Η Αντρέα Μπάγκνεϊ μάς συστήνει την ‘Ραμόνα’ της

Η Αντρέα Μπάγκνεϊ μάς συστήνει την “Ραμόνα” της

Η πρωτοεμφανιζόμενη Ισπανίδα σκηνοθέτις μιλάει για τη μοντέρνα, παιχνιδιάρικη ρομαντική κομεντί της, η οποία βάζει χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή (μας).

Ποια ήταν η πρώτη ιδέα για την “Ραμόνα”;
Φαντάστηκα μια ηθοποιό, πολύ αξιοπρεπή, να λέει “όχι” σε ένα σκηνοθέτη σε μια οντισιόν, επειδή αυτός είναι ερωτευμένος μαζί της. Μου φάνηκε πολύ αστείο και μετά φαντάστηκα το αγόρι της να της λέει πως έπρεπε να δεχτεί το ρόλο. Αυτή ήταν η αρχή της ιστορίας, η οποία φυσικά αναπτύχθηκε σεναριακά.

Το ασπρόμαυρο ήταν μια γενναία επιλογή…
Η “Ραμόνα”, στο κεφάλι μου, γεννήθηκε ασπρόμαυρη, καθώς ήθελα να φτιάξω τη δική μου εκδοχή του “Μανχάταν” του Γούντι Άλεν και της “Γκαρσονιέρας” του Μπίλι Γουάιλντερ. Ήθελα να είναι μια κλασική ταινία και το ασπρόμαυρο ήταν απαραίτητο για αυτό.

Η ταινία γίνεται έγχρωμη όταν η Ραμόνα γυρίζει κάποια σκηνή. Το σινεμά είναι πιο πολύχρωμο από την αληθινή ζωή;
Το σινεμά είναι σίγουρα πιο όμορφο, καθώς μπορούμε να αφήσουμε την ασχήμια της πραγματικότητας έξω. Το να κάνεις ταινίες είναι σαν να παίζεις τον Θεό. Μπορείς να απεικονίσεις τον κόσμο όπως τον βλέπεις μπροστά σου, αλλά και όπως θα ήθελες να είναι. Άρα είναι κάτι ρεαλιστικό, μα και μαγικό την ίδια στιγμή. Όταν οι ταινίες δεν έχουν μαγεία, μυστήριο, ομορφιά, δεν είναι πραγματικό σινεμά για μένα.

Γιατί επιλέξατε να αφηγηθείτε την ιστορία σε κεφάλαια;
Ήταν μια ιδέα η οποία με βοήθησε να οργανώσω την ιστορία σαν παλιό μύθο. Είναι μέρος του συνεχούς παιχνιδιού μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας το οποίο παίζει η ταινία. Επίσης, οι τίτλοι κάθε κεφαλαίου δίνουν ενδείξεις για το τι πρόκειται να συμβεί, επομένως αυτή η επιλογή έχει και μια επιπλέον αφηγηματική λειτουργία.

“Η αμφιβολία, σημαίνει “όχι”, γιατί το “ναι” είναι πάντα πολύ ξεκάθαρο”. Συμφωνείτε μ’ αυτό που λέει στην ταινία η Ραμόνα;
Συμφωνώ. Αλλά είναι μυστικό, μην το πείτε πουθενά!

Ποιες αναγνωρίζετε ως άμεσες επιρροές σας, πέρα από τον “Νευρικό Εραστή”, για τον οποίο γίνεται ευθεία αναφορά στην ταινία;
Όπως σας είπα, το “Μανχάταν”, για το ασπρόμαυρο και το φόρο τιμής στην πόλη, και η “Γκαρσονιέρα” ήταν οι δυο ταινίες που είχα στο νου μου όταν έγραφα το σενάριο και φυσικά κατά το γύρισμα. Ήθελα να κάνω μια κλασική αμερικανική κωμωδία – ανάλαφρη, αστεία, ρομαντική. Τότε το “Frances Ha” ήταν εκεί για να μου υπενθυμίσει ότι θα μπορούσα να κάνω μια σύγχρονη ταινία με αυτόν τον τρόπο.

Πως επιλέξατε την Λούρδες Χερνάντεζ για πρωταγωνίστρια;
Έψαχνα για μήνες για τη Ραμόνα μου, αλλά δεν μπορούσα να τη βρω. Ξαφνικά, το Youtube πρότεινε ένα βίντεο της Λούρδες, στο οποίο τραγουδά μια ακουστική εκδοχή ενός από τα παλιά της τραγούδια. Είχα ακούσει πολύ Russian Red, όπως είναι γνωστή ως τραγουδίστρια, αλλά δεν είχα ιδέα ότι ήταν Ισπανίδα ή πώς έμοιαζε. Όταν το είδα, σκέφτηκα: αυτή είναι η Ραμόνα. Έψαξα λοιπόν και ανακάλυψα ότι τώρα ζούσε στο Λος Άντζελες και ήθελε να γίνει ηθοποιός. Της έστειλα το σενάριο και μου είπε αμέσως ναι. Χρειαζόμουν να ερωτευτώ την Ραμόνα για να την κινηματογραφήσω σωστά και με την Λούρδες το έκανα αμέσως. Έχει μια πολύ ιδιαίτερη ενέργεια και είναι μαγνήτης για την κάμερα: χαρισματική και εύθραυστη ταυτόχρονα.