Δύο προς Ένα

Δύο προς Ένα

Ανάλαφρη (υπαρκτο)σοσιαλιστική νοσταλγία, με καλοδεχούμενο αντικαπιταλιστικό τουίστ και feelgood διάθεση που, βέβαια, ωραιοποιεί αδόκιμα τις ελαττωματικές πτυχές της ανατολικογερμανικής πραγματικότητας.

Το Τείχος του Βερολίνου έχει πια γκρεμιστεί και μαζί του διαλύεται η Ανατολική Γερμανία. Λίγο πριν την κατάλυση του σοσιαλιστικού κράτους, οι πολίτες του οφείλουν να παραδώσουν ό,τι συνάλλαγμα διαθέτουν σε γερμανικά μάρκα, αφού σύντομα το νόμισμα δεν θα έχει καμία αξία. Στο μεταίχμιο μεταξύ ενοποίησης και λήθης, μια παρέα φίλων ανακαλύπτει εκατοντάδες εναπομείναντα χαρτονομίσματα, που προορίζονται για καταστροφή. Αποφασίζει, τότε, να τα κλέψει και να τα ξοδέψει, όσο ακόμα υπάρχει καιρός.

Κάτι ανάμεσα σε ανάλαφρη heist movie και feelgood “παρεΐστικη” κωμωδία, το φιλμ της Νάτια Μπράνκχορστ (πάλαι ποτέ πρωταγωνίστριας του περιβόητου “Christiane F.”) κερδίζει στο επίπεδο της νοσταλγίας και της καλοδεχούμενης αντικαπιταλιστικής προσέγγισης του θέματός του. Βλέπετε, οι ήρωες δεν βλέπουν θετικά τη γνωριμία με την ελεύθερη αγορά η οποία, μεταξύ άλλων, θα τους φέρει αντιμέτωπους με πρωτοφανείς καταστάσεις, όπως η ανεργία και η επισφαλής στέγαση. Γι’ αυτό και τα χρήματα που ανακαλύπτουν αποτελούν μεν αφορμή για την προσωρινή ικανοποίηση της καταναλωτικής τους όρεξης, αλλά ίσως ανοίξουν το δρόμο για έναν εναλλακτικό, δικαιότερο τρόπο ζωής.

Η Μπράνκχορστ εμφυσεί “καουρισμακική” χαριτωμενιά στο ύφος της, κάτι που κάνει γνώριμα συμπαθείς τους χαρακτήρες, οι οποίοι ενσαρκώνονται από διακεκριμένους ηθοποιούς, όπως η αλάνθαστη Σάντρα Χίλερ (“Ανατομία μιας Πτώσης”). Από την άλλη, η αδόκιμη ωραιοποίηση του ανατολικογερμανικού παρελθόντος, σε συνδυασμό με την αφηγηματική αναποφασιστικότητα, αφού πότε προτεραιοποιείται η διαχείριση της κλοπής, πότε οι υπαρξιακές και κούφιες ιδεολογικές ανησυχίες των πρωταγωνιστούν, “απλώνουν” αχρείαστα σε διάρκεια τη δραματουργία. Μιας και είπαμε Καουρισμάκι, κάτι ξέρει ο Φινλανδός που δεν ξεπερνά ποτέ τα 90 λεπτά…

Γερμανία. 2024. Διάρκεια: 116΄. Διανομή: ROSEBUD.21.