Monday, October 13, 2025
spot_imgspot_img

Related Posts

Top 5 This Week

Κανείς δεν ήταν σαν την Diane Keaton

Αμήχανη, υπαρξιακή, τρυφερή: το αληθινό χαμόγελο της “Annie Hall” και η αξεπέραστη Diane Keaton που έφυγε από τη ζωή στις 11 Οκτωβρίου.

Η κάμερα ακολουθεί την “Annie Hall” (Diane Keaton) να στέκεται απέναντι από τον “Alvy Singer” (Woody Allen) με τη ρακέτα της στην πλάτη: χαμογελάει νευρικά και ψιθυρίζει “La-dee-da, la-dee-da” χαμηλώνοντας το βλέμμα της με μία αμήχανη γλυκύτητα που την κάνει να μοιάζει με μικρό κορίτσι που ερωτεύεται για πρώτη φορά.

Διαβάστε ακόμη

Είναι η διαχρονικότερη κινηματογραφική αποτύπωση μιας γυναίκας που φλερτάρει διατηρώντας τις πιο πηγαίες ποιότητες που διαθέτει: είναι ντροπαλή, νευρική και ευάλωτη, αλλά με ένα χαμόγελο που ακτινοβολεί αληθινή ζωντάνια και αθωότητα. Πρόκειται για μια χαρακτηριστική, αξεπέραστη σκηνή, όχι μόνο της ομώνυμης ταινίας του 1977, αλλά και ολόκληρου του κλασικού κινηματογραφικού σύμπαντος του Γούντι Άλεν, όπου η ξεκαρδιστική αμηχανία, η τρυφερότητα και η ευφυΐα της Diane Keaton συνδυάζονται μοναδικά.

Σε επόμενη σκηνή (της ίδιας ταινίας που της χάρισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου), η Annie και ο Alvy περπατούν πλάι-πλάι και εμπλέκονται σε μια παιχνιδιάρικη ρητορική διαμάχη. Ο Alvy, με τη γνωστή αντίφαση σιγουριάς, ανασφάλειας και υπεροψίας που τον χαρακτηρίζει, κάνει μια παρατήρηση για το τόπικ που κουβεντιάζουν: “Existential Motifs in Russian Literature”. Η Annie, με το ακλόνητο χιούμορ και μια δόση ειρωνείας, του απαντά: «Oh, well, now we’re finally getting to a subject you know something about», σχολιάζοντας καυστικά την εμμονή να τα περιστρέφει όλα γύρω από τον εαυτό του και να υπερ-αναλύει τα πάντα.

“God, I hope he doesn’t turn out to be a schmuck like the others”

Οι ατάκες της Diane Keaton γίνονταν πολύ γρήγορα σήμα κατατεθέν, όταν, με αξιοθαύμαστη φυσικότητα, ενσάρκωνε την αγωνία για επαφή και αυτό το διαρκές «δεν ξέρω ακριβώς ποια είμαι, αλλά προτίθεμαι να το ανακαλύψω μέσα από το φλερτ και το σχετίζεσθαι». Η κάμερα δεν τη συλλαμβάνει να υποδύεται· τη συλλαμβάνει να υπάρχει. Γι’ αυτό οι σκηνές μοιάζουν σαν να εκτυλίσσονται μπροστά σου, σαν να παρακολουθείς ρομαντικές κι αμήχανες στιγμές στην καθημερινή ζωή ενός ζεύγους στη ΝΥ.

Η Diane Keaton κατέχει μια περίοπτη θέση στο αμερικανικό σινεμά χάρη σε ερμηνείες που συνδύασαν το αληθινό ταλέντο, το χιούμορ, την σπιρτάδα και την ψυχή της. Στο Annie Hall (1977), υποδύθηκε μια ηρωίδα που δεν προσποιείται τίποτα, δημιουργώντας μια νέα εικόνα για το τι σημαίνει «γοητευτική»: όχι «τέλεια», αλλά αυθεντική. Στο Manhattan (1979) υποδύθηκε μια νευρωτική διανοούμενη γεμάτη συναισθηματικές εκρήξεις, χαρίζοντάς μας μια ερμηνεία που προσέδωσε βάθος σε έναν χαρακτήρα που θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί στερεότυπος. Στο The Godfather (1972), έδωσε ζωή στην “Kay Adams-Corleone”, λειτουργώντας ως το ηθικό κέντρο της ταινίας: παρατηρεί τον κόσμο της οικογένειας από έξω και είναι η μόνη που επισημαίνει στον Michael Corleone ότι πούλησε την ψυχή του βάζοντας τα επιχειρηματικά πάνω από τα προσωπικά. Στο Reds (1981), έδειξε την πιο ώριμη και ιδεαλιστική πλευρά της υποδυόμενη μια φεμινίστρια δημοσιογράφο, ενώ χρόνια αργότερα, στο Something’s Gotta Give (2003), η σκηνή που κλαίει μπροστά στον υπολογιστή έγινε ίσως η πιο αληθινή (και τραγελαφική) αποτύπωση της μοναξιάς και του έρωτα μετά τα πενήντα. Αυτή ήταν η αγαπημένη της ταινία, όπως είπε κάποια στιγμή: «Μιλά για τη χαρά και τη δυσκολία του να ξαναβρείς τον εαυτό σου μέσα από την αγάπη».

