Για τα Χριστούγεννα των παιδικών της χρόνων και τις αναμνήσεις που έχει κρατήσει ζωντανές, μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή της με συγκίνηση η Κατερίνα Γερονικολού.
Θα μας μεταφέρεις στα Χριστούγεννα των παιδικών σου χρόνων;
Σε σύγκριση με τα παιδιά του τώρα, που ζουν στην ευμάρεια και πετούν παιχνίδια γιατί δεν ξέρουν με ποιο απ’ όλα να παίξουν και χάνουν το ενδιαφέρον τους, θυμάμαι ότι εγώ έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα. Έτσι, ζητούσα πολύ προσεκτικά και με σκέψη το δώρο μου από τον Αϊ-Βασίλη. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια μικροαστικής τάξης, και οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό με βοήθησε πολύ. Είχα ό,τι πιο ουσιώδες, τη θαλπωρή. Από την άλλη, είχαμε τα αναγκαία, αλλά όχι τα πάντα. Πιστεύω ότι αυτή η έλλειψη αφθονίας ήταν ένα ωραίο μάθημα που με έκανε να θέλω πάντα να έχω στόχους, να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη, να κατακτώ στόχους. Σε επίπεδο προσωπικότητας, με ευεργέτησαν οι μικρές ελλείψεις, τα μικρά «δεν γίνεται», «δεν μπορείς» και «όχι» που μου έλεγαν οι γονείς μου.
Αντιλαμβάνομαι ότι οι γονείς σου πάλευαν προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.
Δεν θα το έθετα ακριβώς έτσι. Ήταν δύο υπάλληλοι με δύο βασικούς μισθούς και, σε δεύτερο χρόνο, σήμερα πλέον, μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσα. Θεωρώ ότι μου έκανε καλό.
Ποια είναι η πιο συγκινητική ανάμνηση που έχεις με τη μητέρα και τον πατέρα σου τα Χριστούγεννα;
Πίστευα πάρα πολύ στον Άγιο Βασίλη. Οταν ένα κοριτσάκι στο σχολείο μού είπε ότι δεν υπάρχει, εγώ, επειδή ήμουν σίγουρη ότι οι γονείς μου δεν μου είχαν πει ψέματα, για να αποδείξω στη φίλη μου ότι υπάρχει, προσπάθησα να μείνω ξύπνια και να τον πιάσω στα πράσα. Οι γονείς μου με βρήκαν το πρωί της επόμενης ημέρας πίσω από τον καναπέ, να κοιμάμαι στο πάτωμα. Μέσα στην παραζάλη του ύπνου μου, θυμάμαι ότι με σήκωσε ο πατέρας μου και με πήγε στο κρεβάτι. Έκανα αρκετά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι τελικά ο Αϊ- Βασίλης είναι οι δικοί μας άνθρωποι, οι γονείς μας – κάτι που ταιριάζει και στους «Κουραμπιέδες από χιόνι». Μου αρέσει να συνυπάρχουν στη ζωή ο ρεαλισμός με το παραμύθι, κι αυτό καταφέρνει η ταινία. Ενώ είναι ρεαλιστική, μέσα από τα μάτια των παιδιών ο θεατής εισάγεται σε έναν ονειρικό κόσμο. Έτσι είμαι κι εγώ: πιστεύω στα παραμύθια και γι’ αυτό πιστεύω στα Χριστούγεννα
Πηγή Hello