Παγίδα

Παγίδα

Άλλη μια πρωτότυπη ιδέα του σκηνοθέτη της «Έκτης Αίσθησης» για ένα αγωνιώδες θρίλερ χαραμίζεται, καθώς εξαντλείται γρήγορα, δίνοντας τη θέση της σε μια εξωφρενικά ασυνάρτητη κορύφωση.

Από πρωτότυπες ιδέες, άλλο τίποτα. Από δυνατότητες αξιοποίησής τους, όμως, Μ. Νάιτ Σιάμαλαν δεν μπορεί να καυχηθεί ιδιαίτερα. Πέραν της “Έκτης Αίσθησης”, του “Άφθαρτου” και του “Σκοτεινού Χωριού”, όλα στην αρχή της χολιγουντιανής καριέρας του, έχει χαραμίσει τη δυναμική όλων των υπόλοιπων θρίλερ που ακολούθησαν, άλλοτε αφήνοντας το αρχικό εύρημα ξεκρέμαστο κι άλλοτε εκβιάζοντας μια ανατροπή που θα άφηνε το θεατή εμβρόντητο. Ό,τι συμβαίνει και στην “Παγίδα” δηλαδή, η οποία πολύ γρήγορα – ήδη από το τολμηρό τρέιλέρ της – μας αποκαλύπτει το αγωνιώδες διακύβευμά της: ένας πατέρας συνοδεύει την έφηβη κόρη του στη sold out συναυλία της αγαπημένης της τραγουδίστριας. Κατά τη διάρκεια του σόου, όμως, εκείνος διαπιστώνει πως κάτι παράξενο συμβαίνει σε σχέση με την παρουσία των αστυνομικών στο γήπεδο, για να συνειδητοποιήσει έκπληκτος ότι το όλο event είναι μια καλά στημένη παγίδα για… τον ίδιο.

Γνωρίζοντας ποιος είναι ο κακός της υπόθεσης, η ταινία κρατάει “σπαρταριστή” στα χέρια της μια ενδιαφέρουσα συναισθηματική αντίφαση η οποία χαρακτηρίζει την κινηματογραφική (και όχι μόνον) αφήγηση. Από τη μια ο θεατής απαιτεί δικαιοσύνη και τιμωρία τού κάθε ενόχου, από την άλλη ταυτίζεται πάντα με το βασικό πρωταγωνιστή της ιστορίας, ευχόμενος – ενδόμυχα αν είναι ο κακός – να ξεφύγει από τους διώκτες του. Ένα στοιχείο το οποίο ο Χίτσκοκ είχε κατανοήσει και αξιοποιήσει πλήρως, με τον Σιάμαλαν να ακολουθεί για κάποια ώρα πιστά τα χνάρια του μετρ. Όχι για πολύ όμως. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα δεν αξιοποιείται πλήρως, οι συμπτώσεις αρχίζουν και γίνονται ολοένα και πιο εκκωφαντικές και αναπόφευκτα δεν αργεί το σασπένς να ξεθυμάνει και η υπομονή να εξαντληθεί.

Οπότε η “Παγίδα” περνάει στην επόμενη “πίστα” και εκεί είναι που τα κάνει εντελώς μαντάρα. Η πλοκή έχει ξεμείνει πλέον από ιδέες, ο χάρτινος χαρακτήρας της τραγουδίστριας αναλαμβάνει ρόλο δυναμικού πρωταγωνιστή (ολέθρια η επιλογή της Σαλέκα Σιάμαλαν, κόρης του σκηνοθέτη) και οι απιθανότητες διαδέχονται τις κοινοτοπίες, μέχρι την εξωφρενικά ασυνάρτητη κορύφωση. To plot twist της οποίας είναι πως δεν υπάρχει plot twist.

ΗΠΑ. 2024. Διάρκεια: 90΄. Διανομή: TANWEER