Με το προσωπικό στυλ και γούστο της που έγραψε ιστορία στην ποπ κουλτούρα και τη μόδα- ανδρικά κοστούμια και γιλέκα, γραβάτες, φαρδιά παντελόνια, καπέλα και εκείνο το φωτεινό χαμόγελο -επαναπροσδιόρισε τι σημαίνει γυναικεία κομψότητα. Σε μια εποχή που το Χόλιγουντ όριζε στερεοτυπικά τη θηλυκότητα και το «γυναικείο», η Keaton επέλεξε να είναι ο εαυτός της: απροσχημάτιστη, αντισυμβατική, ακομπλεξάριστη, γοητευτικά διαφορετική

Παρά τις μεγάλες επιτυχίες και τις διάφορες σχέσεις που έκανε με γνωστούς άντρες της εποχής (Woody Allen, Steve Jobs, Al Pacino) η Keaton δεν παντρεύτηκε ποτέ, κόντρα στις κοινωνικές προσδοκίες για «τακτοποιημένη» ζωή, πράγμα σπάνιο για γυναίκες στην εποχή της. «Δεν πιστεύω ότι επειδή δεν παντρεύτηκα η ζωή μου έχασε κάτι. Ο μύθος της γεροντοκόρης είναι για τα σκουπίδια», έχει πει σε συνέντευξη. 

Όταν αποφάσισε να γίνει μητέρα, το έκανε με τον δικό της τρόπο: Υιοθέτησε δύο παιδιά, τη Ντέξτερ το 1996 και τον Ντιουκ το 2001. «Η μητρότητα δεν ήταν μια ακαταμάχητη παρόρμηση, ήταν περισσότερο μια σκέψη που με συνόδευε για καιρό. Κι έτσι το τόλμησα», είχε πει κάποτε. Μίλησε δημόσια για τις περιπέτειες της ψυχικής της υγείας και τη μάχη με τη βουλιμία, χωρίς ταμπού αλλά με θάρρος. «Είχε να κάνει με μία υπερβολική ανάγκη για περισσότερα. Υπερβολικά πολλά. Ήταν ψυχική ασθένεια. Έγινα ειδική στο να κρύβομαι. Να κρύβω οποιαδήποτε ένδειξη, πώς να βεβαιωθείς ότι κανείς δεν ξέρει; Ζεις ένα περίεργο lifestyle. Ζεις ένα ψέμα», έλεγε η ηθοποιός περιγράφοντας πώς ανέπτυξε βουλιμία μετά τον πρώτο ρόλο της στο Broadway και πώς ανέρρωσε χάρη στην ψυχοθεραπεία. 

Είχε κι άλλες ευαισθησίες στον τρόπο που αντιμετώπιζε τη ζωή: για χρόνια ήταν χορτοφάγος αποφεύγοντας τα ζωικά προϊόντα, αφού, όπως είχε δηλώσει, η επιλογή αυτή ήταν ένας τρόπος να ζει με μεγαλύτερο σεβασμό απέναντι στα ζώα και στο σώμα της.

Ήταν, φυσικά, πολλά παραπάνω από «μούσα του Woody Allen» και «καλή ηθοποιός». Ήταν ανεξάρτητη, αστεία και «ατελής». Πάντα αγαπούσα αυτές τις γυναίκες. 

Με την ευγένεια, το ταλέντο και τη φυσικότητά της, η Diane Keaton άφησε πίσω της κάτι μεγαλύτερο από μια καριέρα πέντε δεκαετιών: το παράδειγμα μιας γυναίκας με ελεύθερο πνεύμα που έζησε με στυλ, συνέπεια και αυθεντικότητα, χωρίς να υποκρίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Θα τη θυμόμαστε πάντα νέα, με αυτό το μαύρο καπελάκι, την ξεκαρδιστική νευρικότητα και αυτό το όμορφο, ντροπαλό χαμόγελο που έμοιαζε να ζητά άδεια για να υπάρξει γεμίζοντας τελικά ολόκληρη την οθόνη. Ένα από εκείνα τα πρόσωπα του κινηματογραφικού ‘70 και ‘80 που μένουν αναλλοίωτα. Κανένα από εκείνα τα πρόσωπα, όμως, δεν ήταν σαν την Diane Keaton. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

  • Οι 8 + 1 ερμηνείες της Νταΐάν Κίτον που την έκαναν θρύλο του σινεμά
  • «Allen v. Farrow»: Το χρονικό μίας πολυετούς κόντρας
  • Charlotte Gainsbourg: Η εκλεπτυσμένη «αλήτισσα» του ευρωπαϊκού σινεμά
  • Ο «Τσάντλερ», ο Μάθιου και τα «Φιλαράκια»
  • Έξι «καταθλιπτικές» ταινίες για σένα που γουστάρεις και λίγο να κουρελιάζεις την ψυχή σου

ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΕΔΩ..

Popular Articles