6.1 C
London
Friday, December 13, 2024

Οι 10 καλύτερες ταινίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ

Date:

Related stories

Πέδρο Αλμοδόβαρ

Από το 1974 και το δεκάλεπτο “Dos Putas, o Historia de Amor que Termina en Boda”, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ έχει συμπληρώσει μισό αιώνα πίσω από την κάμερα, υπογράφοντας συνολικά 13 μικρού και 24 μεγάλου μήκους ταινίες. Η τελευταία απ’ αυτές είναι και η πρώτη του στην αγγλική γλώσσα, με το “Διπλανό Δωμάτιο” να κάνει πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας, όπου και απέσπασε το Χρυσό Λιοντάρι. Με αφορμή την προβολή της από σήμερα Πέμπτη 14/11 στις ελληνικές αίθουσες, διαλέγουμε τις δέκα καλύτερες στιγμές ενός από τους πλέον επιδραστικούς σκηνοθέτες της εποχής μας.

10. Αμαρτωλές Καλόγριες (1983)

Κυνηγημένη, μια νεαρή τραγουδίστρια κρύβεται σ’ ένα μοναστήρι, όπου την περιποιούνται πέντε παράξενες καλόγριες – ανάμεσά τους μια ηρωινομανής, μια που έχει για κατοικίδιο μια τίγρη και μια που γράφει μυθιστορήματα με ψευδώνυμο. Με ανατρεπτική, μπουνιουελική αυθάδεια, ο Αλμοδόβαρ σατιρίζει καυστικά όλο το χριστιανικό/καθολικό τελετουργικό και εξυμνεί τη γυναικεία αλληλεγγύη, έναν από τους τρόπους επιτυχημένης εξέγερσης ενάντια στην επίσημη εξουσία (φαλλοκρατική – μιλιταριστική – εθνικοπατριωτική – κληρική) που συναντάμε συχνά στο έργο του.

Αμαρτωλές Καλόγριες

9. Πόνος και Δόξα (2019)

Αυτοβιογραφικός όσο ποτέ, ο Αλμοδόβαρ επιχειρεί να τα βρει με το παρελθόν και τα προσωπικά του φαντάσματα. Ως Σαλβαδόρ, από τη μία ανακαλεί τη ζωή δίπλα στη μητέρα του στη Βαλένθια, από την άλλη, ως καταξιωμένος μα απομονωμένος σκηνοθέτης, αναζητά τον πρωταγωνιστή μιας παλιάς επιτυχίας του. Λιτός και απόλυτα ώριμος, θα μπλέξει δεξιοτεχνικά αυτό το ταξίδι στον βιωμένο χρόνο με την καλλιτεχνική δημιουργία, θα συμβιβαστεί με τους κάθε λογής εθισμούς που αποτελούν κομμάτι της προσωπικότητάς μας και θα ανακαλύψει την αληθινή δόξα που κρύβει μέσα του ο αγιάτρευτος πόνος.

Πόνος και Δόξα

8. Ο Νόμος του Πόθου (1987)

Το πρώτο Teddy award στην ιστορία του Φεστιβάλ Βερολίνου αφορά το περίπλοκο ερωτικό τρίγωνο ενός γκέι σκηνοθέτη, της τρανσέξουαλ αδελφής του και ενός καταπιεσμένου, φονικά εμμονικού θαυμαστή του. Οι αλμοδοβαρικές ιδέες (κυρίως αυτή της σχέσης ζωής και τέχνης) δένουν εδώ για πρώτη φορά με συνεκτικό τρόπο, τα διλήμματα των ηρώων αποκτούν υπαρξιακές διαστάσεις και η απελευθερωμένη σεξουαλικότητά τους μετατρέπει τον “Νόμο…” σ’ ένα μοντέρνο μελόδραμα με ευδιάκριτη πλέον σκηνοθετική υπογραφή.

Ο Νόμος του Πόθου

7. Καυτή Σάρκα (1997)

Λιτό και τραχύ crime thriller όπου το σεξ, η σινεφιλία, τα διασταυρωμένα πεπρωμένα, η Ισπανία του κιτς (αλλά και της διαδρομής από τον Φράνκο στη δημοκρατία), η απιστία, η ζήλια και η ενοχή (που βασανίζει όλους τους χαρακτήρες) δίνουν και πάλι το “παρών” σε μια ιστορία την οποία ο Αλμοδόβαρ έχει κάνει εντελώς δική του, κρατώντας μόνο τον βασικό σκελετό του μυθιστορήματος της Ρουθ Ρέντελ “Ο βιαστής”.

Καυτή Σάρκα

6. Μια Ζωή Ταλαιπωρία (1984)

Η πιο αστεία στιγμή του σκανταλιάρη Ισπανού, εμπνευσμένη “από τον κόσμο της νοικοκυράς, ο οποίος με διασκεδάζει και ταυτόχρονα με φοβίζει, εξαιτίας της τρομακτικής αποξένωσής του”. Με οδηγό μια σαρωτική Κάρμεν Μάουρα, το παράλογο εισβάλλει στην αστική ισπανική καθημερινότητα, όπου εξωφρενικοί χαρακτήρες και καταστάσεις εναλλάσσονται με καταιγιστικό ρυθμό. Κάτω από το ξέφρενο χιούμορ, όμως, μια βαθιά θλίψη αναδύεται μέσα από τους τέσσερις τοίχους του μαδριλένικου διαμερίσματος, εκεί όπου ο σουρεαλισμός, το μελόδραμα, η ποπ κουλτούρα και η κοινωνική κριτική γίνονται ένα με απολαυστικό κινηματογραφικό θάρρος.

