Ένας σκασμός από ανατροπές και σοκ σε 20 λεπτά: Ας μιλήσουμε για το τέλος στη Bugonia του Λάνθιμου

Ήγγικεν η ώρα. Bugonia ακούγαμε και Bugonia δεν είχαμε δει. Την είδαν δηλαδή κάποιοι λίγοι πριν ένα μήνα στην πρεμιέρα του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας, την είδαν και στο εξωτερικό, σε ΗΠΑ και Βρετανία, από την Παρασκευή που έκανε πρεμιέρα, αλλά στα μέρη μας, σε όλο τους το εύρος, θα έχει την ευκαιρία ο κόσμος να τη δει από αύριο που κυκλοφορεί στις αίθουσες. Καθότι η δημοσιογραφική προβολή της ταινίας έγινε την περασμένη Δευτέρα (σας δώσαμε ένα preview εδώ), μπορούμε πια να μιλήσουμε ανοιχτά για την ταινία του Λάνθιμου, για τις ερμηνείες της Έμμα Στόουν και του Τζέσι Πλέμονς και, κυρίως, για το αν ο Λάνθιμος μας παραδίδει ένα έργο καλύτερο από όσα έχει κάνει στην μετά Κυνόδοντα εποχή του.

Ο καθένας από εμάς που παρακολουθεί και στηρίζει έναν οποιονδήποτε καλλιτέχνη, επιλέγει να εντάξει κάθε του έργο υφολογικά ανάλογα με την υποκειμενική του ερμηνεία. Για μένα, για παράδειγμα, ο Λάνθιμος χωρίζεται σε 3 περιόδους. Την περίοδο της Κινέτας, του Κυνόδοντα και των Άλπεων, την περίοδο του Αστακού και του Ιερού Ελαφιού και μετά, στην 3η περίοδο, όλες του η ταινίες, με τη Bugonia να συμπεριλαμβάνεται. Αν και το The Favourite είναι στα δικά μου μάτια μια ξεχωριστή κατηγορία, κάτι όσο το δυνατόν λιγότερο λανθιμικό, με βάση το πριν και το μετά.

Όλα αυτά βέβαια είναι προσωπικές ερμηνείες, ανάγκες και… οπτασίες, που τραγουδούν οι Κατσιμιχαίοι, που δεν αφορούν τον κάθε αναγνώστη κι ούτε συνιστούν κάποιο θέσφατο.

Στα της ταινίας, λοιπόν, η Bugonia είναι μια ιστορία από εκείνες που όταν τη βλέπεις να εξελίσσεται σε κινηματογραφική αφήγηση, κατανοείς απόλυτα γιατί γοήτευσε τον Λάνθιμο και τον σεναριογράφο Γουίλ Τρέισι (The Menu, The Regime, Succession).

Η Bugonia βασίζεται σε μια οικολογική ταινία από τη Νότια Κορέα του 2003, όμως παίρνει το σενάριο και το πηγαίνει σε ακόμα πιο ενδιαφέροντα μονοπάτια.

Η πλοκή της Bugonia

Βασισμένη στη νοτιοκορεάτικη Save The Green Planet, ταινία του 2003, η Bugonia έχει στο επίκεντρό της τη Μισέλ Φούλερ (Έμμα Στόουν), τη CEO μιας μεγάλης εταιρείας που δραστηριοποιείται στον φαρμακευτικό κλάδο. Είναι μεγάλο κεφάλι στις ΗΠΑ και στην παγκόσμια βιομηχανία, οπότε όταν λέει κάτι, γίνεται είδηση. Η ίδια ζει σε μια γειτονιά απομονωμένη και ήσυχη και αυτό την καθιστά εύκολο στόχο για δύο λαϊκούς ανθρώπους, τον Τέντι (Πλέμονς) και τον «χαζούλη» ξάδερφό του Ντον (Έινταν Ντέλμπις), που έχουν πειστεί ότι ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχουν εξωγήινοι με ανθρώπινη εμφάνιση, και η Μισέλ είναι μια από αυτούς.

Έτσι, αποφασίζουν να την απαγάγουν, να την κρατήσουν αιχμάλωτη στο υπόγειο του σπιτιού τους και να της ζητήσουν να τους φέρει σε επαφή με τους ανώτερους της εξωγήινους που βρίσκονται στο μητρικό σκάφος. Μάλιστα, της έχουν ξυρίσει τα μαλλιά γιατί πιστεύουν πως αυτά είναι κεραίες επικοινωνίας με το σκάφος. Στην πορεία αυτής της αιχμαλωσίας, κι αφού συζητούν για μια παλιότερη συναναστροφή τους, με τη μητέρα του Τέντι να είχε πέσει σε κώμα μετά από συμμετοχή σε πειραματική έρευνα φαρμάκου της εταιρείας της Μισέλ, ο Τέντι ισχυρίζεται ότι έκανε λάθος που πίστευε ότι η Μισέλ είναι εξωγήινος «υπάλληλος» και δεν αντιλήφθηκε ότι είναι η βασίλισσα.

Καθώς ο ίδιος έχει μελίσσια, την παρομοιάζει με τη βασίλισσα στις μέλισσες που τρώει τους εργάτες για να αναπαραχθεί και ζητά να μάθει πληροφορίες για το σχέδιό τους να καταστρέψουν τον πλανήτη επειδή η ανθρωπότητα έχει κακοφορμίσει. Όλα θα συμβούν το βράδυ της πανσελήνου, εντός 48 ωρών από τη στιγμή της απαγωγής. Σε αυτό το διάστημα η Μισέλ, έχοντας το πάνω χέρι διανοητικά, επιχειρεί να παίξει ένα mind game για να την αφήσουν ελεύθερη και τα πράγματα θα πάρουν μια σοκαριστική τροπή όταν θα έρθει στο σπίτι ένας αστυνομικός για να κάνει ερωτήσεις στον Τέντι, ένας αστυνομικός που τον ξέρει καλά, που του έκανε babysitting όταν ήταν μικρός και που, όπως αφήνεται να εννοηθεί, τον βίασε. Δεν παίζει κανέναν ρόλο στην πλοκή, γι’ αυτό το αναφέρω.

