική, έρχεται στις ελληνικές αίθουσες. Κάποιο βράδυ, τα παιδιά –πλην ενός– μιας ολόκληρης τάξης του δημοτικού εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Καθώς η προαστιακή κοινότητα βρίσκεται σε απόλυτη αναστάτωση, στο επίκεντρο της προσοχής θα μπει η νεαρή δασκάλα των παιδιών (Τζούλια Γκάρνερ), η οποία παράλληλα ξεκινά τη δική της έρευνα. Το φιλμ του Ζακ Κρέγκερ εκκινεί ως αστυνομικό θρίλερ, διανθισμένο με αρκετό ρεαλισμό, περνάει ωστόσο σταδιακά στον μεταφυσικό τρόμο, ο οποίος κυριαρχεί στο δεύτερο μέρος του. Το συγκεκριμένο μείγμα μοιάζει –και μέχρι ενός σημείου είναι– ενδιαφέρον, με τις διαφορετικές οπτικές μέσα από τις οποίες εκτυλίσσεται η ιστορία, να σπάνε τη γραμμικότητα της αφήγησης. Από την άλλη, το σασπένς δεν ευνοείται ιδιαίτερα από την παραπάνω συνθήκη, ενώ και οι όποιοι συμβολισμοί μένουν απελπιστικά ημιτελείς. Γενικώς εδώ υπάρχουν αρκετές καλές ιδέες, που μοιάζει να μην οδηγούν πουθενά· αντιθέτως, η δίωρη και βάλε διάρκεια κουβαλά κάποια επιδεικτικότητα, δίχως όμως να συνοδεύεται και από το ανάλογο «ψαχνό» στο περιεχόμενο.
Φέρ’ την πίσω ★★½
ΤΡΟΜΟΥ (2025), 104΄
Σκηνοθεσία: Ντάνι και Μάικλ Φιλίππου
Ερμηνείες: Σάλι Χόκινς, Μπίλι Μπάρατ
Αλλο ένα από τα πολυσυζητημένα φιλμ τρόμου του φετινού καλοκαιριού έχει για δημιουργούς του τους Ελληνοαυστραλούς αδελφούς Φιλίππου. Επειτα από τον τραγικό θάνατο του πατέρα τους, δυο αδέλφια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, μετακομίζουν στο σπίτι της ανάδοχης μητέρας (Σάλι Χόκινς) που αναλαμβάνει την κηδεμονία τους. Εκεί θα ανακαλύψουν σύντομα ότι αποτελούν μέρος μιας τρομακτικής τελετουργίας. Κεντρικό θέμα της ιστορίας των αδελφών Φιλίππου είναι προφανώς η απώλεια και η ολέθρια αντανάκλασή της στα πρόσωπα που μένουν πίσω. Εδώ στο παιχνίδι μπαίνει επίσης η καλτ παράδοση του αμερικανικού τρόμου, αλλά και το δημοφιλές τελευταία body horror, ενώ η ερμηνεία της (σταθερά) εξαιρετικής Σάλι Χόκινς προσθέτει πόντους στο σύνολο. Το τελευταίο, ωστόσο, χάνει σταδιακά τον προσανατολισμό του και ξεπέφτει σε σεναριακές ευκολίες και μικροεντυπωσιασμούς, που αποπροσανατολίζουν από την (ενδιαφέρουσα) κεντρική ιδέα.
Το παγώνι ★★★
ΣΑΤΙΡΑ (2024), 102΄
Σκηνοθεσία: Μπέρνχαρντ Βένγκερ
Ερμηνείες: Αλμπρεχτ Σουκ, Αντον Νούρι
Από την Αυστρία μας έρχεται ένα φιλμ ευφυούς κοινωνικής παρατήρησης, που απηχεί (ελαφρώς) και το σινεμά του Γιώργου Λάνθιμου. Το επάγγελμα του Ματίας είναι να «ενοικιάζει» τον εαυτό του, υποδυόμενος διαφορετικές περσόνες, ανάλογα με τις ανάγκες των πελατών του σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Είναι μάλιστα τόσο καλός σε αυτό, ώστε δυσκολεύεται πια να είναι απλώς ο εαυτός του στην πραγματική ζωή, γεγονός που προκαλεί τον χωρισμό με την κοπέλα του και μια επώδυνη διαδικασία συνειδητοποίησης. Ο Μπέρνχαρντ Βένγκερ χρησιμοποιεί το «στεγνό» χιούμορ, προκειμένου να σατιρίσει την τάση του σημερινού ανθρώπου να ερμηνεύει «ρόλους» στην καθημερινότητά του, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος πάσχει από βαθιά μοναξιά και αποξένωση. Ο Αλμπρεχτ Σουκ, με το λιτό παίξιμό του, είναι ιδανικός στον ρόλο του Ματίας, σε ένα φιλμ που ανατέμνει τη σύγχρονη δυτική κοινωνία, θέτοντας άβολα ερωτήματα, δίχως (κατά κανόνα) να υποκύπτει στον πειρασμό των εύκολων απαντήσεων.
Οι καταραμένοι ★★½
ΔΡΑΜΑ (2024), 88΄
Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Μινερβίνι
Ερμηνείες: Τζερεμάια Κναπ, Ρενέ Σόλομον
Βραβείο σκηνοθεσίας στο τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών για το ιστορικό δράμα του Ρομπέρτο Μινερβίνι, που μας στέλνει πίσω στον αμερικανικό εμφύλιο. Εκεί, μια ομάδα στρατιωτών των Βορείων ιχνηλατεί μια αχαρτογράφητη περιοχή στις ερημιές των δυτικών πολιτειών. Η κινηματογράφηση του Μινερβίνι είναι πράγματι μαγευτική, σε ένα φιλμ που εξελίσσεται περισσότερο σε (υπερβολικά αργόσυρτο) υπαρξιακό δράμα, καθώς οι απομονωμένοι στρατιώτες αρχίζουν να αμφισβητούν τόσο την αξία της αποστολής τους, όσο και την αφοσίωση και την πίστη στον ευρύτερο σκοπό τους.