Μια Ζωή Ταλαιπωρία

5. Μίλα της (2002)

Μετρ της απροσδόκητης, ευφάνταστης πλοκής, η οποία πραγματεύεται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο παρόμοιες εμμονές, ο Αλμοδόβαρ μιλάει κι εδώ για βουβές εκφράσεις και αδήλωτες ανάγκες, τελετουργίες θανάτου με ερωτική διάσταση, σχέση ζωής και θεάματος. Εκπλήσσει με τον “αόρατο” τρόπο με τον οποίο αλλάζει αφηγηματική πορεία (από τη σαπουνόπερα στην καθαρή τραγωδία), σε ένα αψεγάδιαστα ορθογραφημένο, πολυβραβευμένο δράμα με Όσκαρ σεναρίου, Ευρωπαϊκά Βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου, ξενόγλωσσο Σεζάρ και Χρυσή Σφαίρα.

Μίλα της

4. Το Δέρμα που Κατοικώ (2011)

Σκηνοθετούμε τη ζωή μας σαν θέαμα συναρπαστικότερο της πραγματικότητας, το οποίο δεν μπορούμε από ένα σημείο και μετά να ελέγξουμε. Η μόνιμη αλμοδοβαρική θεματική μετατρέπεται εδώ σε μοντέρνα τραγωδία, οι αισχύλειες διαστάσεις της οποίας προσαρμόζονται με μια σειρά θαυματουργών κινηματογραφικών κινήσεων στο σήμερα. Ο χιτσκοκικός “Δεσμώτης του Ιλίγγου” οδηγεί αυτό το δαιδαλώδες αριστούργημα που αγκαλιάζει όλη την κινηματογραφική ιστορία, από τον “Φρανκενστάιν” του Τζέιμς Γουέιλ και τον εξπρεσιονιστικό Φριτς Λανγκ ως την “Τριστάνα”, τα giallo του Μάριο Μπάβα και τα “Μάτια Δίχως Πρόσωπο” του Ζορζ Φρανζί.

Το Δέρμα που Κατοικώ

3. Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης (1988)

Η ταινία που καθιέρωσε τον 37χρονο προβοκάτορα ως δημιουργό πρώτης γραμμής είναι μια ξεκαρδιστική όσο και γλυκά θλιμμένη ακτινογραφία της θηλυκής ψυχοσύνθεσης, τη στιγμή που κάθε αλμοδοβαρική πινελιά (οι σινεφίλ αναφορές, οι αντισυμβατικοί χαρακτήρες, η μάχη των δυο φύλων, οι καταιγιστικοί διάλογοι, η ανατρεπτική πλοκή, η έλλειψη, αλλά και η ανάγκη της ανθρώπινης επικοινωνίας, η χρήση των τραγουδιών, το πολύχρωμο ντεκόρ) συμπληρώνει με ακρίβεια ένα ακαταμάχητο, απολαυστικό κινηματογραφικό φρέσκο.

Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης

2. Γύρνα Πίσω (2006)

Ο Πέδρο επιστρέφει στη Λα Μάντσα της παιδικής του ηλικίας και στον αριστοτεχνικό, τέλεια ζυγισμένο συνδυασμό δράματος και κωμωδίας. Κυρίαρχη, η ιδέα της μητρότητας φέρνει κοντά τις αποκλεισμένες από τη δικαιοσύνη ηρωίδες: παράνομες κομμώτριες, ανύπαντρες μητέρες, κόρες-δολοφόνοι, θείες με προβλήματα ακοής, ζωντανά φαντάσματα. Πρόκειται για τη μεγαλοφυώς απλούστερη στιγμή μιας συναρπαστικής φιλμογραφίας, η οποία απέσπασε οσκαρική υποψηφιότητα για την Πενέλοπε Κρουζ και πλήθος φεστιβαλικών και ακαδημαϊκών διακρίσεων.

Γύρνα Πίσω

1. Όλα για τη Μητέρα μου (1999)

Όλα ξεκινούν από την κασσαβετική “Νύχτα Πρεμιέρας” και καταλήγουν σε ένα συγκινητικό, αισιόδοξο και πολυδιάστατο αριστούργημα υποδειγματικής κομψότητας. Εδώ όλοι οι εξεζητημένοι χαρακτήρες είναι οργανικά ενσωματωμένοι σε μια μελοδραματική μυθοπλασία που αποτελεί έναν δοξαστικό ύμνο στη γυναίκα, κοινωνικά υποχρεωμένη να υποδύεται ρόλους στη θεατρική σκηνή της πραγματικότητας. Ώριμος όσο ποτέ, ο Ισπανός auteur σχολιάζει ευφάνταστα τη σχέση του έρωτα με τον θάνατο και δένει σφιχτά την αληθινή ζωή με τις κινηματογραφικές εικόνες, στον απόλυτο καλλιτεχνικό θρίαμβό του, βραβευμένο με ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Όλα για τη Μητέρα μου

Latest stories