Είδαμε τον επικό ‘Μονομάχο II’ που σερβίρει αίμα, δάκρια και ελληνορωμαϊκό coolness

Το σίκουελ με το πιο καυτό πρωταγωνιστικό δίδυμο προσφέρει ψορταστικό κινηματογραφικό θέαμα.

Πόσοι από εσάς θυμάστε, στ’ αλήθεια, τον “Μονομάχο” του 2000; Εννοώ, να θυμάστε καλά το ύφος της περιπέτειας του Ρίντλεϊ Σκοτ, όχι μονάχα τον οσκαρικό πρωταγωνιστή Ράσελ Κρόου να απευθύνεται ρητορικά στους θεατές του Κολοσσαίου “are you not entertained?”. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αυτή η εισαγωγή δεν γίνεται για να σχολιαστεί ειρωνικά το γεγονός πως μετά από σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια εμφανίζεται ένα ακόμα χολιγουντιανό σίκουελ με τη μορφή του “Μονομάχου II”. Αντιθέτως, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πώς το εν λόγω αρχαιόθεμο έπος έχει καταφέρει να επιβιώσει τόσο καιρό στην ποπ κουλτούρα, χωρίς μάλιστα να απολαμβάνει το φανατικό κοινό άλλων franchise.

Καρδιά από ατσάλι

Όσοι έχουν παρακολουθήσει το σπουδαίο “Sopranos”, θα θυμούνται πως ο Ραλφ Σιφαρέτο είχε εμμονή με τον “Μονομάχο”, σε μια από τις στοχευμένες φορές που η σειρά αποκτούσε μεταμοντέρνα χροιά. Φυσικά, ο ανυπόφορος μαφιόζος δεν ήταν ο μόνος άντρας που έφαγε κόλλημα με την ταινία. Στις αρχές του αιώνα, πολλοί καθηλώθηκαν από τον Μάξιμο του Κρόου, έναν προδομένο στρατηγό του οποίου την ικανότητα στη μάχη ξεπερνούσε μονάχα το αίσθημα δικαίου, καθώς ικανοποιούσε ένα κλασικό ή παραδοσιακό, αν προτιμάτε, αρρενωπό ιδεώδες. Συγκεκριμένα, εκείνο του ρωμαλέου άντρα με την ακλόνητη ηθική πυξίδα, ικανού να ξεπερνά κάθε εμπόδιο και να προβλέπει κάθε ανατροπή: μια αναπαράσταση συντονισμένη με ετερόκλητες αποθεωτικές αρσενικές απεικονίσεις στην ιστορία του σινεμά, που απηχούν χαρακτήρες όπως ο Σάμιουελ Σπέιντ (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, “Το Γεράκι της Μάλτας”) και ο Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο, “Ο Νονός”), για να αναφέρουμε μονάχα δύο. Ακόμη, η ερμηνεία του Αυστραλού αποδείχθηκε επιδραστική, αφού αποπνέει ταυτόχρονα κάτι το αυθεντικά ηρωικό και το γοητευτικά προσιτό. Το πένθιμο ύφος και η ενδοσκοπική διάθεση, οι οποίες έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τη βιαιότητα της αρένας, δίνουν μια γήινη νότα, αλλά και ένα ρομαντισμό στον Μάξιμο που τον κάνει, τελικά, ακαταμάχητο. Ακριβώς αυτή η πτυχή διαμόρφωσε τη φήμη του “Μονομάχου”, την ώρα που πιθανότατα αρκετοί θα ξεχνούν ότι το μπλοκμπάστερ του Σκοτ είναι, επίσης, εξαιρετικά camp. Για παράδειγμα, ο Γιόακιν Φίνιξ ως Κόμοντους στέκεται μεταξύ του τραγικού και του γραφικού στην προσπάθειά του να επιβληθεί ως Καίσαρας, ενώ το στοιχείο του μελοδράματος είναι αυτό που, βασικά, κινητοποιεί την πλοκή. Πρόκειται, εξάλλου, για ένα από τα αγαπημένα στιλ του 87χρονου(!) σκηνοθέτη, ο οποίος πάντα τοποθετεί στο επίκεντρο παθιασμένους ήρωες που παραδίνονται αμαχητί στα συναισθήματά τους αδιαφορώντας για το κόστος.

Τι Μεσκάλ, τι Πασκάλ

Από το σιτάρι που καλλιεργεί ο Μάξιμος στην πρώτη ταινία, η σκυτάλη στον “Μονομάχο II” δίνεται συμβολικά με τον Λούσιους (Πολ Μεσκάλ) να δρέπει τους καρπούς της σοδειάς του στην εναρκτήρια σεκάνς. Πρόκειται για ένα στρατιώτη από τη Νουμιδία, ένα αρχαίο βερβερικό βασίλειο της Βόρειας Αφρικής, το οποίο πολιορκείται από τον ρωμαϊκό στρατό. Αρχηγός τους ο Ακάκιος (Πέδρο Πασκάλ), ένας ικανός στρατηγός, ο οποίος δυσφορεί κάτω από την ηγεσία των διεφθαρμένων δίδυμων αυτοκρατόρων Καρακάλλα (Φρεντ Χέτσινγκερ) και Γέτα (Τζόζεφ Κουίν). Οι μοίρες των αντρών διασταυρώνονται όταν μετά την πτώση της Νουμιδίας ο Λούσιους βρίσκει τον εαυτό του στη Ρώμη, “υπηρετώντας” σαν μονομάχος του ισχυρού Μάκρινου (Ντένζελ Γουάσινγκτον), ο οποίος τον χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης για να βρίσκεται κοντά στην εξουσία.
Με τη βασική σεναριακή δομή να μην ξεστρατίζει από το πρώτο φιλμ, το σίκουελ διογκώνει την προαναφερθείσα camp διάθεση, διατηρεί τις επικές διαστάσεις, παραδίδει μερικές ακόμα κοφτερές ατάκες και προσθέτει έναν έμμεσο πλην όμως σαφή πολιτικό σχολιασμό (επικίνδυνοι δυνάστες ενάντια στη λαϊκή βούληση). Κάνει μετρημένες ανανεωτικές προσθήκες, δηλαδή, ώστε ο “Μονομάχος II” να περνά με άνεση τη βάση και να προσφέρει ένα άκρως ψυχαγωγικό θέαμα, σε μια εποχή που οι αληθινές αρένες (λέγε με και UFC) γνωρίζουν πρωτόγνωρη δημοφιλία. Όλα αυτά, βέβαια, δεν θα ήταν έτσι δίχως την παρουσία των Μεσκάλ – Πασκάλ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Οι πιο “χοτ”, από κάθε άποψη αυτήν τη στιγμή, ηθοποιοί δικαιώνουν τις προσδοκίες, προσφέροντας ερμηνείες που ικανοποιούν ακόμα και τους πιο δύσπιστους θεατές…