Σεντρίκ Καν: “Έκανα μια ταινία για το σινεμά ως εργασία”

Η νέα ταινία του Σεντρίκ Καν, “Το γύρισμα” έκανε πρεμιέρα Εκτός Συναγωνισμού στο Επίσημο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας, ενώ στην Ελλάδα προβλήθηκε για πρώτη φορά ως Επίσημη Ταινία Έναρξης του 24ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου παρουσία του σκηνοθέτη. Πλέον προβάλλεται σε διανομή στις ελληνικές αίθουσες. 

ΣΧΕΤΙΚΑΤο γύρισμα

Σ’υμφωνα με την επίσημη σύνοψη: “Ο Σιμόν, έμπειρος σκηνοθέτης, ξεκινάει γυρίσματα μιας ταινίας που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα για τον αγώνα εργατών να σώσουν το εργοστάσιο τους από το κλείσιμο. Αντιμέτωπος με τα ψέματα του παραγωγού του, ηθοποιούς σε νευρική κρίση και ένα συνεργείο σε αναστάτωση, νιώθει ότι τα γεγονότα τον ξεπερνούν. Καθώς οι χρηματοδότες απειλούν με αποχώρηση, μοναδικός σύμμαχος του θα αποδειχτεί ένας νεαρός ντόπιος στον οποίο εμπιστεύεται τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για το γύρισμα της ταινίας…”

Ο έμπειρος και πολυπράγμων Σεντρίκ Καν βάζει το δικό του ξεκαρδιστικό όσο και γλυκόπικρο «λιθαράκι» όχι ακριβώς για να ενισχύσει λίγο παραπάνω τη μυθολογία της λαμπερής κινηματογραφικής βιομηχανίας, αλλά μάλλον για να μας χαρίσει την πλήρη αποδόμηση της μαγικής εικόνας που συνοδεύει συνήθως την κατασκευή και στα παρασκήνιά της. Το Γύρισμα θυμίζει περισσότερο …πόλεμο, σε κάθε επίπεδο, ταξικό, οικονομικό, φιλικό, ερωτικό, όπως ακριβώς δηλαδή και ο κόσμος γύρω μας, κάνοντας σχεδόν αξεδιάλυτα τα όρια ανάμεσα στην ταινία και την κωμωδία της ίδιας της ζωής.

Η άποψη του MOVE IT για την ταινία

Ο Σεντρίκ Καν μιλά για το φιλμ: 

Το Γύρισμα είναι ένα σχέδιο που το σκέφτομαι χρόνια, καθώς ήθελα να παρουσιάσω τη δική μου εκδοχή για τον χώρο των γυρισμάτων. Δεν πρόκειται για μια ταινία που μιλάει για το σινεμά ως τέχνη ή φάντασμα, αλλά για το σινεμά ως εργασία. Αυτή η διάκριση είναι πολύ σημαντική για μένα. Και πολλά πράγματα τα οποία εξιστορώ σε αυτή την ταινία θα μπορούσαν να μεταφερθούν αλλού. Ο κινηματογράφος είναι ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας όπως άλλοι και οι ταξικές διαφορές που βλέπουμε αλλού, υπάρχουν και εδώ.

Όλοι μου είπαν, «κάνεις τη δική σου Αμερικάνικη Νύχτα». Ειλικρινά δεν ήταν αυτή η αναφορά μου. Σκεφτόμουν περισσότερο μια ταινία του Τομ Ντι Τσίλο, Καλλιτέχνες… στον ύπνο τους, γιατί είναι πολύ δυνατή και με ειρωνεία στις λεπτομέρειες. Και ύστερα είναι οι ταινίες του Νάνι Μορέτι, που είναι πάντα πολύ πολιτικές, και βέβαια γύρω από το σινεμά. Αυτό που με ενδιέφερε, ήταν να μιλήσω για το σινεμά από μια κοινωνική και πολιτική σκοπιά και καθόλου μυθολογική. Η μυθολογία του κινηματογράφου δεν με ενδιέφερε, εστιάζω στην κοινωνιολογία των γυρισμάτων. Ήθελα να δείξω την τρέλα των συνεννοήσεων και των διαφωνιών. Προτεραιότητά μου ήταν να κάνω μια κωμωδία, με ένα ελαφρύ πνεύμα. Ήθελα να κάνω μια πολιτική, κοινωνική, ανθρώπινη ταινία γύρω από το σινεμά μα πάνω από όλα διασκεδαστική.