Από κει και μετά, η ταινία θα μετατραπεί σε εκείνη τη μεγάλη και απότομη κατηφόρα στο χωριό, στην οποία σπρώχνεις κάποιο καρότσι με τον φίλο σου μέσα, γιατί είστε αγοράκια και σκεφτήκατε ότι θα έχει φοβερή πλάκα να φεύγει ο ένας ανεξέλεγκτος προς τα κάτω, με μεγάλη την πιθανότητα να εκτοξευτεί και να καρφωθεί σε κάποιο δέντρο ή τοίχο.

Η Bugonia έχει ένα σενάριο που ανοίγει όλα τα μονοπάτια ώστε η ταινία να αγγίξει το υψηλότερο δυνατό επίπεδο για τα δεδομένα της,

Δεν προλαβαίνεις να μετράς ανατροπές στο τελευταίο 20λεπτο

Το πώς πηγαίνει από εκεί και μετά η Bugonia, είναι απερίγραπτο χωρίς spoilers. Από εκεί που νομίζεις ότι ο Τέντι έχει πειραχτεί εγκεφαλικά από τον πόνο της μάνας του που είναι σε κώμα, και έχει γίνει ένας «ψεκασμένος» συνωμοσιολόγος, καταλήγεις να τον θεωρήσεις διάνοια. Κι από εκεί που λυπάσαι για τη Μισέλ, φτάνεις να την αντιπαθείς, αλλά εν τέλει να την κατανοείς και να θεωρείς τις πράξεις της απαραίτητες.

Η Bugonia έχει ένα σενάριο που ανοίγει όλα τα μονοπάτια ώστε η ταινία να αγγίξει το υψηλότερο δυνατό επίπεδο για τα δεδομένα της, προσφέρει δυνατότητες στη σκηνοθεσία και ο Λάνθιμος τις εκμεταλλεύεται στο έπακρο, και δίνει υλικό στους ηθοποιούς για να ερμηνεύσουν ρόλους που από ένα σημείο και μετά απαιτούν να ξεφύγεις από το είναι σου, να απαρνηθείς όλα όσα είσαι.

Τόσο η Έμμα Στόουν όσο και ο Τζέσι Πλέμονς φεύγουν στην ερμηνευτική στρατόσφαιρα με όσα καλούνται να κάνουν για τους ρόλους τους. Αν αυτό που είδατε στο Poor Things σας προκάλεσε σοκ για τα όσα έκανε η Στόουν, πού να δείτε τι κάνουν στη Bugonia οι δύο πρωταγωνιστές. Με το σώμα τους, με το στόμα τους, με το βλέμμα τους, χρησιμοποιούν κάθε διαθέσιμο όπλο στη φαρέτρα τους. Ακόμα και τα πιο μικρά αξεσουάρ στην εμφάνισή τους, συνεισφέρουν στη διαμόρφωση μιας εικόνας.

Η ταινία κοιτάζει στα μάτια το Poor Things, για μένα την καλύτερη ταινία του Λάνθιμου, δεν στέκεται δίπλα της, με τίποτα δεν την ξεπερνά, αλλά έχει καθαρό οπτικό πεδίο. Βασικά, η ανατροπή στο φινάλε και η σκηνή που περιλαμβάνει και το Σαρακήνικο στη Μήλο, είναι στιγμές απογείωσης για τη διαδικασία αφήγησης. Έχει στο τελευταίο 20λεπτο τόσα απροσδόκητα η ταινία που την καθιστούν ένα αφηγηματικό masterclass.

Η φωτογραφία, το μοντάζ, τα χρώματα, η ηχητική επένδυση, όλα συνδυάζονται για να λειτουργήσουν προς όφελος της θέασης, αλλά δεν είναι τόσο εμφανή στο μάτι και τις αισθήσεις μπροστά στη δύναμη του σεναρίου. Ένα σενάριο που έχει μέσα του και την ακτιβιστική παρακίνηση, το μήνυμα για την αποφορά των ανθρώπων που έχει απλωθεί στον πλανήτη, αλλά είναι τόσο χειμαρρώδες το τέλος, που χάνεις αυτόν τον προσανατολισμό.

Όλα αυτά που γράφω, δεν τα ένιωσα από την πρώτη στιγμή που βγήκα από την αίθουσα. Άφησα επίτηδες τις μέρες να περάσουν για να δω πώς θα διαμορφωθεί μέσα μου και τώρα, όσο γράφω κάθε λέξη, εμφανίζεται η επόμενη μπροστά μου. Ίσως σε αυτό να συμπυκνώνεται και η σημασία του Λάνθιμου για το σύγχρονο σινεμά, η συμβολή του και η ουσία του.

Η Bugonia θα είναι στα Όσκαρ, θα είναι ανάμεσα στα φαβορί και μένει να δούμε αν αυτή τη φορά ο Λάνθιμος θα βραβευτεί για τη σκηνοθεσία του.

Διαβάστε ακόμη: Nouvelle Vague: Μια νέα ταινία για την εποχή της επανάστασης στο σινεμά

TAGS :
Bugonia Γιώργος Λάνθιμος Έμμα Στόουν ταινία