Τη συναντάω στην ταράτσα του «Λαμπέτη». Η Ντάνη Γιαννακοπούλου παίζει τη Λούσι στην παράσταση «Το ψέμα». «Η παράστασή μας είναι φτιαγμένη με αγάπη, διάθεση ανάλαφρη, αλλά και στοχαστική. Σίγουρα οι θεατές θα περάσουν ένα ευχάριστο βράδυ. Το ψέμα δεν είναι πάντα εχθρός. Μερικές φορές είναι η μόνη άμυνα απέναντι στην κατάρρευση της καθημερινότητάς μας. Μερικές φορές το να πεις ένα μικρό ψέμα είναι η μεγαλύτερη πράξη αγάπης», μου εξηγεί ενώ ετοιμάζεται.
Σημαντικοί θεατράνθρωποι επιθυμούν να δουλέψουν μαζί της, η ίδια έχει ψάξει εκ βαθέων τη θεατρική τέχνη, οι συμμετρίες του «μαθηματικά όμορφου» προσώπου της προστίθενται στην εσωτερική ισορροπία που εκπέμπει. Η Ελένη Σκότη την είδε σαν αγγελιοφόρο ενός μηνύματος στο έργο «Αγριος σπόρος» το 2015, η ερμηνεία της συζητήθηκε στους θεατρικούς κύκλους και τιμήθηκε με το βραβείο «Μαίρη Αρώνη» στην 35η Απονομή Κορφιάτικων Βραβείων την επόμενη χρονιά.
Τη ρωτάω αν την έχουν αλλάξει οι ρόλοι της. «Με καθόρισε η Χαρούλα, ήταν το πρώτο θεατρικό μου άνοιγμα (σ.σ.: στον «Αγριο σπόρο»). Με σύστησε ευρέως στο κοινό και με βοήθησε να προχωρήσω. Γεννήθηκε μέσα από τη συνύπαρξη με τον αγαπημένο Τάκη Σπυριδάκη και τον φίλο μου Ηλία Βαλάση πάνω στο υπέροχο κείμενο του Γιάννη Τσίρου. Οι συναντήσεις που οδηγούν σε επιτυχία δεν γίνονται τυχαία, απαιτούν κόπο, σκληρή δουλειά, κοινό στόχο και αγάπη. Για πολλούς λόγους αυτή η παράσταση έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, δεν θεωρώ όμως ότι διαφέρει αυτός ο ρόλος μου από τους υπόλοιπους. Εγώ ήμουν με τα βιώματά μου και την αλήθεια μου, όπως σε κάθε άλλον ρόλο».
Εκτοτε η πορεία της ήταν ανοδική. Η Ντάνη μου θυμίζει μερικές ακόμα από τις σημαντικές δουλειές της. «Το “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ” στο Θέατρο Αθηνών ήταν μια παράσταση που αγάπησα πολύ. Με τη βοήθεια του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη μπόρεσα να φτιάξω μια ηρωίδα που φαινομενικά ήταν κόντρα σε μένα. Στην τηλεοπτική σειρά “Ερωτας φυγάς” συστήθηκα ως Αλεξάνδρα σε ένα μεγάλο κοινό, αυτό της τηλεόρασης. Νιώθω ευγνωμοσύνη και για τις δύο αυτές συμμετοχές».
Μέσα από την εμπειρία της τι συμβουλή θα έδινε σε έναν νέο ηθοποιό που θα ήθελε να είχε ακούσει και η ίδια στην αρχή της καριέρας της; «Ο Διαγόρας Χρονόπουλος μου είχε πει κάτι που κράτησα και με βοήθησε. Το ταλέντο είναι συνισταμένη πολλών πραγμάτων: της σκληρής δουλειάς, της αφοσίωσης στην τέχνη σου, της επιμονής, της πίστης και τέλος της εγγενούς ευκολίας που κάποιος μπορεί να κατέχει.
Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι ή φαίνεται καλύτερος από εσένα ή πιο ταλαντούχος. Το θέατρο, η ενασχόληση με την υποκριτική τέχνη, είναι μαραθώνιος, δεν είναι αγώνας κούρσας. Απαιτεί προσήλωση, μελέτη, αφοσίωση και επιμονή. Για όσο αντέχεις, για όσο εξακολουθείς να αγαπάς αυτό που κάνεις».
Συμφωνούμε πως οι σχέσεις δέχονται τα βαριά φορτία των δύσκολων καιρών που ζούμε. «Η σχέση με τον εαυτό μας αρχικά είναι δύσκολη. Χρειάζεται χρόνος και επιμονή για να τον γνωρίσουμε, να τον αποδεχτούμε, πόσο μάλλον έναν άλλον που έρχεται στον δρόμο μας και συνειδητά επιλέγουμε να μείνει.
Χρειάζεται θάρρος και ειλικρίνεια. Χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η ταχύτητα που δεν σε αφήνει να κάτσεις με τον εαυτό σου, να συνομιλήσεις βαθιά μαζί του ή με τον δικό σου άνθρωπο. Το άγχος της επιβίωσης, ο όγκος της πληροφορίας που δέχεσαι καθημερινά σε αποπροσανατολίζουν. Χάνεσαι σε μία δίνη μικρών γεγονότων, χάνοντας και τον σημαντικό άλλον».
Στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις της λάμπει όταν μιλά για τον θεσμό της οικογένειας. «Η οικογένεια για μένα είναι ό,τι πιο σημαντικό στην ανθρώπινη ύπαρξη. Εχει σημασία πού γυρνάς, πού ανήκεις, πού δίνεις απλόχερα την ψυχή σου. Τι οικογένεια δημιουργείς, τι κληροδοτείς στην επόμενη γενιά και σίγουρα τι φέρεις από την προηγούμενη. Δεν είμαστε μόνοι και αυτοφυείς σε αυτόν τον κόσμο, από κάπου ερχόμαστε.
Η μνήμη παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή – τα αισθήματα, οι εικόνες, τα συναισθήματα, οι γεύσεις φέρουν μια μνήμη καθοριστική για την εξέλιξή μου. Εκεί κρύβεται η ιστορία μου. Νιώθω πως οφείλω αρχικά να αποδεχτώ, κατόπιν να επεξεργαστώ, να ξεσκαρτάρω και να τη μεταδώσω στην κόρη μου. Οι γιαγιάδες συνήθως φέρουν πιο ήπια, πιο μαλακά αυτό το κληροδότημα, το παρελθόν μέσα από μια γλύκα. Κι αυτό είναι αναγκαίο για τα παιδιά. Εγώ είχα μια καταπληκτική γιαγιά που για πάντα θα ζει στην καρδιά μου. Ο σύζυγός μου είναι ένας υπέροχος πατέρας, σαν να είχε γεννηθεί γι’ αυτό. Αισθάνομαι τυχερή».
Η Ντάνη είναι συνειδητή στη μητρότητα, εντυπωσιακά δοσμένη στη μικρή της κόρη με την οποία περνά τα πρωινά, ενώ τα απογεύματα ερμηνεύει τη Λούσι στο «Λαμπέτη». «Υπάρχει μία ισορροπία, αλλά από Σεπτέμβριο που ξεκινάω πολύωρα γυρίσματα είμαι σίγουρη ότι θα δυσκολευτώ!», μου λέει. Τη νέα τηλεοπτική σεζόν θα τη βλέπουμε στη σειρά της ΕΡΤ «Από ήλιο σε ήλιο» σε σενάριο της Μαρίας Γεωργιάδου, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Μαίρης Κόντζογλου και σε σκηνοθεσία των Βασίλη Τσελεμέγκου και Χρήστου Αναγνωστόπουλου.
Με τις σχέσεις πάντα στο επίκεντρο κάθε ερμηνείας της, η Ντάνη γίνεται η μούσα ενός παράνομου έρωτα και η μητέρα ενός σκληρά εργαζόμενου νεαρού μεταλλωρύχου, σε μια κοινωνία που αναζητά μια θέση στον ήλιο και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. «Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αφορά στην αιματηρή απεργία της Σερίφου. Ανυπομονώ να βρεθώ στο γύρισμα», μου λέει ενθουσιασμένη.
Οταν της το ζητάω, μοιράζεται μαζί μου κάποιες στιγμές που την κάνουν να νιώθει πραγματικά ευτυχισμένη. «Οταν βρίσκομαι στα παρασκήνια του θεάτρου, λίγο πριν βγω στη σκηνή κρυφοκοιτάω τον κόσμο και νιώθω πως έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα.
Οταν είμαστε οι τρεις μας, με τον σύζυγό μου και την κόρη μας, και παίζουμε κολλώντας αυτοκόλλητα σε έπιπλα του σπιτιού. Οταν η Αλίκη μου με κοιτάει με τα αθώα μάτια της και βλέπω ότι νιώθει ασφαλής». Μου αναφέρει ότι βρίσκει θεατρικά στοιχεία στις μούτες της κόρης της: «Κάνει διάφορα φατσάκια! Μιμείται πολύ εκφράσεις που της φαίνονται ασυνήθιστες και τις μεγαλοποιεί. Της αρέσει να μας βλέπει να γελάμε».
Πώς διατηρείται ο έρωτας ζωντανός σε μία σχέση, ειδικά από τη στιγμή που περνάει στο στάδιο της γονεϊκότητας; «Μεγάλη κουβέντα κι αυτή και δεν είμαι σίγουρη ότι έχω το απαραίτητο υλικό ακόμα για να απαντήσω. Θεωρώ όμως από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου πως το ζευγάρι χρειάζεται στιγμές δικές του, μόνο του, έστω και λίγες, για να θυμηθεί ο ένας τον άλλον, για να βρει σε αυτό το κουρασμένο βλέμμα τον άνθρωπό του, ότι είναι ακόμα εκεί, δεν έχει χαθεί».
Την αφήνω αναγκαστικά καθώς τη φωτίζουν τα φώτα της ράμπας. Λίγες στιγμές αργότερα το κοινό χειροκροτά την εμφάνισή της και συνάμα την πορεία της, η πιο έμπρακτη απόδειξη ότι το όνειρό της όχι μόνο έγινε πραγματικότητα, αλλά βρίσκει και την ανταπόκριση που της αξίζει.
