Η κριτική του ‘α’ για το πολυναμενόμενο ‘Alien: Romulus’

Κατάφερε ο σκηνοθέτης Φέντε Άλβαρεζ να φανεί αντάξιος του franchise που έφτιαξε ο Ρίντλεϊ Σκοτ;

Το “Άλιεν” του Ρίντλεϊ Σκοτ είναι ένα ευρηματικό και πολυεπίπεδο sci-fi θρίλερ το οποίο το 1979 ήρθε από το πουθενά και άλλαξε τους κανόνες της διαστημικής περιπέτειας, οικοδομώντας ταυτόχρονα ένα απόλυτα πετυχημένο σινε-franchise.  Στο κέντρο του στέκει σταθερά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η σχέση του με ηθικούς φραγμούς, συναισθηματικές εξαρτήσεις και ορθολογικές προσταγές, πάντα με φανερή διάθεση διερεύνησης των ορίων της “ανθρώπινης ιδιότητας”: ως επαναλαμβανόμενη βασική πλοκή, σε ένα κλειστό περιβάλλον μια δυναμική γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με μια εξωγήινη οντότητα που δρα “πέρα από το καλό και το κακό”, έχοντας στη μέση ένα ανδροειδές με αδιευκρίνιστη ατζέντα.

Κοντεύει μισός αιώνας και ο θρύλος τού “Επιβάτη του Διαστήματος”, όπως βαφτίστηκε στα ελληνικά η σοκαριστικά μοντέρνα ταινία του Σκοτ, παραμένει ζωντανός. Ο ίδιος ο Βρετανός σκηνοθέτης τον συντήρησε στον 21ο αιώνα με τα ενδιαφέροντα “Προμηθέας” (2012) και “Alien: Covenant” (2017), αλλά η μαγική συνταγή είχε φανερά εξαντλήσει τη δυναμική της. Οι παραγωγοί, βέβαια, ρωτούν πρώτα το ταμείο και αυτό τους απάντησε πως (τουλάχιστον) μια ακόμα προσπάθεια τρομοκράτησης των απανταχού σινεφίλ θα άξιζε τον κόπο. Έτσι, ο Ουρουγουανός Φέντε Άλβαρεζ (“Evil Dead”, “Μην Ανασαίνεις”, “Το Κορίτσι στον Ιστό της Αράχνης”) ήταν αυτός που ανέλαβε να βρει μια καινούρια Έλεν Ρίπλεϊ και να μας ξαναθυμίσει πως “στο διάστημα κανείς δεν ακούει τις κραυγές σου”.

Θέλοντας να εγκαταλείψουν τον Τζάκσονς Σταρ, τον ανήλιαγο πλανήτη τους, πέντε νεαροί και ένα ανδροειδές αποφασίζουν να επιβιβαστούν σε ένα εγκαταλελειμμένο “διπλό” διαστημόπλοιο (το Ρέμους & Ρέμιουλους) και να αποσπάσουν τους κρυογονικούς θαλάμους τους οποίους χρειάζονται. Αγνοούν όμως πως πρόκειται για το σκάφος το οποίο μετέφερε τα υπολείμματα του Νοστρόμο (του διαστημοπλοίου της πρώτης ταινίας) και είναι πλέον γεμάτο με έτοιμα να εκκολαφθούν αυγά του πιο επικίνδυνου διαστημικού ξενιστή.

Η ιστορία διαδραματίζεται μεταξύ των γεγονότων του “Άλιεν” και του “Άλιενς”, με τον Άλβαρεζ να επιχειρεί να επιστρέψει στη βασική φόρμουλα, δίνοντας προτεραιότητα στον τρόμο και την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Τα δεδομένα όμως  είναι διάφανα και οι δυνατότητες της “μονομαχίας” ανθρώπου – εξωγήινου τέρατος εξαντλημένες. Η πρωταγωνιστική επιλογή της εύθραυστης Κάιλι Σπάνι δεν είναι κακή, αλλά ο απλοϊκά διφορούμενος ρόλος του ανδροειδούς δεν μπορεί να ενισχύσει ουσιαστικά το σασπένς και κάθε νέα ιδέα είναι απλά η αναπροσαρμογή μιας παλιότερης. Χαρακτηριστικό είναι πως εκεί όπου το σενάριο επιχειρεί πραγματικά να πρωτοτυπήσει – η “νεκρανάσταση” μέσω animatronic, deep fake και AI του Ίαν Χολμ ως Ρουκ και το ανθρωπόμορφο Άλιεν του φινάλε – είναι κι εκεί όπου η αποτυχία είναι εκκωφαντική. Αλλά στο διάστημα και στο ταμείο κανείς δεν μπορεί να ακούσει την κραυγή της.

ΗΠΑ. 2024. Διάρκεια: 119΄. Διανομή: FEELGOOD