Ευλογημένος στην τοποθεσία θέατρο Μπέλλος αισθάνεται ο Αλέξανδρος Βάρθης αυτή την περίοδο.
Αφενός γιατί τα βράδια υποδύεται επτά διαφορετικούς ρόλους στην παράσταση που πρωταγωνιστεί και αφετέρου γιατί ο Τάσος από τις «Ψυχοκόρες» ξεδιπλώνει σιγά-σιγά τον εαυτό του στο πλευρό της Δήμητρας Ματσούκα.
«H λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα». Από μόνος του ο τίτλος της παράστασής σας είναι ιδιαίτερος.
«Όπως και το ίδιο το έργο του Βίζνιεκ, ιδιαίτερο από γραφής. Ένα σκληρό έργο που εμείς έχουμε προσπαθήσει να λειάνουμε σε μια προσπάθεια να μην τονίζουμε τη “μαυρίλα” του πράγματος. Πρόκειται για την ιστορία δύο γονιών που μετά τον πόλεμο ψάχνουν τα κόκαλα του παιδιού τους».
Πώς αλήθεια λειαίνεται μια τέτοια κατάσταση;
«Κειμενικά, μπορεί κάπως να συμβεί αυτό. Εγώ σε αυτή την παράσταση κάνω επτά ρόλους. Όλοι οι χαρακτήρες που κάνω είναι τέρατα, ο ένας χειρότερος από τον άλλον, αλλά από ένα πρίσμα πιο χαρωπό. Αυτή η παράσταση νομίζω θα προκαλέσει έναν κλαυσίγελο, με την πολύ θετική έννοια της λέξης. Οι δικοί μου χαρακτήρες είναι τραβηγμένοι από τα μαλλιά γιατί με έναν τρόπο δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι τέτοιοι άνθρωποι πραγματικά υπάρχουν και αυτό κάπως ελαφραίνει την παράσταση γιατί βλέπεις μπροστά σου κάποιες καρικατούρες, όπου όμως καταλήγουν να κάνουν φριχτά πράγματα. Και μέσα σε όλο αυτό, βλέπουμε τους δύο ανθρώπους που ψάχνουν τα κόκαλα».
Ποιοι οι δικοί σας ρόλοι;
«Των ανθρώπων που προσπαθούν να κερδίσουν κάτι από αυτό. Εκμεταλλεύονται κάποιες καταστάσεις για δικό τους όφελος που δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τα χρήματα. Ενδεικτικά θα σας πω πως ο ένας είναι συνοριοφύλακας, ένας νέος γείτονας των γονιών που ψάχνουν, ένας πελάτης μιας πόρνης, ένας μαφιόζος. Όλοι αυτοί συν τρεις-τέσσερις ακόμα. Όλοι κάτι ζητάνε».
Και ο συμβολισμός της παράστασης;
«Το τι ζητάνε οι άνθρωποι μετά τη λήξη ενός πολέμου. Πόσο μπορούν να παραμείνουν άνθρωποι ή να μεταλλαχτούν σε τέρατα όταν ο πόλεμος τελειώσει. Οι συνέπειες των ανθρώπων στις ζωές τους αλλά μέσα από αυτά που οι ίδιοι κάνουν, που μπορεί να είναι χειρότερα τελικά και από τον ίδιο τον πόλεμο».
Γελάει ή κλαίει περισσότερο ο κόσμος;
«Γελάει όσο κλαίει, γιατί ο συγγραφέας του έργου έχει γράψει ατάκες από αστείες έως και επικίνδυνες. Έχει να κάνει με το πώς το διαχειρίζεται ο καθένας και κυρίως η Αικατερίνη Παπαγεωργίου που σκηνοθετεί την παράστασή μας. Πολύ εύστοχα έχει δει το θέμα. Ο στόχος μας δεν είναι να αφήσει ο θεατής τη χολή του στη θέση του θεάτρου που θα κάτσει αλλά να ακουστούν καθαρά τα βαθύτερα νοήματα της παράστασης και για να συμβεί αυτό θα πρέπει η καρδιά και το μυαλό του να είναι ανοιχτά. Και για να είναι ανοιχτά, εμείς δεν πρέπει να τον βαρύνουμε από τα πρώτα λεπτά του έργου. Καλύτερα όμως να δείτε την παράστασή μας στο θέατρο Μπέλλος από Πέμπτη έως και Κυριακή».
Πηγή: TV 24