Ο διευθύνων σύμβουλος της Stellantis, ο χαρισματικός Carlos Tavares, δήλωσε στις 25 Ιουλίου ότι θα θυσιάσει ένα μέρος των καλοκαιρινών διακοπών του για να μεταβεί στις ΗΠΑ προκειμένου να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο -στην παρούσα φάση- πονοκέφαλο του ομίλου: την αγορά της Βόρειας Αμερικής. Αλλά, μια ακόμη καυτή πατάτα για τον Tavares, φαίνεται να είναι η διαχείριση της Maserati.
Οι πωλήσεις της θρυλικής μάρκας σε παγκόσμια βάση, μειώθηκαν περισσότερο από το μισό στο πρώτο εξάμηνο του έτους, υποχωρώντας κάτω από τα 1.100 οχήματα το μήνα, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει ζημιά, σε σχέση με τα κέρδη στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2023. Για το σύνολο του έτους, η Maserati προβλέπεται να διαθέσει λιγότερα από 12.000 οχήματα και να παρουσιάσει αρνητικό διψήφιο περιθώριο κέρδους (ήταν -13% στο πρώτο εξάμηνο).
Η Ferrari, η οποία ήλεγχε τη Maserati από το 1997 έως το 2005, θα μπορούσε να είναι το “καλύτερο σπίτι” της δεύτερης, επίσης ιταλικής και εξίσου ιστορικά σημαντικής μάρκας, που ανήκει στον όμιλο Stellantis από το 2021.
Από την εισαγωγή της στη Wall Street το 2015, η Ferrari έχει επιδείξει θεαματική απόδοση: Το 2023 παρουσίασε κορυφαίο -για τα δεδομένα του κλάδου- περιθώριο λειτουργικού κέρδους (που έφτασε το 27%) και έσοδα σχεδόν 6 δισεκατομμυρίων ευρώ με πωλήσεις μόλις 13.663 αυτοκινήτων.
Η Ferrari θα μπορούσε να είναι η καταλληλότερη εταιρεία για να διαχειριστεί σωστά τη Maserati, και να συμβάλλει στην ανοικοδόμησή της τελευταίας. Παρά το γεγονός ότι είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο, η Exor (το ιταλικό fund συμφερόντων της οικογένειας Agnelli-Elkann) και ο Piero Ferrari ελέγχουν αρκετά δικαιώματα ψήφου για να προωθήσουν την εξαγορά της Maserati, ανεξάρτητα από πιθανές καταγγελίες άλλων μετόχων.
Τα σημαντικά οφέλη της συμφωνίας
• Η Maserati θα ήταν σε θέση να κατασκευάζει αυτοκίνητα που ταιριάζουν στην ταυτότητα της μάρκας και όχι να πουλάει μοντέλα όπως η Grecale, η οποία είναι μια rebadged Alfa Romeo Tonale. Πολλοί πελάτες αναγνωρίζουν ότι η Tonale είναι μια εξαιρετική Alfa Romeo, αλλά η Grecale δεν είναι μια πραγματική Maserati. Αυτό αντικατοπτρίζεται στην πτώση των πωλήσεων του μοντέλου κατά περισσότερο από 40% στην Ευρώπη στο πρώτο εξάμηνο.
• Η Stellantis θα απαλλαγεί από μια μάρκα που, τουλάχιστον κατά τα φαινόμενα, δεν “ταιριάζει” στο portfolio των εταιριών της, απελευθερώνοντας παράλληλα οικονομικούς και διοικητικούς πόρους για τις άλλες 14 μάρκες της.
• Η Ferrari θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τον πρόσθετο όγκο πωλήσεων που αποκτά με την προσθήκη της Maserati, για να τη βοηθήσει με επενδύσεις σε συστήματα κίνησης (κυρίως εν όψει ηλεκτροκίνησης) και ηλεκτρονικά συστήματα, χωρίς να αποδυναμώσει το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της, τον χαρακτήρα της μάρκας.
Δύσκολο παρελθόν
Αυτή δεν είναι η πρώτη δύσκολη στιγμή για τη Maserati. Η Citroen αγόρασε την ιταλική εταιρεία το 1968 και μέχρι το 1975 την έθεσε υπό εκκαθάριση. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1993, η Fiat (η οποία ήλεγχε και τη Ferrari από το 1969 έως το 2015), την εξαγόρασε και αυτή με τη σειρά της, αλλά η προσπάθεια να επιτευχθούν αυξημένοι όγκοι πωλήσεων εις βάρος της “σπανιότητας”, επίσης δεν υπήρξε επιτυχημένη.
Ωστόσο, το 1997 η Fiat έθεσε τη Maserati υπό τη διαχείριση της Ferrari. Δυστυχώς, η κίνηση αυτή δημιούργησε εντάσεις μεταξύ Ferrari και Fiat, οπότε μετά από οκτώ χρόνια η Maserati επέστρεψε στη Fiat, η οποία δημιούργησε έναν ακόμη αδύναμο συνδυασμό, αυτή τη φορά με την Alfa Romeo.
Η σημερινή σύμπραξη με την Alfa Romeo υποτίθεται ότι θα βοηθούσε στην αύξηση των πωλήσεων της Maserati σε 75.000 μονάδες μέχρι το 2025, στόχος που είναι απολύτως ανέφικτος, όπως εξάλλου και ο αντίστοιχος ότι θα μπορούσε να επιτύχει περιθώριο κέρδους 15% (επίσης μέχρι το 2025), ποσοστό που θα αυξάνονταν μακροπρόθεσμα στο 20%.